«Άνιση» η σύγκριση Ελλάδας και Τουρκίας!

Η ελλιπής ή επιλεκτική ενημέρωση ή η εστίαση σε κάποια, ακόμα και δευτερευούσης σημασίας για το σύνολο, γεγονότα σε μορφή «σειράς», ισοδυναμεί με παραπληροφόρηση. Και, δυστυχώς, αυτό γίνεται με τους εθνικής εμβέλειας μεγάλους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Βασική αιτία αυτού του φαινομένου είναι η διαπλοκή της κυβερνήσεως με επιχειρηματικούς παράγοντες, οι οποίοι πλην των επιχειρήσεών τους είναι ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ή άλλων αθλητικών ομάδων και τηλεοπτικών σταθμών. Εξυπηρετώντας πολιτικά, ίσως και οικονομικά, τους εκάστοτε κυβερνώντες, εξυπηρετούν τα δικά τους οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα με την ανάθεση σε αυτούς δημοσίων έργων εκατομμυρίων ή δισεκατομμυρίων ευρώ.

Έτσι, ο Έλληνας πολίτης ενημερώνεται μόνον για γεγονότα και στο βαθμό μόνον που θέλει η εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Και αυτό το επιτυγχάνει και με την άμεση αναιτιολόγητη χρηματοδότηση των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, ωσάν να είναι συνεταίρος. Αυτά ως εισαγωγή…

Συνέπεια αυτού είναι η απουσία συλλογικής αυτογνωσίας σε σχέση πάντοτε με τους γειτονικούς λαούς, και ιδιαίτερα με την Τουρκία. Η εικόνα που μας παρουσιάζουν χρόνια τώρα για την Τουρκία είναι ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και ότι είναι απομονωμένη και ότι αντιθέτως η χώρα μας είναι ο πιο σημαντικός πυλώνας σταθερότητας για τα Δυτικά συμφέροντα. Και επιπλέον  ότι είμαστε υπόδειγμα δημοκρατικής χωράς. Ποια είναι η αλήθεια; Ας κάνουμε μια σύγκριση.

Η Τουρκία  πληθυσμιακά αυξάνεται αλματωδώς, ενώ εμείς συρρικνωνόμαστε. Ποιο θα είναι το ισοζύγιο σε 50 χρόνια; Η Τουρκία μπορεί να διπλασιάσει τον πληθυσμό της, ενώ εμείς θα υποστούμε πληθυσμιακή καθίζηση.

Όσο για την οικονομία, θα ήταν ανέκδοτο να μιλάμε για τα χάλια της Τουρκικής οικονομίας, όταν οι πολιτικοί που κυβέρνησαν την πατρίδα μας τα τελευταία 50 χρόνια «πέτυχαν», πρώτο, να υποθηκευτεί στους ξένους δανειστές η δημόσια περιουσία για έναν αιώνα, δεύτερο, να αυξήσουν το δημόσιο χρέος σε 430 δις ευρώ και το ιδιωτικό σε αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, να βυθίσουν το βιοτικό επίπεδο και τους μισθούς σε επίπεδα Βουλγαρίας, να ξεπουλήσουν τις πιο κερδοφόρες δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς, λιμάνια, αεροδρόμια, τραίνα κ.ά. στους Γερμανούς, Ιταλούς, Κινέζους, να οδηγήσουν στη φτώχεια και την αυτοκτονία χιλιάδες συμπολίτες μας…

Όσο για τη λεγόμενη απομόνωση της Τουρκίας, τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο. Η Τουρκία έχει μακροπρόθεσμο όραμα και σταθερό σχέδιο για την πραγματοποίηση του, και είναι βέβαιον ότι θα το επιτύχει. Ποιο είναι αυτό, το διακηρύσσει συνεχώς: ο αιώνας αυτός θα είναι ο αιώνας της Τουρκίας.

Ποιο είναι το όραμα το δικό μας;  Δεν υπάρχει όραμα. Βαδίζουμε σαν βάρκα χωρίς πηδάλιο και χωρίς κυβερνήτη στο πέλαγος. Και εφόσον δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχει ούτε σχετικός προγραμματισμός. Απλώς αντιδρούμε σπασμωδικά, αν και όταν αντιδρούμε στις πρωτοβουλίες της Τουρκίας.

Ο Τουρκικός λαός πιστεύει στον εαυτόν του και στο «μεγαλείο»  του, έστω και αν κουβαλά στην πλάτη του γενοκτονίες. Η αυτοπεποίθησή του πηγάζει κυρίως από την πίστη του στο ισλάμ, αλλά και την εθνική του ταυτότητα. Καλλιεργείται και ενισχύεται από την παιδεία, με την πρωινή προσευχή, την έπαρση της σημαίας και τον  εθνικό ύμνο. 

