Το Ε.Σ.Υ. εξακολουθεί δυστυχώς να νοσεί!..

  Καθημερινά ακούμε για τις προσπάθειες που, έστω και με αρκετή καθυστέρηση μηνών, μπορεί και ετών λόγω της εκτάκτου ανάγκης που προέκυψε από την πανδημία, έχει ξεκινήσει η κυβέρνηση να «κάνει κάτι» για να αλλάξει ορισμένα πράγματα από τα στραβά στην Υγεία. Να συμφωνήσουμε ότι η κατάσταση στα νοσοκομεία, και ειδικά στις εφημερίες, είναι σχεδόν απελπιστική, ειδικά στα μεγάλα νοσοκομεία, και ό,τι και να πούμε ως δικαιολογία η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν ήρθε χθες στην εξουσία, είναι από το 2019.

     Το πρόβλημα στη δημόσια υγεία και περίθαλψη, να το συμφωνήσουμε κι αυτό, δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά αντιμετωπίζεται σε όλη την Ευρώπη, όχι στον ίδιο βαθμό σε όλες τις χώρες, αλλά πάντως είναι μεγάλο και σοβαρό. Ουρές, αναμονές και παράπονα υπάρχουν παντού.

     Στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές είτε γιατί έφυγαν από τη χώρα αρκετές χιλιάδες με το brain drain της κρίσης και δύσκολα γυρίζουν πίσω, είτε γιατί τους απορροφά ο ιδιωτικός τομέας που πληρώνει καλύτερα και δίνει τις δυνατότητες για προοπτική. Ένας ακόμη ισχυρός αποτρεπτικός παράγων να δουλέψει το Ε.Σ.Υ είναι, όπως αποκαλύφθηκε προσφάτως, οι χρόνοι λειτουργίας του ΑΣΕΠ στο νοσηλευτικό προσωπικό. Αν θες δυο-τρία χρόνια να προσληφθείς για να πάρεις 700 ευρώ, γιατί να μην πας να δουλέψεις στον τουρισμό και να τελειώνεις αντί να περιμένεις να κάνεις τον τραυματιοφορέα υπό αντίξοες συνθήκες και για μισθούς πείνας.

     Σε όλο αυτό βάλτε τις αγκυλώσεις, τη γραφειοκρατία, τα ρουσφέτια, τα βιλαέτια των διευθυντών και των καθηγητάδων Ιατρικής και εύκολα θα καταλήξετε στο γιατί η κατάσταση είναι χάος. 

     Για να είμαστε ειλικρινείς και να μην αδικούμε ανθρώπους, τον τελευταίο καιρό γίνονται συστηματικές προσπάθειες να πιαστεί από κάπου το νήμα από την πολιτική ηγεσία και να βελτιωθούν έστω τα βασικά στα νοσοκομεία. Το ίδιο και στο ΕΚΑΒ.

     Το βέβαιο όμως είναι ότι η κατάσταση, η εικόνα στα νοσοκομεία δεν πρόκειται για πολλά χρόνια να βελτιωθεί αισθητά αν δεν ληφθούν ριζικές αποφάσεις, γιατί ούτε γιατροί βρίσκονται, ούτε μπορεί να διπλασιαστούν οι μισθοί στο Ε.Σ.Υ για να ανταγωνιστούν τον ιδιωτικό τομέα, αφού η μισθολογική δαπάνη του Ε.Σ.Υ είναι κοντά στα 3 δισ. ευρώ.

     Σε όλες τις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, λοιπόν, αυτό το οποίο συμβαίνει και ισχύει είναι η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του ιδιωτικού τομέα της Υγείας με τον δημόσιο. Τα πράγματα είναι σχετικά απλά και το σύστημα εφαρμόζεται παντού και λειτουργεί. Το Δημόσιο αναθέτει ιατρικές υπηρεσίες στα ιδιωτικά νοσοκομεία, τις κοστολογεί σε τιμές συνήθως αισθητά κατώτερες από εκείνες που κοστίζουν στο κράτος αν τις παράσχουν τα δημόσια νοσοκομεία και κάπου εκεί τελειώνει το θέμα.

     Η συνεργασία κι η συνεκμετάλλευση με τον ιδιωτικό τομέα στην Υγεία δεν σημαίνει παράδοση του κράτους. Ο σκοπός του Δημοσίου είναι να εξυπηρετούνται οι πολίτες του που πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές χωρίς περαιτέρω επιβάρυνση και όχι να ταλαιπωρούνται για να μη φωνάζουν οι κρατικοδίαιτοι κομματικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες.

     Ας το ξαναδούν λοιπόν όλο αυτό το πλαίσιο από την αρχή, γιατί στο τέλος αυτό που θα μείνει είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη και μόνο με την ίδια ή και λιγότερη δημόσια δαπάνη.