Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος…

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρα είναι γεγονός από τη ζωή του Ιησού Χριστού, κατά το οποίο, ύστερα από ανάβαση στο Όρος Θαβώρ της Γαλιλαίας, πήρε  μαζί  Του  τους μαθητές Πέτρο, Ιωάννη και Ιάκωβο για να προσευχηθούν. 

Οι τρείς μαθητές κουρασμένοι από τη δύσκολη ανάβαση, κάθισαν να ξεκουραστούν κι’ έπεσαν σε βαθύ ύπνο. Όταν ξύπνησαν αντίκρισαν ένα απροσδόκητο και εξαίσιο  θέαμα. Το πρόσωπο του Κυρίου άστραφτε σαν του ήλιου και τα φορέματά Του ήταν λευκά σαν  χιόνι. Τον περιστοίχιζαν και συνομιλούσαν μαζί Του  δύο άνδρες, ο Μωυσής και ο Ηλίας. Ήταν η πρώτη φορά που έγινε αισθητή η Θεότητα του Χριστού.

Συγχρόνως, μία νεφέλη φωτεινή έρχεται και σκεπάζει τα πάντα και επικρατεί σιγή και δέος. Η  νεφέλη πλημμυρίζει το όρος. Είναι η νεφέλη της δόξας του Θεού. Και ξάφνου ακούστηκε μία φωνή από τον ουρανό να αναφέρει: «Ούτος εστίν ο Υιός Μου ο Αγαπητός  Αυτού ακούετε».

Είναι ένα κορυφαίο θαύμα που πραγματοποίησε ο Κύριος στο ίδιο Θεανδρικό Σώμα του. Αποκάλυψε το άρρητο μεγαλείο της Θεότητάς Του, προτού εισέλθει στα Ιεροσόλυμα, λίγες ημέρες πριν τον Σταυρικό Του θάνατο.

Στις 6 Αυγούστου η Εκκλησία γιορτάζει τη Μεταμόρφωση του Σωτήρα. Πολυσήμαντη γιορτή, κυρίως για εκείνα που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Η δόξα του Χριστού δεδομένη, πλην όμως μετέωρη, αν δεν αναγνωρισθεί με την οπτική της Κοινωνίας προς τον Άνθρωπο. Ο Χριστός δεν καταδεικνύει ιδιοτελώς τη δύναμή Του. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι πάντα η συνάντησή του με τον Άνθρωπο. Άλλωστε το πλαίσιο της Μεταμόρφωσης είναι σαφές. 

Παρόντες τρεις μαθητές, κοινωνοί του γεγονότος. Συλλειτουργοί σε αυτό το εόρτιο γεγονός, ο Μωυσής και ο Ηλίας… 

Με λίγα λόγια, τα Ιερά Πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης συναντούν τα μέλλοντα Ιερά Πρόσωπα της Καινής. Η εορτή αυτή έχει άμεση αναφορά στην τελείωση  και τη Θέωση του ανθρώπου η οποία είναι και η εσχατολογική  προοπτική της Θείας Οικονομίας. Μας δείχνει ποιος είναι ο Υιός του Θεού. Η ιστορία είναι, επομένως, συνεχής και ενοποιητικός κρίκος ο Χριστός. 

Οι κοινωνοί του γεγονότος, οι μαθητές, ξέρουν πλέον ό,τι αυτή η δύναμη του φωτός δεν είναι ένα αθέατο μυστικό, αλλά γεγονός δημόσιο και με άμεσο αποδέκτη εκείνους και συνακολούθως όλους τους ανθρώπους.

Ο Χριστός, εν μέσω αυτού του φωτός, συζητά με τον Ηλία και τον Μωυσή τον αναμενόμενο θάνατό Του. Η ιστορία πρέπει να «πληρωθεί», το σχέδιο της θείας οικονομίας θα προχωρήσει. Εκείνο όμως που πραγματικά συναρπάζει είναι το φως. Το Θαβώρειο φως, που καθαίρει τα πράγματα.

Αλήθεια, τι έγινε στο όρος Θαβώρ; Η Δύναμη δικαιώνεται ή η Ελπίδα; Το φως αυτό τυφλώνει ή ανοίγει δρόμους; Αν αναζητήσουμε την απάντηση στο διηνεκές της ιστορίας και στη συνεχή Πράξη του Ανθρώπου, τότε η Ελπίδα είναι παρούσα και οι δρόμοι επώδυνοι μεν, ανοιχτοί δε.

Το θαύμα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος προσθέτει ένα καίριο σημείο γνώσης στον άνθρωπο απ’ αυτό το ταξίδι της ύπαρξης: Τα κρυμμένα φανερώνονται και ο άνθρωπος αποκτά τη δυνατότητα να γίνει κοινωνός, όχι ανενεργός παρατηρητής, αλλά συναυτουργός.

Όμως η όποια κίνηση του Ανθρώπου είναι πάντα εντός του ιστορικού πλαισίου. Σε αυτό συναινεί και ο Χριστός, γιατί μέσα στην ιστορία αποκαλύπτεται, ζει, δρα, πεθαίνει και ανασταίνεται. Κάποια στιγμή ίσως τα Ιερά και θεία σημεία αντιμετωπισθούν όπως τους αξίζει. 

Το Θαβώρειο φως αυτό υποδηλώνει. Αυτή είναι ταυτόχρονα η δύστηνος και συνάμα ελπιδοφόρα προοπτική του ανθρώπου. Μια φωταυγής καταδήλωση με αποδέκτη κάθε  ανθρώπινο όν. 

Από τη Λαογραφία μας

Στις αγροτικές περιοχές συνηθίζεται ανήμερα της Μεταμόρφωσης να προσκομίζονται στις εκκλησίες για να ευλογηθούν με ειδική ευχή τα πρώτα σταφύλια της χρονιάς, τα οποία στη συνέχεια διανέμονται στο εκκλησίασμα. Η γιορτή του Σωτήρος συμπίπτει στα μέσα της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου και για όσους νηστεύουν επιτρέπεται τη μέρα αυτή το ψάρι.

Θυμάμαι παιδάκι ανήμερα του Σωτήρος οι γονείς, οι συγγενείς, και οι συγχωριανοί σηκωνόμαστε χαραή πριν λαλήσουν τα κοκόρια, φρεσκοπλυμένοι αποβραδίς, να παραστούμε στον όρθρο. Η πρώτη ανάσα χαμομήλι και ευωδιά λουλουδιών. Η πρώτη μουσική της ημέρας πριν την ψαλμωδία, το κελάηδημα των πουλιών, κι’ όσο πλησιάζαμε ακούγαμε το σήμαντρο και τη γλυκόλαλη καμπάνα του όρθρου (που ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου και με συνοδεύει όσα χρόνια κι’ αν πέρασαν). 

Εμείς τα παιδιά πηγαίναμε στους μικροπωλητές για γλειφιτζούρια, ζαχαρικά, τσαμπούνες, σφυρίχτρες κι’ άλλα καλούδια. Στρώναμε κάτω από τα βαθύσκιωτα δέντρα, στα σιάδια μετά τη λειτουργία τα νηστήσιμα, παίρναμε κρύο νερό από τη βρύση, βάζαμε και τα καρπούζια και τρώγαμε όλοι μαζί δίνοντας ευχές στους εορτάζοντες και ευχόμαστε και του χρόνου.

Χρόνια πολλά!