Είναι και αυτοί (εμείς) οι δημοσιογράφοι!..

Κάποτε για να δείξουν οι άνθρωποι τη δύναμη του Τύπου εξεβίαζαν και τους βουλευτές ακόμα, λέγοντάς τους: «Ή Δήμαρχο με κάνεις ή εφημερίδα βγάζω». Βλέπετε τότε δεν υπήρχε και άλλο μέσον επικοινωνίας και πληροφόρησης, πλην της εφημερίδας! Εξ αυτού του λόγου, θεωρητικά μεν ήταν όπως και σήμερα είναι η Τέταρτη Εξουσία, ουσιαστικά δε, η… υπέρ Πρώτη εξουσία, αφού τα Μ.Μ.Ε. μπορούν να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις ανάλογα με τα ηθικά αναστήματα των ανθρώπων που διοικούν και υπηρετούν την επικοινωνία και την πληροφόρηση των λαών και των Ελλήνων φυσικά. 

Έτσι, χθες, παίρνοντας αφορμή από μια κυρία δημοσιογράφο τοπικού μας καναλιού, άκουσα ένα σχόλιο της που έχει ενδιαφέρον και γι’ αυτό και θα σας το αναφέρω. Πήρα δε αφορμή για να κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου ως δημοσιογράφου. Τι και  ΕΑΝ έδωσα  στο δικό μας μικρόκοσμο, του τόπου μας βασικά, επί τριάντα οκτώ περίπου χρόνια, με τις δύο μου ημερήσιες εφημερίδες, τα παλιά «Πρωινά Νέα» πρώτα και τούς «Νέους Αγώνες», την τελευταία μου εφημερίδα. Τα αποτελέσματα της αυτοκριτικής μου δεν γίνονται δημόσια εξομολόγηση αλλά πιστεύω ότι όλοι εσείς το ξέρετε «κάλλιον εμού» όπως θα ‘λεγαν και οι καθαρευουσιάνοι, γιατί η εφημερίδα είναι  εφήμερο και φανερό πράγμα.

Τι είπε η κ. δημοσιογράφος κρίνοντας και πολύ σωστά, κατακρίνοντας το βουλευτή   της Ν.Δ. και τ. υπουργό Λ. Αυγενάκη, ο οποίος μας θύμισε με την αήθη και φρικτή συμπεριφορά του στο Αεροδρόμιο Αθηνών τις εποχές των… χονδροειδών Κομματαρχών (!)  που δυνάστευαν τον κόσμο. Και από τον Αυγενάκη πήρε η κλάρα κι άλλους «εκατό», αφού τόσους τους βρήκε η αγαπητή συνάδελφος, ότι είναι. «Από τους τριακόσιους της Βουλής, είπε, οι εκατό είναι τόσο άχρηστοι, που εγώ, αν είχα μια επιχείρηση, δεν θα τους έβαζα ούτε για  θυρωρούς. Αυτοί αντί να είναι υπηρέτες του λαού, θέλουν εμάς για υπηρέτες». Και συμπλήρωσε το «κατηγορώ» της, με τη φράση ότι «αυτοί νοιάζονται μόνο για τους παχυλούς τους μισθούς».

Χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτό το σχολιασμό τόσο αδόκιμοι όροι, που αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπιστώ αυτή την ανώνυμη «εκατόμβη» των βουλευτών, και να πω στην πολύ - πολύ νεώτερή μου συνάδελφο και να της θυμίσω το «έκαστος δυο πήρας φέρει». Βλέπουμε το πίσω δισάκι του μπροστινού μας, αλλά το πίσω το δικό μας το βλέπουν οι άλλοι. Αυτό το… πίσω δισάκι μας θα πρέπει να ελέγχει και εμάς τους δημοσιογράφους, για να  γλυτώσει ο κόσμος, από την… αλαζονεία του επαγγέλματος που μοιάζει τόσο πολύ με την αλαζονεία του κ. Αυγενάκη!

Άλλωστε, πρέπει, αγαπητή φίλη, να δούμε τις μεγάλες διαφορές κυρίως από μας τους μεγαλύτερους στην ηλικία δημοσιογράφους και πολιτικούς ακόμα, πόση μορφωτική διαφορά υπάρχει και να μη τους βγάζουμε όλους σχεδόν άχρηστους. Στη σημερινή Βουλή μας και στην Κυβέρνηση υπάρχουν τόσοι νέοι άνθρωποι με πτυχία, γλώσσες, ικανότητες, εμπειρίες και ειδικεύσεις και δεν μπαίνουν σε αυτή, ούτε για τους παχυλούς τους μισθούς, αφού θα εύρισκαν πολλαπλάσια σε ευκαιρίες του εξωτερικού, ούτε για να γίνουν υπηρέτες μας όπως είπατε αλλά για να βοηθήσουν από  θέσεις εξουσίας το λαό.

Εσείς οι νεότεροι, που έχετε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά σας, ελέγχετε και διατηρείστε  υγιή και καθαρά τα επαγγελματικά σας… μάτια, ώστε να μην είναι μυωπικά, αλλά να βλέπουν μακριά!

Ζητώ συγγνώμη για τη… διδαχή αλλά καμιά φορά διδάσκει και η εμπειρία του άλλου.

ΑΡΕΤΗ ΜΑΛΑΜΗ