Αλέν Ντελόν: Η άλλη πλευρά ενός μυθικού ινδάλματος…

Η πρώτη μελαγχολική μου σκέψη είναι που έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο σπουδαίους ηθοποιούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν μπορεί παρά να λυπάται κανείς όταν ένας άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε συνάνθρωπος πεθαίνει κι ας είναι ο θάνατος μια φυσική κατάληξη, ένα φυσικό φαινόμενο. Ιδιαίτερα για ένα ιερό τέρας της τέχνης, όπως ο Αλέν Ντελόν, που έχει προσφέρει τόσα πολλά στην ανθρωπότητα και αυτή του η προσφορά τον έχει καταστήσει «δικό» μας, ώστε η συγκίνηση να γίνεται μεγαλύτερη.Και δικαίως. 

Μια δεύτερη είναι που έζησε σκληρά παιδικά χρόνια. Ήδη στην τρυφερότατη ηλικία των τεσσάρων χρόνων έμεινε χωρίς τους φυσικούς γονείς του οι οποίοι χώρισαν. Όπως υποστηρίζουν οι βιογράφοι του, αυτό συνετέλεσε στο να μεγαλώσει με τόσα ψυχικά τραύματα που τον έστρεψαν σε μια ζωή χωρίς ίχνος ηθικών αρχών (εάν πιστεύομε σ’ αυτές). Έτσι τον βλέπουμε να μεγαλώνει και να διαμορφώνει μια προσωπικότητα με στοιχεία που ταιριάζουν στον υπόκοσμο, όπως η ποικιλόμορφη βία, ο μισογυνισμός, η ασύστολη σεξουαλική ζωή, ο υπέρμετρος εγωκεντρισμός. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η απείθαρχη και άγονη σχολική του ζωή, η 11μηνη φυλάκιση στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, η ατιμωτική του απόταξη, το χαστούκισμα γυναίκας (και μήπως θα ήταν μόνον ένα;), η άρνηση να αποδεχτεί την πατρότητα ενός αποδεδειγμένα γιού του που έσπειρε σε κάποια άλλη γυναίκα από τις απειράριθμες και ποικίλες σεξουαλικές του συνευρέσεις. (Δεν λέω ερωτικές για να μην αμαυρώσω κι εγώ την όμορφη αυτή λέξη και την αιθέρια ανθρώπινη έκφραση.) «Δεν μου μοιάζεις ούτε στα μαλλιά μου ούτε στα μάτια μου», του είπε ο ίδιος διώχνοντάς τον από μπροστά του! Άλλωστε, πώς να κρατάει αριθμό και πού να θυμάται με πόσες είχε συνευρεθεί... 

Σε πολιτικό επίπεδο ο μεγάλος ηθοποιός ενστερνίστηκε την πιο απάνθρωπη ιδεολογία που εκφράστηκε με τον θαυμασμό και τη φιλία του με τον Ζαν Μαρί Λεπέν, ηγέτη του φασιστικού κόμματος (που σήμερα είναι το πρώτο σε λαϊκή αποδοχή κόμμα της Γαλλίας, της πατρίδας του Διαφωτισμού και των μεγάλων λαϊκών επαναστάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα!). Είναι να απορεί κανείς πώς είναι δυνατόν ένα τόσο φωτεινό παγκόσμιο ίνδαλμα της κινηματογραφικής τέχνης να ασπάζεται τέτοιες μοχθηρές ιδεολογίες; Τελικά η τέχνη, που υπηρέτησε με τόσο υπέροχο τρόπο, δεν τον δίδαξε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη; Προφανώς όχι. Αφού, αγάπησε την τέχνη (αν και όσο την αγάπησε) ως «παράπλευρη» παρενέργεια της σαγηνευτικής προτροπής πολλών διάσημων γυναικών που τον ερωτεύτηκαν παράφορα. Εξάλλου το έχει δηλώσει απερίφραστα ο ίδιος: «Αν δεν είχα γνωρίσει τις γυναίκες που γνώρισα, θα είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Ήταν εκείνες που με ήθελαν σε αυτό το επάγγελμα, αυτές που αγωνίστηκαν για να συνεχίσω». Δηλαδή το χατίρι των γυναικών έκανε και όχι της Τέχνης! Λυπηρό δεν είναι; 

Η τελευταία επιθυμία του διάσημου αστέρα λίγο πριν αφήσει τα εγκόσμια ήταν να ενταφιάσουν μαζί του και τον πολυαγαπημένο 10χρονο σκύλο Λούμπο, αφού πρώτα τον σκοτώσουν με ευθανασία! Ωραία αγάπη κι αυτή! Μας θυμίζει τους Φαραώ της Αιγύπτου καθώς και άλλους ένδοξους αρχαίους Έλληνες ηγέτες (π.χ. Φίλιππος Β΄) που όταν πέθαναν οι ίδιοι θυσίαζαν στον τάφο τους τα άλογα της ζωής τους και κάμποσες δούλες ή παλλακίδες για να τους υπηρετούν και εκεί. Ευτυχώς που στην περίπτωση του Αλέν Ντελόν ξεσηκώθηκαν πολλοί Παριζιάνοι και κόντρα στην αρρωστημένη του αυτή επιθυμία, δεν συντελέστηκε το έγκλημα με τον τόσο καλόκαρδο και αθώο Λούμπο. Και πάλι ευτυχώς! 

