Προβλήματα πολιτικής…

Είχαμε επισημάνει στο προηγούμενο σημείωμα πως, κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, χάθηκαν δυο χρυσές ευκαιρίες να αποκτήσει η χώρα μας ένα αξιόπιστο σύστημα δημόσιας υγείας: Η πρώτη ευκαιρία παρουσιάστηκε, το 1978, με υπουργό υγείας το Σπύρο Δοξιάδη και πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ξεσηκώθηκε όμως το ιατρικό κομματικό κατεστημένο, συμπορευόμενο με τα οργανωμένα συμφέροντα και ματαίωσαν αυτήν την ευκαιρία, με την οποία αρχικά είχε συμφωνήσει και ο Καραμανλής.

Η δεύτερη ευκαιρία παρουσιάστηκε το 1981, με υπουργό τον Παρασκευά Αυγερινό και πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου, που σύμφωνα με το περίφημο «ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ» του ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε να καθιερώσει το γνωστό Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο όμως προσέκρουσε και αυτό στα οργανωμένα συμφέροντα και ο Παρασκευάς Αυγερινός, το Γενάρη του 1984, απομακρύνθηκε από το Υπουργείο χωρίς να ολοκληρώσει το έργο του.

Μάλιστα ο Ζιάγκας που τον επισκέφθηκε για να του επιδώσει την επιστολή απομάκρυνσης του, του είπε ότι «με σένα κινδυνεύαμε να χάσουμε τις εκλογές»• φράση που έχει τη διπλή σημασία της :η πολιτική ηγεσία στη χώρα μας πίσω από τα διάφορα προεκλογικά της πυροτεχνήματα, ενδιαφέρεται πώς θα κατακτήσει και θα διατηρήσει την εξουσία, με κάθε μέσο και πως το ΠΑΣΟΚ, μετά τις εκλογές του 1985 έπαυσε να είναι ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ• έγινε ένα απλό κόμμα εξουσίας και το χειρότερο απ’ όλα• ανέθεσε την εξουσία σε πρόσωπα για τα οποία ο συμπαθέστατος Κατσιφάρας είχε αποφανθεί -περιλαμβάνοντας και τον εαυτό του- πως «αν δεν υπήρχε ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας»• αποτέλεσμα η εξαχρείωση της πολιτικής ζωής του τόπου και η βαθιά κρίση που πέρασε και περνάει η χώρα, από τότε και μέχρι σήμερα ,χωρίς διακοπή - και αυτό να μη φανεί παράξενο σε μερικούς -άλλωστε το επιβεβαίωσαν οι ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής• έδειξαν και θα καταλάβουμε σύντομα σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε από πολιτική άποψη και πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα της πολιτικής, που δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο στη χώρα μας.

Έζησα, για ένα διάστημα, από μέσα, τα χρόνια που η ΑΛΛΑΓΗ είχε τελειώσει και είχε περιέλθει η εξουσία στα χέρια ανθρώπων του χαρακτηρισμού του Κατσιφάρα. Αν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένο περιστατικό που με αφορά, αυτό το κάνω γιατί έχει, όπως θα διαπιστώσετε γενικότερο χαρακτήρα που μας αφορά όλους: Ήμουν αντιδήμαρχος στο Δήμο Ιωαννιτών και, σε συνεργασία με όλο σχεδόν το Δημοτικό Συμβούλιο, προσπαθούσαμε, παρά τις επί μέρους διαφωνίες μας σε ορισμένα επί μέρους ζητήματα και αγωνιζόμασταν για την επίλυση των προβλημάτων της πόλης. Ξαφνικά, ένα μεσημέρι δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από την ΤΕΔΚ -Τοπική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων- Ηπείρου με το οποίο, όπως μου είπαν, ο Πρόεδρος και η Διοικούσα Επιτροπή με παρακαλούσαν να παρουσιαστώ στη συνεδρίαση της επόμενης ημέρας για κάποιο θέμα.

