Ένα συν ένα ίσον τρία για τα κόμματα!..
Είναι αξίωμα σ’ ένα δημοκρατικό πολίτευμα η επικοινωνία των κομμάτων με τους πολίτες να γίνεται με βάση τη λογική και με στόχο να τους ενημερώνουν αντικειμενικά και πάντα, όπως ορίζει η αλήθεια. Δυστυχώς, ύστερα από το αποτέλεσμα των εκλογών το κάθε κόμμα διαβάζει τους αριθμούς και τα ποσοστά του όχι σύμφωνα με τους κανόνες των μαθηματικών, αλλά όπως το στενό κομματικό συμφέρον θέλει. Δηλαδή για τους κομματάρχες δεν υπάρχει ούτε δέσμευση επιστημονική, αλλά ούτε και ηθικός κώδικας. Όλα στη ζυγαριά του συμφέροντος και των σκοπιμοτήτων.
Αυτή η διαπίστωση βγαίνει από τον τρόπο που αναλύουν τα κόμματα τα αποτελέσματα των εκλογών κι ας μην έχουν καμιά πραγματική βάση και ας μην πείθουν κανέναν παρά μονάχα τους θυρωρούς τους. Η αλήθεια είναι καθαρή και ολοφάνερη: Και τα τρία πρώτα κόμματα πήραν κόκκινη κάρτα από τον κόσμο. Και αυτό σημαίνει ότι οφείλουν να αλλάξουν ή να παραδώσουν τη σφραγίδα τους, καθότι στη δημοκρατία ποτέ δεν υπάρχει αδιέξοδο.
Βεβαίως όλοι κατανοούμε γιατί αδυνατούν τα κόμματα να αποδεχτούν την εκφρασμένη απόρριψη από την πλειοψηφία του λαού είτε με την ψήφο είτε με την αποχή. Αβίαστα οδηγούμαστε στο δίδαγμα που πρεσβεύει ότι το όλο σύστημά μας έχει πολλά κενά και βρίσκεται μακριά από τις ανάγκες των πολιτών και από τα επείγοντα ζητήματα του κράτους. Μόνο που η προσαρμογή των κομμάτων στις απαιτήσεις του κόσμου θέλει αρετή και τόλμη, που στην εποχή μας είναι δυσεύρετες και καθόλου ευχάριστες για τους πολιτικούς.
Όλοι από το Νηπιαγωγείο έχουμε μάθει ότι ένα και ένα κάνουν δύο και τίποτε άλλο. Έλα όμως που για τα κόμματα δεν ισχύει, γιατί το δύο αμφισβητεί πολιτικές, προνόμια, θέσεις, μεγάλους μισθούς, χειροκροτήματα και πολλά άλλα. Μόνο που ξεχνάνε ότι κάθε τι που λάμπει δεν είναι χρυσάφι και τίποτε στη ζωή δεν χαρίζεται ισόβια, αν και ο ίδιος δεν παλεύει σύμφωνα με τις επιθυμίες της κοινωνίας. Άλλωστε στη δημοκρατία οι πολιτικοί έχουν μία και μοναδική υποχρέωση: να υπηρετούν τα συμφέροντα του κόσμου και να απαλλάσσονται από την ιδιοτέλεια, τον παραγοντισμό και τον εγωκεντρισμό.
Εκτιμώ πως έχει τη σημασία της μια προσέγγιση της στάσης των τριών κομμάτων μετά τις εκλογές.
Η Ν.Δ. έχει πράγματι μια ηγεμονική κυριαρχία στα ποσοστά, αλλά η πραγματική της δύναμη στην κοινωνία είναι ασήμαντη, σε βαθμό που αμφισβητείται το δικαίωμά της να κυβερνά. Παρά ταύτα ο Πρωθυπουργός, μολονότι έδειξε ότι έλαβε το μήνυμα, με την απόφαση του ανασχηματισμού έδειξε ότι είναι δέσμιος σε τζάκια, ομάδες και παράγοντες. Γιατί πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός ότι έχει πάλι πάνω από 60 Υπουργούς, όταν όλα τα κρατικά – κοινωνικά δεδομένα χρειάζονται μόνο δεκαπέντε; Αβίαστα καταλαβαίνουμε ότι και ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται αλυσοδεμένος στον Καύκασο. Όμως αν δεν σπάσεις τα αυγά ομελέτα δεν γίνεται. Σε κάθε περίπτωση, σύντομα θα δούμε αν έχει τη δύναμη και την απόφαση να λύσει τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποχαιρετήσει την Αριστερά και θεατρινίζει με τα σόου του Κασσελάκη. Κατάντησε ένα κόμμα με στοιχεία κωμωδίας και με σκηνικά που γελοιοποιούν την προγενέστερη ταυτότητά του. Αναρωτιούνται πολλοί πώς ακόμα ακολουθούν αυτόν τον αρχηγό άνθρωποι που τους διέκρινε κάποια σοβαρότητα και είχαν λόγο με αριστερό πρόσημο. Επιτέλους ας τον εγκαταλείψουν οι σοβαροί και ας τον αφήσουν στη σκηνή της γραφικότητας με τη σκυλίτσα του και με τις «αμερικανιές» του.
Αλλά και το ΠΑΣΟΚ πελαγοδρομεί. Ένα κόμμα με τόση ιστορία έφτασε σε σημείο να χαρτογραφείται οριστικά ως μια μικρή, αδύναμη και άχρωμη πολιτική δύναμη. Τα στελέχη του πιστεύουν ότι φταίει μόνο ο ηγέτης και ξεχνούν ότι ένα κόμμα για να έχει κυβερνητική προοπτική θα πρέπει να διαθέτει ολοκληρωμένο πολιτικό θεώρημα, να έχει σοβαρότητα, και λόγο πειστικό. Ο ανταγωνισμός για μια καρέκλα, η εμμονή σε ένα θέμα και η αστάθεια δημιουργούν πάντα συνθήκες απόρριψης από τον λαό.
Αυτά είναι σήμερα τα κόμματα. Ο λαός έδειξε ότι χρειάζεται διαφορετική πορεία των πολιτικών πραγμάτων και θα βρει τη λύση, αν οι πολιτικοί μας συνεχίζουν τον καβγά για το πάπλωμά τους.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