Τι κάνουμε εμείς; Αποδομούμε και την πίστη μας και την ιστορία μας, όπως αποδομούμε και τον θεμελιακό θεσμό της ύπαρξής μας ως έθνους, δηλαδή την οικογένεια. Γκρεμίζουμε τους τρεις βασικούς πυλώνες της ταυτότητάς μας.  Όποιος μιλά και υπερασπίζεται την πατρίδα και την πίστη και την οικογένεια  χαρακτηρίζεται απαξιωτικά ως ακροδεξιός εθνικιστής και συντηρητικος.

Στην Τουρκία ο λαός συμμετέχει στις εθνικές  εκλογές κατά 90% και πάνω, ενώ στην πατρίδα μας κάτω από το 50%. Ο πολίτης έχει απωλέσει τη συναίσθηση του χρέους προς την πατρίδα, ίσως λόγῳ της απαξίωσης των πολιτικών και της πολιτικής.  Έτσι, παίρνει την εξουσία ένα κόμμα που ψηφίζεται ουσιαστικά από το 20% των πολιτών, είναι δηλαδή κυβέρνηση μειοψηφίας, η οποία λαμβάνει την εξουσία με νόμιμη λαθροχειρία, δηλαδή την πριμοδότηση των 50 βουλευτικών εδρών!

Κατηγορείται συχνά ο Τούρκος πρόεδρος ως αυταρχικός, ως «σουλτάνος». Μπορεί αυτό να έχει μια δόση αλήθειας, αλλά μήπως η δική μας «δημοκρατία» δεν είναι παρωδία δημοκρατίας ή καλύτερα μια ολιγαρχία με τον μανδύα της δημοκρατίας; Πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί δημοκρατία, όταν δεν υπάρχει διάκριση των εξουσιών, κάτι που είναι εκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ προϋπόθεση για δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος; Όταν η κομματική πειθαρχία ή το προσωπικό συμφέρον των βουλευτών  τίθεται πάνω από τη συνείδησή τους και το εθνικό συμφέρον;

Μήπως υπερτερούμε στην εξωτερική πολιτική; Δυστυχώς, εδώ έχουμε το ένα Βατερλώ μετά το άλλο. Δεν είμαστε άξιοι να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αντιθέτως, η Τουρκία παίζει ένα διεθνή ρόλο, δεν βάζει όλα τα αυγά της σε ένα καλάθι. Εκμεταλλεύεται προς το συμφέρον της τόσο την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και τις Η.Π.Α., τη Ρωσία, διεισδύει στην Αφρική παντοιοτρόπως, πολιτικά και στρατιωτικά, στην Ασία και στην Ευρώπη. Αναπτύσσει δηλαδή μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που της αποφέρει πολλαπλά οφέλη. Δεν κρύβει τους μακροπρόθεσμους στόχους της ούτε και σε σχέση με την πατρίδα μας. Προβάλλει συνεχώς διεκδικήσεις, νόμιμες ή παράνομες δεν έχει σημασία. Θέλει τον έλεγχο του μισού Αιγαίου, επιδιώκει τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου σε πρώτη φάση και την επανακατάκτηση σε δεύτερη, επιδιώκει σταδιακά τον έλεγχο της Δυτικής Θράκης, πράγμα που το έχει σε ένα βαθμό επιτύχει, θέλει να μας περιορίσει την ΑΟΖ προβάλλοντας τη θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας», προωθεί λαθρομετανάστες στην Κύπρο και στην Ελλάδα με σκοπό τη δημογραφική αλλοίωση, πράγμα που επίσης έχει επιτύχει σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου.

Εμείς; Αδιαφορούμε πλήρως για την Κύπρο και αφήνουμε την Τουρκία να αναπτύσσει τα σχέδιά της ανενόχλητη, δεν είμαστε ικανοί να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών (έστω και αν υπάρχει η συμφωνία της Φλωρεντίας, έστω και αν εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανών εργάζονται στην χώρα μας), δεν διεκδικούμε την εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάνης για την Ίμβρο, αφήσαμε να συρρικνωθεί, σχεδόν να αφανιστεί, η Ελληνική ομογένεια στην Κωνσταντινούπολη, δεν τολμούμε να κάνουμε ένα βήμα χωρίς την προηγούμενη έγκριση των ΗΠΑ ή της Γερμανίας, καταντήσαμε σατράπες στην υπηρεσία ξένων δυνάμεων, παραδώσαμε την ταυτότητα και τη γλώσσα της Μακεδονίας στους Σλάβους, και είμαστε έτοιμοι να παραδώσουμε κυριαρχικά μας δικαιώματα στην κρίση κάποιων ξένων δικαστών. Υπογράφουμε τη Διακήρυξη των Αθηνών για δήθεν σχέσεις φιλίας και καλής γειτονίας, όταν ισχύει το casus belli και συνεχίζεται η παράνομη κατοχή του 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, της εδαφικής ακεραιότητας της οποίας, ας μην το ξεχνούμε, είμαστε εγγυητές. 