Πήγα πράγματι και με έκπληξη άκουσα ότι η Διοικούσα Επιτροπή είχε αποφασίσει να με προτείνει ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου στο Νοσοκομείο «Χατζηκώστα» όπου στεγάζονταν εκείνη την εποχή το Πανεπιστημιακό και το Γενικό Νοσοκομείο. Τα καθήκοντα του αντιδημάρχου μου ήταν ήδη βαριά και γι’ αυτό προσπάθησα να δικαιολογήσω την άρνησή μου για τα νέα αυτά καθήκοντα, που ήταν επίσης βαριά όπως είχα διαπιστώσει από την προσπάθεια που ως Δήμος  είχαμε καταβάλει για να λύσουμε κάποια από τα βασικά προβλήματα του Νοσοκομείου η επίλυση των οποίων συνεχιζόταν. Διατυπώθηκε από τα μέλη της ΤΕΔΚ η παράκληση να αποδεχθώ την πρότασή τους με το αιτιολογικό ότι εκεί υπάρχει και το Ιατρικό Πανεπιστημιακό Κατεστημένο και η παρουσία μου θα βοηθούσε στη συνεννόηση μαζί του. Δεχτηκα τελικά, οπωσδήποτε με κάποιο προβληματισμό, για το αν θα μπορέσω να ανταποκριθώ στα διπλά καθήκοντά μου.

Πάντως κατεστημένο δεν βρήκα εκεί όταν πήγα, αλλά βρήκα διακεκριμένους επιστήμονες που αγωνίζονταν, μαζί με το υπόλοιπο ιατρικό, νοσηλευτικό και λοιπό υπηρεσιακό προσωπικό, να ανταποκριθούν, κάτω από δυσμενέστατες συνθήκες στα πολλαπλά προβλήματα ενός ζωντανού οργανισμού με αντικείμενο ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει στη ζωή μας και αυτό δεν είναι άλλο από το αγαθό της υγείας. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει καθημερινά να δίνεις αγώνα για να σώσεις ανθρώπινες ζωές και τι σημαίνει όλοι οι εργαζόμενοι σε όλες τις βαθμίδες να εκτελούν τα καθήκοντά τους κατά τρόπο που δεν επιδέχεται καμιά αδιαφορία ή καθυστέρηση, έστω και ενός λεπτού. Επισης κατάλαβα πως σημαντικότερη υπηρεσία από αυτή που προσφέρεται στον τομέα της υγείας δεν υπάρχει και πως οι άνθρωποι ίσης αφετηρίας που εργάζονται σε αυτόν τον τομέα έπρεπε να αμείβονται κατά τον καλύτερο τρόπο. Με τη βοήθεια δε των ειδικών επιστημόνων μπορέσαμε να θέσουμε σε λειτουργία πολύ χρήσιμα ιατρικά μηχανήματα τα οποία βρίσκονταν εγκιβωτισμένα στο υπόγειο του νοσοκομείου και έμεναν αχρησιμοποίητα. Και το σπουδαιότερο μας έδωσαν τις δέουσες οδηγίες που έπρεπε να ακολουθούμε ως Διοικητικό Συμβούλιο κατά την προμήθεια ακριβοπληρωμένων ιατρικών μηχανημάτων, γιατί τα συμφέροντα ήταν ισχυρά και μπορούσαμε να εκτεθούμε, ακόμα και όταν είχαμε δίκιο.

Έτσι, όταν μετά από χρόνια διάβασα στο βιβλίο του Παρασκευά Αυγερινού για τις δυο χρυσές ευκαιρίες που χάθηκαν, το 1978 και το 1984, συνειδητοποίησα το πολιτικό έγκλημα που διαπράχθηκε σε βάρος της υγείας του λαού από δυο πολιτικούς που ήταν οι μόνοι οι οποίοι μπορούσαν να τις προχωρήσουν• τους άλλους ούτε καν τους ρωτάει το κατεστημένο το οποίο κάνει ό,τι θέλει, γιατί ξέρουν ότι σ’ αυτό οφείλουν την Εξουσία και από αυτούς εξαρτάται η διατήρησή της.

