Η επιλεκτική επίκληση της συνείδησης…

Η επίκληση της συνείδησης από τους 125 μη ψηφίσαντες Βουλευτές το πρόσφατα εισαχθέν στο Ελληνικό Κοινοβούλιο νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, φέρνει στο προσκήνιο τη συζήτηση και μαζί τον προβληματισμό για την όχι λίγες φορές επιλεκτική επίκληση της κορυφαίας αυτής ψυχοδιανοητικής λειτουργίας. Κάθε άνθρωπος πλασμένος «κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν» του Δημιουργού, έχει μέσα του μια φωνή η οποία του λέει τι είναι αγαθό και τι κακό, τι δίκαιο και τι άδικο, τι αληθές και τι ψευδές.

 Έναν αδέκαστο κατά κάποιο τρόπο εσωτερικό κριτή, ο οποίος ελέγχει ή επιδοκιμάζει τις διάφορες πράξεις του. Η σύνθετη αυτή λειτουργία, η οποία χαρακτηρίζει μόνο το ανθρώπινο ον από το σύνολο των έμβιων όντων (το μόνο που έχει πλήρη συνείδηση του τέλους του, γι’ αυτό και το πιο τραγικό), στηρίζεται στη γνώση που του επιτρέπει να διακρίνει το ηθικά καλό από το ηθικά κακό, να ασκεί τον έλεγχο των πράξεων του, καθώς  και να προβαίνει στην ανάληψη της ευθύνης του γι΄ αυτές. Η αυτοσυνειδησία, άλλωστε, ως αυτοεπιγνωστική λειτουργία, θεωρείται από τις κορυφαίες αρετές του ανθρώπου. Η ετυμολογική  προέλευση της λ. από το αρχαιοελληνικό απαρέμφατο «συν-ειδέναι» του ρήματος «οίδα», που σημαίνει «γνωρίζω καλά, ξέρω», είναι δηλωτική της ως άνω νοηματοδότησης. 

Τα είδη ή οι μορφές της συνείδησης, η οποία συναρτάται άμεσα με αυτό που ονομάζουμε «αυτοεπίγνωση», ποικίλλουν ανάλογα με το πού αυτή  αναφέρεται: επαγγελματική (το συναίσθημα του καθήκοντος που εκφράζεται έμπρακτα σε κάποια επαγγελματική δραστηριότητα), εθνική (η γνώση και το βίωμα της ιδιαίτερης φύσης του έθνους στο οποίο ανήκουμε, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, με κυρίαρχα τα τέσσερα χαρακτηριστικά του Ηροδότου: «όμαιμον», «ομόγλωσσον», «ομόθρησκον», «ομότροπα ήθη και έθιμα»), ιστορική (η μετουσίωση των αξιών του παρελθόντων σε σπέρματα νέας ζωής), θρησκευτική (το σύστημα αξιών που απορρέει από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις)  κ.ά. Εφόσον, δε, αφορά ένα άτομο, είναι αυτή ατομική, όταν όμως αφορά ένα σύνολο ατόμων, συλλογική.

Ερχόμενοι τώρα στην περίπτωση των 125 (πάνω από το 1/3 της Βουλής) βουλευτών, γεννιέται το ερώτημα αν πραγματικοί λόγοι συνείδησης τούς απέτρεψαν από την ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου. Οι απόψεις που εκφράστηκαν εκατέρωθεν (από καλόπιστους και καχύποπτους) υπήρξαν πολλές. Οι καλόπιστοι θέλουν να πιστεύουν ότι οι εν λόγω βουλευτές λόγω αρχών, με κυριότερο τον σεβασμό στην παραδοσιακή δομή της ελληνικής οικογένειας και την επικείμενη απειλή αλλοίωσής της (η τεκνοθεσία μέσω παρένθετης μητέρας μπορεί πράγματι να ανοίξει τον ασκό του αιόλου στη σχετική εμπορευματοποίηση μέσω της «ενοικιαζόμενης μήτρας»), απέσχον της ψηφοφορίας ή οι παρόντες καταψήφισαν. Ενδιαφέρον έχει η διαφοροποίηση πολλών βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία έφερε προς ψήφιση το ως άνω νομοσχέδιο. Η δυνατότητα της «κατά συνείδηση» ψήφου σημαίνει δύο πράγματα: ή ότι η δημοκρατικότητα στον εν λόγω χώρο περισσεύει, επομένως η λεγόμενη- συνηθέστατη όλα αυτά τα χρόνια- «κομματική πειθαρχία» πήγε περίπατο, κάτι το οποίο ως καλοπροαίρετοι πολίτες χαιρετίζουμε, αφού θεωρούμε ότι ως εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο έτσι πρέπει να λειτουργούν («όπερ έδει δείξαι» βεβαίως), ή η άποψη των «πονηρών» και «καχύποπτων», οι οποίοι θεωρούν ότι η δυνατότητα αυτή προέκυψε από την ανάγκη- πολιτική, επικοινωνιακή- να καλυφθούν οι επιθυμίες ολόκληρου του εκλογικού σώματος, επομένως από  ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Το γνωστό στην διαχρονική πολιτική διαδρομή και με τον «αστυφύλαξ» και με τον «χωροφύλαξ». 