Μετά τον θάνατό του διάσημου ηθοποιού, τα παιδιά του (από διαφορετικές γυναίκες) ήδη φιλονικούν σκληρά και δημοσία για το ποιος δικαιούται το μεγαλύτερο μέρος από τον αμύθητο πλούτο σε ακίνητα και χρήματα που του χάρισε ο κινηματογράφος. Αυτός ο πλούτος δημιούργησε τόση μεγάλη έχθρα στους πιο κοντινούς του συγγενείς, ώστε απομένει στα δικαστήρια να αποφασίσουν. Μάλιστα είναι τόση η έχθρα και το μίσος ανάμεσα στους επιγόνους που η «τελευταία σύντροφος», όπως αυτοαποκαλείται η Χιρόμι Ρόλιν, του κορυφαίου ηθοποιού, παραπονιέται πως τα παιδιά του δεν της επέτρεψαν να τον αποχαιρετήσει για την τελευταία του κατοικία. Συνήθως ένας θάνατος φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους του κεκοιμημένου. Στην περίπτωση του Αλέν Ντελόν έφερε ακόμη μεγαλύτερη απόσταση και βαθύ μίσος!

 Και τώρα που ο σούπερ σταρ αναχώρησε χωρίς επιστροφή για τις φοβερές και αποτρόπαιες Πύλες του Άδη, οι θρήνοι, οι κοπετοί και οι διθύραμβοι δεν έχουν όριο. Ιδού ελάχιστοι από αυτούς τους διθυράμβους: «Ο πιο σέξι άντρας του 20ου αιώνα», «ο μεγαλύτερος γητευτής της Γαλλίας στην Οθόνη», «το είδωλο της αντρικής ομορφιάς», «αϊτός με δυο κεφάλια», «άγγελος και δαίμονας»… Μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν οι παθιασμένες δηλώσεις του πλήθους υπερδιάσημων ή λιγότερο διάσημων γυναικών της τέχνης, όλων των ηλικιών, ξένων και Ελληνίδων, για τον μεγάλο, τον εξαίσιο  «έρωτα της ζωής» τους, πραγματικό ή και πλατωνικό! Και όλα αυτά τα ουρανομήκη αισθήματα θλίψης όχι εξαιτίας της τέχνης του, την οποία υπηρέτησε πραγματικά με απίθανη μαεστρία, ούτε για καμιά ευγένεια και μεγαλοσύνη της ψυχής του, που βέβαια δε διέθετε, παρά για την αγγελική του ομορφιά που τώρα «θα τη φάει το μαύρο χώμα». 

Ναι! Ωραίο πράγμα το σωματικό κάλλος. Φαντάζομαι πως κανείς δεν έχει αντίρρηση. Όμως, πώς μπορεί να νιώθουν σήμερα, και πάντοτε, όσοι και όσες δεν είναι και τόσο όμορφοι και όμορφες ως προς στο σώμα αλλά λίγο κοντοί -ές, πολύ ψηλοί -ές, παχουλοί- ές, αλλήθωροι -ες, χωλοί -ές, και τόσοι -ες άλλοι και άλλες που έχουν μια κάποια σωματική δυσμορφία και μειονεξία όταν το ιδανικό και το ίνδαλμα ενός ανθρώπου -άντρα στην προκειμένη περίπτωση- πλάθεται κυρίως από την αποθέωση των γεωμετρικών σωματικών χαρακτηριστικά και των όμορφων ματιών του; 

 Μήπως αυτό μπορεί να τροφοδοτεί κάθε είδους μπούλιγκ, ατομικό, οικογενειακό ή κοινωνικό εναντίον όσων δεν είναι ωραίοι και ωραίες; Και τότε, ποια δύναμη μπορεί να έχουν και ποια επιρροή να ασκήσουν -κυρίως στη νεολαία- οι ομολογουμένως τόσες και τόσες δηλώσεις, παραδηλώσεις, εκδηλώσεις και στάσεις ζωής πολλών συνανθρώπων μας, αντιφεμινιστικές, αντιρατσιστικές και γενικότερα σεβασμού στη διαφορετικότητα και τη μειονεξία, είτε σωματική, είτε νοητική; Αυτή η σκέψη κι αν μου προκαλεί ανησυχία και απέραντη μελαγχολία!

Αν μετά θάνατον υπάρχει άλλη ζωή, νομίζω, σύμφωνα με τις θείες εντολές, πως ο Αλέν Ντελόν δεν δικαιούται να βρίσκεται στη «Γειτονιά των Αγγέλων» όπου τον «κατέταξαν» χωρίς δεύτερη σκέψη, αυτοβούλως και αναρμοδίως, οι αμέτρητες θαυμάστριές του στη ζωή. Μόνο αν ο Θεός, ως μακρόθυμος που είναι, τον συγχωρέσει ύστερα από την παρακάτω γεμάτη αλήθεια και ειλικρίνεια δήλωση - εξομολόγηση που έκανε στα 61 του, σε ανύποπτη στιγμή και 27 χρόνια πριν το θάνατό του στον Γάλλο δημοσιογράφο Πιβό, όταν εκείνος τον ρώτησε τι θα ζητούσε από τον Θεό να του δώσει σαν πεθάνει. «Έλα, είπε, να σε πάω στον πατέρα και τη μητέρα σου, έτσι ώστε για πρώτη φορά, επιτέλους, να τους δεις μαζί»…!!! Μακάρι.