Μήπως τελικά γίναμε γκαρσόνια των ξένων;

 Η χώρα μας είναι όντως πολύ όμορφη και προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον σε κάθε άνθρωπο να τη γνωρίσει, να θαυμάσει το φυσικό της περιβάλλον, να έρθει σε επαφή με ιστορικά μνημεία όλων των εποχών και γενικά να χαρεί τα αγαθά του σύγχρονου πολιτισμού. Αυτός είναι και ο λόγος που τόσα εκατομμύρια ξένων κάθε χρόνο έρχονται στην Ελλάδα και φεύγουν γεμάτοι και χορτασμένοι με μοναδικές εμπειρίες. Γεννιέται όμως σήμερα το ερώτημα με όσα βλέπουμε και ακούμε αν και ο Έλληνας μπορεί να ταξιδέψει στον τόπο του, να κάνει τις θερινές του διακοπές και γενικά να χαρεί και να απολαύσει όλα όσα διαθέτει η πατρίδα μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν μπορούμε πια να γνωρίσουμε την πατρίδα μας, ούτε «κατ’ εμπορίαν», ούτε «κατά θεωρίαν», όπως συνέβαινε παλιότερα. Και η αιτία είναι η οικονομική δυσπραγία των συμπατριωτών μας, αφού προέχει η επιβίωση και ύστερα η κουλτούρα και τα ταξίδια.

Μας φαινόταν πράγματι ως υπερβολή λεκτική αυτό που έλεγε τη δεκαετία του ’50 ο Ηλιού και αργότερα ο Ανδρέας Παπανδρέου ότι «οι Έλληνες θα γίνουμε γκαρσόνια των ξένων». Έγινε πραγματικότητα για τους Έλληνες και δυσκολευόμαστε να το αποδεχτούμε. Σχεδόν κανείς από τα λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να περάσει τις διακοπές του σε νησί και γι’ αυτό προτιμάει το χωριό του με τα παραδοσιακά πανηγύρια και τους ξεχωριστούς μεζέδες. Ίσως, λέει ο Έλληνας το σουβλάκι να έχει μεγαλύτερη νοστιμιά από το ψάρι σε παραλία του νησιού. Είναι και αυτή η άποψη, μια παρηγοριά για τον άρρωστο!

Υποστηρίζουν κάποιοι, κυρίως πολιτικοί και επιχειρηματίες, ότι ο τουρισμός αποτελεί για τη χώρα μας τη βαριά βιομηχανία, μια και δεν μπόρεσε ως τώρα η Ελλάδα να αναπτυχθεί και να ανταγωνιστεί σε άλλους σοβαρούς τομείς της επιχειρηματικής και γενικά της οικονομικής δράσης. Άρα δεχόμαστε ότι είναι ο τουρισμός μια σημαντική πηγή εσόδων που επιτρέπει στο κράτος και σε ιδιώτες να εισπράττουν σοβαρά έσοδα για την τόνωση γενικά της οικονομίας μας.

Αλλά κάθε σοβαρή επένδυση και κάθε οικονομική επιχείρηση δεν έχει μόνο αξία για το κράτος και για το πορτοφόλι των λίγων. Θα πρέπει να ωφελεί και το σύνολο της κοινωνίας έτσι ώστε όλοι να αποδεχόμαστε τις συγκεκριμένες δράσεις και να αποφέρουν θετικές συνέπειες για το σύνολο των πολιτών. Γι’ αυτό και είναι δικαιολογημένες οι αντιδράσεις και η θλίψη των πολιτών όταν βλέπουν εκατομμύρια ξένους να χαίρονται τα νησιά μας, ενώ οι ίδιοι βλέπουν τις ομορφιές τους μόνο στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Είναι πράγματι οδυνηρό οι Έλληνες να ζουν σε μία τόσο όμορφη χώρα και να μην έχουν τη δυνατότητα ούτε για μια ολιγοήμερη επίσκεψη σε νησί της χώρας. Και η αιτία είναι μία και μοναδική: το εισόδημα των πολλών δεν αρκεί ούτε για τις βασικές τους ανάγκες. Άρα ούτε κατά φαντασία δεν μπορεί ο Έλληνας να σχεδιάσει διακοπές ή έστω μια επίσκεψη σε νησί. Γι’ αυτό λένε πολλοί: ας τα αγοράσουν οι Κινέζοι, οι Τούρκοι και οι Αμερικάνοι για να μη στεναχωριόμαστε που δεν μπορούμε να τα επισκεφτούμε.

Νομίζω πως η μεγάλη τουριστική ανάπτυξη της χώρας και η παράδοση της στους ξένους αποτελεί τον καθρέφτη της φτώχειας των Ελλήνων. Είναι για τον λαό μας μία θλιβερή πραγματικότητα και οφείλουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις με πρώτη την κυβέρνηση να προβληματιστούν για την οικονομική κατάσταση του Έλληνα. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος τα εκατομμύρια των ξένων που χαίρονται την Ελλάδα να γίνουν σπίθα για το ζήτημα των σερβιτόρων, οπότε θα είναι άγνωστη η επόμενη χρονιά.

Επιτέλους πολιτικοί και επιχειρηματίες του τουρισμού ας σκεφτούν και τις λαϊκές τάξεις, γιατί χωρίς κοινωνική ειρήνη και δίχως δικαιοσύνη στο μοίρασμα του πλούτου μπορεί να ανατραπεί κάθε σχέδιο για αύξηση των τουριστών και για περισσότερο πλούτο στα ταμεία των εφοπλιστών, των ξενοδόχων και όλων των άλλων συνοδοιπόρων.