Και στον αμυντικό τομέα η Τουρκία προχωρά με άλματα στην παραγωγή δικών της οπλικών συστημάτων με στόχο την αυτάρκεια των αμυντικών της μέσων, ενώ εμείς είμαστε ακόμα στα σπάργανα. Ακόμα και στον πολιτιστικό  τομέα η σύγκριση είναι εις βάρος μας, έστω και αν όλα τα μουσεία του κόσμου είναι γεμάτα με ελληνικές αρχαιότητες. Έχουμε μόνο ένα ινστιτούτο στο εξωτερικό, το Βυζαντινό Ινστιτούτο της Βενετίας, αλλά και αυτό ακόμα υποβαθμισμένο και υποστελεχωμένο.

Η Τουρκία, αντιθέτως, έχοντας αντιληφθεί τη μεγάλη σημασία της πολιτιστικής διείσδυσης στις Ευρωπαϊκές και όχι μόνον χώρες, άρχισε να μιμείται τα Ινστιτούτα Γκαίτε, τα Γαλλικά και Ιταλικά Ινστιτούτα, ιδρύοντας Τουρκικά Ινστιτούτα σε πάρα πολλές χώρες, στα οποία διδάσκεται η Τουρκική γλώσσα και προβάλλεται ο Τουρκικός «πολιτισμός» και μέσω αυτών βέβαια προωθούνται τα παντός είδους Τουρκικά συμφέροντα.

Επιπλέον, τηλεοπτικές σειρές χρηματοδοτούμενες από το Τουρκικό κράτος, στην Τουρκική γλώσσα, με επιλεγμένους εμφανισιακά ηθοποιούς, προβάλλονται σε πολλές  χώρες – και στη χώρα μας, επιδιώκοντας τον ίδιο στόχο.

Και τι να πούμε για τον βαρβαρισμό στη γλώσσα μας που επέβαλε στον Ελληνικό λαό η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου με τόση προχειρότητα και βιασύνη και ολοκλήρωσε η κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη με την κατάργηση του πολυτονικού και την υποχρεωτική καθιέρωση της δημοτικής; Δήθεν για να ανυψωθεί το μορφωτικό επίπεδο του λαού; Η γλώσσα μας, ο μοναδικός αυτός θησαυρός παγκόσμιας εμβέλειας και σημασίας, που έπρεπε να προστατεύεται σαν κόρη οφθαλμού, ως το πολυτιμότερο αγαθό που μας παρεδόθη μέσα τουλάχιστον μιας τρισχιλιετούς περιόδου, με τις ποικίλες μορφές της; Μήπως γνωρίζει κανείς άλλες κυβερνήσεις άλλων λαών να επεμβαίνουν τόσο βίαια στην παραδομένη μορφή της γλώσσας τους; 

Συμπέρασμα: Ένας λαός έχει μέλλον, όταν πιστεύει στον εαυτόν του. Όταν η ηγεσία του έχει όραμα και αυτό το όραμα το ενστερνίζεται και ο λαός. Και όταν έχει, εκτός από όραμα, και μακροπρόθεσμο προγραμματισμό για την υλοποίηση του. 

Η Τουρκία τα έχει αυτά. Εμείς  τα έχουμε; Μάλλον όχι. Μεγαλουργήσαμε, και το 1821, και το 1922 - έστω και αν τόσο τα λάθη μας όσο και οι διεθνείς συνθήκες της εποχής οδήγησαν στην μεγαλύτερη καταστροφή του Ελληνισμού– στους Βαλκνικούς πολέμους του 1912-13 και το 1940.  Αν δε μας έλειπε η αποφασιστικότητα, θα είχαμε μεγαλουργήσει και το 1974 στην Κύπρο. 

Απαιτείται επειγόντως σύμπνοια, ετοιμότητα, αποφασιστικότητα, πίστη στον εαυτόν μας και τις δυνατότητές μας, άμεσος μεσοπρόθεσμος και μακροπρόθεσμος προγραμματισμός, προτεραιότητα η «ανάσταση» του έθνους,  οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, ψυχική, αμυντική, προτού είναι αργά.

ΥΓ: Δυστυχώς, αναγκαζόμαστε και εμείς να βαρβαρίζουμε, επειδή όλες οι εφημερίδες και άλλα έντυπα, πλην της «Εστίας», έχουν συμμορφωθεί, χωρίς να είναι υποχρεωμένες, με τις τότε λανθασμένες κυβερνητικές αποφάσεις.