Κρούοντας την θύρα…

Όλο το Σαρανταήμερο, με τους χαιρετισμούς, τις αγρυπνίες και τα Δώδεκα Ευαγγέλια που ακούσαμε, θυμήθηκα πολλά γνωμικά τις ημέρες αυτές, που πολλά από αυτά τότε στο γυμνάσιο μας βάζανε οι θεολόγοι να τα αναπτύξουμε.

Τότε βέβαια δεν είχαμε «ζυμωθεί» με την κοινωνία και η ανάπτυξη των γνωμικών ήταν περισσότερο θρησκευτικού περιεχομένου. Επί τη ευκαιρία των μαθητικών εξετάσεων αυτές τις ημέρες, θέλω να επισημάνω στα παιδιά, και ειδικά σε αυτά που αποφοιτούν ότι πράγματι «κρούετε και ανοιγήσεται υμίν», πλην όμως ας έχουν κατά νου: Αλληγορικός ο λόγος του Κυρίου ότι ο Θεός δεν κωφεύει στις ικεσίες, στις παρακλήσεις, και μας προτρέπει να μην σταματάμε να ζητάμε, και θα μας δοθεί αυτό που ζητάμε.

Οι κοινωνίες όμως, όπως είναι δομημένες σήμερα, δεν έχουν απέναντι τον εύσπλαχνο Θεό με ανοιχτά τα αυτιά Του, αλλά ένα εξουσιαστικό σύστημα άπληστο και αδηφάγο και με την καθυπόταξη των πολιτών -σχεδιάζουν τον νέο πολίτη- άνευρο, αμέτοχο, αδύναμο και άβουλο, έναν υπάκουο υπήκοο. 

Οι κοινωνίες σήμερα έχουν αλλάξει, δεν έχουν όραμα και ιδανικά, έχουν όμως σπονδυλική στήλη εύκαμπτη από λάστιχο. Στου «κωφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα» λέει ο θυμόσοφος λαός μας που ξέρει τι λέει. Μπορεί να «κρούεις» την θύρα, γιατί έχεις όλα τα προσόντα που οδηγούν στην πραγματοποίηση των ελπίδων σου και των προσδοκιών σου, πλην όμως, υπάρχουν και τα παράθυρα.

Κι αν επιμείνουμε να αγωνιζόμαστε προκειμένου να ανοίξουμε την θύρα, που δεν θα ανοίξει βέβαια με το πρώτο, και επιτέλους θα ανοίξει, θα διαπιστώσουμε ότι στο στίβο της μόρφωσης, αυτόν που τον έχεις προσπεράσει χάρη στις ικανότητές σου, έχει εισέλθει άλλος από το παράθυρο και έπιασε το πόστο για το οποίο τόσο πολύ μόχθησες και κουράστηκες και ξενύχτησες για να επιτύχεις. Τι κάνεις; Απογοητεύεσαι και παρατάς την προσπάθεια; 

Σε όλη μας τη ζωή, αγωνιζόμαστε για να γίνουμε κάτι. Κάθε άνθρωπος έχει ορισμένες δυνάμεις. Δεν μένει παρά να μάθει να τις χρησιμοποιεί για το καλό του εαυτού του και της κοινωνίας. Ας μη παραιτηθεί της προσπάθειας, ας δοκιμάσει εκ νέου περισσότερο. Με την υπομονή και την επιμονή στο τέλος θα βγει νικητής. 

Γιατί η κοινωνία αποτελείται από ανθρώπους πραγματικούς και εκλεκτούς και από ασήμαντα ανθρωπάκια. Αυτά τα ασήμαντα ανθρωπάκια θα τα βρίσκει πάντα μπροστά του, γιατί είναι παράσιτα και είναι όπως του «κισσού το πλάνο ψήλωμα σε ξένα αναστυλώματα δεμένο» που λέει και  ο ποιητής Γεώργιος  Δροσίνης.

Εκλεκτοί είναι λοιπόν όσοι μπορούν να αξιοποιήσουν τα «δώρα» που έλαβαν από τη φύση. Γενικά οι φτασμένοι είναι άνθρωποι ανήσυχοι, δημιουργικοί που οδηγούν την  κοινωνία και σε αυτούς πρέπει να στηρίζεται γιατί θα βοηθήσουν τους άλλους τους πολλούς.

Ολόκληρη η ζωή μας είναι ένας αγώνας διαρκής. Ένας αγώνας, όχι μόνο για να επιβιώσουμε, αλλά και για να επικρατήσουμε και να διακριθούμε με αντίπαλο την κοινωνία, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος τρεις βασικούς σκοπούς τείνει να εκπληρώσει στη ζωή: την ενατένιση του Θείου, την προσέγγιση του πλησίον του, και τέλος τη βαθύτερα διερεύνηση του ανθρώπου δια της αυτοσυνειδησίας και της ενδοσκόπησης.

Η σαφής και καθορισμένη γνώση των ικανοτήτων του, η τέλεια αντίληψη των δυνατοτήτων του είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή ένταξή του εντός του κοινωνικού συνόλου. Βέβαια, γνωρίζει την ατέλεια της φύσης του και έχει υπ’ όψη την κοινή ανθρώπινη μοίρα του.

Ο εγωισμός και η φιλαυτία εμποδίζουν τον άνθρωπο στην ψύχραιμη και λογική εξέταση των πεπραγμένων του και τον ωθούν να αγνοεί και να παραβλέπει. Οι άνθρωποι προσπαθώντας θα επιτύχουν, γιατί θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκείνες που θα ξεπεράσουν τα εμπόδια, διότι έχουν την επιτυχία μέσα τους. Γι’ αυτό πρέπει να αγωνίζονται για να γίνουν καλύτεροι και μέσω αυτών θα γίνει και το έθνος καλύτερο και η κοινωνία ανθρώπινη. Ο ίδιος είναι υπεύθυνος αν δε θα του ανοιχτεί η θύρα, αν δεν θα του ανοιχτεί ο δρόμος της επιτυχίας, μόνο  γιατί δεν θα επιμείνει να κρούει τη θύρα.

Κι αν αυτοί, οι από «μέσα», κωφεύουν, τότε σπρώξε και άνοιξε τη θύρα, γιατί έχεις όλα τα προσόντα που είναι αναμφισβήτητα και θα κερδίσεις, αυτοί δεν θα έχουν τις αντιστάσεις να σε αντιμετωπίσουν.

Άλλωστε, για να μας λέει ο Κύριος: «Κρούετε και ανοιγήσεται υμίν», γνωρίζει καλύτερα από τον άνθρωπο και μας προτρέπει να προσπαθούμε στη ζωή μας και με την επιμονή μας θα βγούμε νικητές, με όλες τις αντιξοότητες που θα αντιμετωπίσουμε. Γι’ αυτό ας προσπαθούμε…

Η προσωπικότητα αυτή καθ’ εαυτή δημιουργεί την τύχη. Αυτή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος επί του οποίου το οικοδόμημα της ζωής υψώνεται. Αυτή συντηρεί τον κόσμο και αποτελεί το πολύτιμο «άλας» του. «Εάν δε το άλας μωρανθεί, εν τινι αλισθήσεται».