Ούτε με σόδες χωνεύεται, ούτε με ασπιρίνες θεραπεύεται!..

Η πρώτη μεγάλη ασχετοσύνη των επηρμένων και αδαών που η σοβαροφάνειά τους ξεπερνά κάθε όριο ανοχής και του πιο καλοπροαίρετου συμπολίτης μας, ήταν η συνέχιση μιας κακότατης μοντερνιάς που παρέλαβαν από το προηγούμενο πανάσχετο Διοικητικό Συμβούλιο και τον εκ Θεσσαλονίκης Καλλιτεχνικό Διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι., που τον επέβαλε ο εις τας αγκάλας του Αβραάμ αναπαυόμενος πρώην Δήμαρχος. Το έργο "ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ" του Γάλλου συγγραφέα Ζ. Ζενέ, για το οποίο έδωσε μια υπέροχη και εν πολλοίς καλοπροαίρετη κριτική ο κος Μπιλανάκης, το αποδέχτηκε και το συνέχισε το σημερινό Δ.Σ. των ασχέτων.

Η δεύτερη μεγάλη ασχετοσύνη των αδαών και επηρμένων του σημερινού Δ.Σ. που διόρισε ο σημερινός Δήμαρχος ήταν το έργο μιας εγκληματολαγνείας: ενός τραγικού θανάτου ενός νέου ανθρώπου που συνέβη πριν λίγα χρόνια στην πόλη μας· το οποίο μάλιστα το μετέφεραν να το παρουσιάσουν στο Αθηναϊκό κοινό ως μέγα επίτευγμα θεατρικής πρωτοπορίας (Ας εξηγήσουν οι άσχετοι πόση εκκωφαντική αποτυχία σημείωσε στην Αθήνα –καλλιτεχνική και οικονομική– το εν λόγω έργο).

Η τρίτη ουρανομήκης ασχετοσύνη, είναι η επιλογή του σημερινού έργου με τίτλο: "Σόδες και Ασπιρίνες".

Το θεατρικό έργο, αν δεν εξαντλούνταν στην περιγραφή προφανών δημοσιευμάτων του γραπτού και ηλεκτρονικού τύπου, θα μπορούσε να έχει αξιώσεις επιθεώρησης. Δηλαδή, επίκαιρη σάτιρα ατόμων και καταστάσεων και όχι κωμωδίας με αρχή, μέση και τέλος. Κάποιες στιγμές, γνήσια κωμικές, ήταν των δύο αστυνομικών που ήταν και άμεσοι και πειστικοί. Έξυπνη και καλογραμμένη σάτιρα, αλλά μόνον αυτό. Κάποιοι άλλοι που μετείχαν στην παράσταση: τον έναν, που λεγόταν Γιάννης στο ρόλο, τον βλέπαμε να σέρνεται και να εκφέρει λόγο ενός τύπου μπλαζέ με πολλή μεγάλη άνεση.

Έναν άλλον, που στον ρόλο λεγόταν Νίκος, απλώς διεκπεραίωνε ένα κείμενο που είχε αποστηθίσει. Όσο για τη σκηνοθεσία, ήταν απλώς μια σεμνή μεταφορά του κειμένου.

Τα άτομα που αποτελούν το Δ.Σ. του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Ι. τη μόνη δυνατότητα –και κυρίως τη μόνη γνώση που διαθέτουν– είναι η δυνατότητα της επιλογής του πιο κραυγαλέου λάθους!

Αλλά για όλα τα τραγελαφικά που στοιχειοθετούν τη συμπεριφορά των Δ.Σ. των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. θα επανέλθουμε, γιατί το ζήτημα του θεσμού που ξεκίνησα το 1980, η Μελίνα Μερκούρη –συνηγορούσης και της πολιτικής βούλησης– θεσμοθέτησε το 1983, με προοπτική να έχει διάρκεια και να συνεγείρει τοπικές καλλιτεχνικές δυνάμεις για τη βελτίωση και την ανάπτυξη του θεσμού, κι όχι την καταβύθιση και την κατάργηση.