Μια σειρά, όμως, από «αφελή» ερωτήματα θέτουν στην προκείμενη περίπτωση «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων», όπως: Πού ήταν η φωνή της συνείδησής τους, όταν ομοθυμαδόν ψήφιζαν τα περιβόητα μνημόνια υποθήκευσης των τιμαλφών της πατρίδας μας; Πού ήταν η φωνή της συνείδησής τους όταν ομοθυμαδόν ψήφιζαν την πιο βάρβαρη περικοπή μισθών και συντάξεων, οδηγώντας  στην έσχατη φτώχια μισθωτούς και συνταξιούχους; Πού ήταν η φωνή της συνείδησής τους όταν ομοθυμαδόν ψήφιζαν το ακαταδίωκτο των τραπεζιτών; 

Πού ήταν η φωνή της συνείδησής τους όταν ομοθυμαδόν ψήφιζαν το νόμο για τον πλειστηριασμό της πρώτης κατοικίας, πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες φτωχών οικογενειών, προκειμένου να την οικειοποιηθούν τα γνωστά αρπακτικά funds;                                                                                                                 Πού ήταν η φωνή της συνείδησής τους όταν ομοθυμαδόν ψήφιζαν τον νόμο περί (μη) ευθύνης υπουργών και της βουλευτικής ασυλίας; Πού είναι η συνείδηση των εθνοπατέρων μας στο πάρτι αισχροκέρδειας των πολυεθνικών και των αεριτζήδων μεσαζόντων, που σαν αδηφάγα τρωκτικά ροκανίζουν το οριακά εναπομείναν εισόδημα του ταλαίπωρου Έλληνα καταναλωτή;                                     

   Πού είναι η φωνή της συνείδησής σας όταν συμμετέχετε στις διάφορες Εξεταστικές Επιτροπές της Βουλής (συγκάλυψης και όχι αποκάλυψης της αλήθειας), όπως αυτές τις μέρες για το τραγικό δυστύχημα  των Τεμπών, την αδιανόητη αυτή ανθρώπινη τραγωδία εξαιτίας προφανών παραλείψεων της πολιτείας  και χρειάζεται ξεχωριστό για κάθε συμμετέχουσα κομματική παράταξη πόρισμα;                                                                                                                          

Πού είναι η συνείδηση των εθνοπατέρων μας στα αλλεπάλληλα φαινόμενα διαφθοράς, αδιαφάνειας και αναξιοκρατίας, ρουσφετολογίας και άκρατου κομματισμού, που οδηγεί τους πολίτες σε συμπεριφορές έσχατης αναξιοπρέπειας; Πόσοι περήφανοι νιώθουν για τα χιλιάδες σπουδαγμένα με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού ελληνόπουλα που αναγκάζονται να ξενιτευτούν στην Εσπερία; 

Γνωρίζετε πολύ καλά ότι ο εκμαυλισμός της ελληνικής οικογένειας δεν αφορά τα ομόφυλα ζευγάρια λιγότερο από τα ετερόφυλα. Τα τελευταία, κατά συρροή, περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, γυναικοκτονιών, παιδοκτονιών, παιδεραστίας, παιδικής πορνείας (ακόμη και μαστροπείας από γονείς), παιδικής βίας και συμμοριών ανηλίκων!, στον κήπο των οικογενειών ετερόφυλων ζευγαριών φύονται. Ο εκμαυλισμός του θεσμού της οικογένειας είναι ένα σοβαρό κοινωνικό φαινόμενο  και έχει να κάνει με την συνεχόμενη ακρίβεια, την κοινωνική εξαθλίωση, την έλλειψη παιδείας (το όνειρο της φτωχής οικογένειας να σπουδάσει τα παιδιά της γίνεται ολοένα και πιο απλησίαστο), τον σκοταδισμό (οι ακραίες ομοφοβικές και ρατσιστικές κραυγές), την μιντιακή προπαγάνδα (η «σανοφαγία» προσφερόμενη σε ημερήσια βάση αφειδώς), την απουσία στόχου και οράματος, την απελπισία, τη μοναξιά, την κοινωνική αποσύνθεση και σήψη.          

Μην επικαλεστείτε πάλι το «εθνικό συμφέρον» (βλέπε δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς, ενώ για τους εξαθλιωμένους αγρότες «δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος», που όμως υπάρχει για τα παχυλώς αμειβόμενα golden boys), τη «σωτηρία της πατρίδας» (από την οικονομική χρεοκοπία στην οποία εσείς με τις πράξεις και τις παραλείψεις σας οδηγήσατε) και τα συναφή, γιατί αυτά τα ακούμε από τα χείλη σας χρόνια τώρα. Αναρωτιόμαστε: τόσοι «σωτήρες», πώς συμβαίνει αυτή η δόλια πατρίδα να βρίσκεται σ΄ αυτή την κατάσταση (όχι βέβαια την εικονική που τα ημέτερα μιντιακά μέσα προβάλλουν);                    

Αλήθεια, κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια; Αν ναι, δεν έχετε απλά επιλεκτική, αλλά και ανειμένη, τουτέστιν χαλαρή, συνείδηση. Κι΄ αυτό, ως υπηρέτες των συμφερόντων του λαού που θα έπρεπε να είστε, είναι ακόμα χειρότερο.