Το τι ακολούθησε από τότε όσοι δεν τα ζήσατε, όχι μόνο στον τομέα της υγείας, αλλά και σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, ή όσοι δεν τα θυμάστε, ίσως να βγάζετε τα σχετικά συμπεράσματα από αυτά που συνέβησαν τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια της κρίσης που μερικοί την κατάλαβαν ως οικονομική γιατί είδαν τις αποδοχές να καρατομούνται• αυτή όμως ήταν βαθύτερη ,και ήταν κυρίως κρίση πολιτική και ηθική. Αξίζει όμως να διαβάσετε το παρακάτω απόσπασμα, σχετικό με την κατάσταση που επικρατούσε τότε, γιατί προέρχεται από άνθρωπο, διακεκριμένο και σήμερα επιστήμονα που τα έζησε από μέσα και τα κατέγραψε στο βιβλίο του, διεκτραγωδώντας την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας στο τέλος του 20ού και στις αρχές του 21ου αιώνα και η οποία κυριαρχεί και σήμερα, ίδια, σε πολλά δε σημεία χειρότερη και συνεχώς επιδεινούμενη. Πάρτε μια γεύση από αυτή την κατάσταση, κάντε τη σύγκριση με τη σημερινή και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

 «Οι μόνες αξίες -γράφει -που δεν ξεθώριασαν, αλλά αντίθετα εκτινάχθηκαν και κυριάρχησαν, είναι αυτές του χρηματιστηρίου. Πολλοί μεταλλαγμένοι σοσιαλιστές ανακάλυψαν ξαφνικά τη γοητεία του Κέντρου και τα καλά της αγοράς. Μηρυκάζοντας τις κακοχωνεμένες συνταγές που λανσάρουν και ανιχνεύοντας πλέον τον τρίτο δρόμο προς τον καπιταλισμό και όχι προς τον σοσιαλισμό, μετατράπηκαν σε πλήρως αποιδεολογικοποιημένους μεταμοντέρνους τεχνοκράτες της εξουσίας. Και σαν να μην έφθανε αυτό, η πολιτική ζωή γέμισε από αμοραλιστές, αρριβίστες και τυχοδιώκτες, οι οποίοι, χωρίς να έχουν υπάρξει ποτέ σοσιαλιστές ή να έχουν παλέψει, έστω, για κάποιο ιδανικό, βρέθηκαν ξαφνικά προβεβλημένα στελέχη, υπουργοί ή και δελφίνοι, μόνο και μόνο γιατί εξαργύρωσαν, με αμέριστη υποστήριξη από τα Μ.Μ.Ε., την υποτακτικότητά τους στα διαπλεκόμενα και στους σημερινούς πάτρωνες».

Δεν ξέρω αν παρόμοια φαινόμενα παρατηρήσατε και στις μέρες σας. Πάντως αν σας έτυχε να παρακολουθήσετε την προεκλογική εκστρατεία των πολιτικών κομμάτων ,ίσως να σας δημιουργήθηκε η εντύπωση πως όλα τα προβλήματα θα λυθούν από την Ευρώπη .Ποια Ευρώπη όμως ;Πάει αυτή που είχαμε γνωρίσει κάποτε παλιότερα-και για λίγο όμως-,ενώ η σημερινή δεν πιστεύω ότι μπορεί, στα χάλια που θα βρίσκεται μετά τις εκλογές, κάτι να δώσει. Θα διαπιστώσατε επίσης ότι το πιο εύκολο πράγμα στην Ελλάδα είναι να βρεθεί κάποιος ή κάποια, να μαζέψει μερικούς συγγενείς, γνωστούς και φίλους και να φτιάξει ένα κόμμα. Και αυτό συμβαίνει γιατί αυτού του είδους τα κόμματα, όσα δεν έχουν στα χέρια τους την εξουσία ,όπως λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, παρά να πηγαίνουν, όταν πηγαίνουν, στη Βουλή ή στα κανάλια, να φωνάζουν, να βρίζονται και να επιβεβαιώνουν τον ορισμό που έδωσε ο Ροίδης για τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας. Τα πράγματα, μετά τις εκλογές θα είναι ακόμα χειρότερα, γιατί 6 στους 10 ψηφοφόρους επέλεξαν την αποχή που σημαίνει απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών• στην ουσία κανένα κόμμα δεν διαθέτει πάνω από 20%του συνόλου των ψηφοφόρων και το μόνο που απομένει να γίνει είναι ένας ανασχηματισμός και θα αρχίσει πάλι μια πορεία προς το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και η πορεία αυτή πάλι θα συνεχίσει να γίνεται, όπως θα ξανάγραφε, αν ζούσε σήμερα ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος, «ερήμην των Ελλήνων».