«Γενοκτονία» στην άσφαλτο

Τα - για άλλη μια φορά- «ματωμένα» Χριστούγεννα, με τη θυσία στο βωμό του Μολώχ μιας πλειάδας νέων ανθρώπων, εκτός από την οδύνη και τον πόνο των οικείων τους, προκαλούν τον δικαιολογημένο προβληματισμό τόσο των αρμόδιων αρχών όσο και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Αν θεωρήσουμε ασφαλείς τις διαπιστώσεις, αφενός ότι «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση» και αφετέρου ότι «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού», τότε αβίαστα συνάγεται το συμπέρασμα ενός έντονα παθογενούς κοινωνικού, και όχι μόνο,φαινομένου, ενός πολυεπίπεδου, εθνικού θα το χαρακτήριζα, προβλήματος, που χρήζει ερμηνευτικής προσέγγισης, προκειμένου μέσω του εντοπισμού των γενεσιουργικών του αιτίων να οδηγηθούμε στην αποτελεσματική αντιμετώπισή του. 

Ποια είναι, λοιπόν, τα αίτια που προκαλούν το τραγικό αυτό φαινόμενο; Το πρώτο, κυρίαρχο κατά την άποψή μου, αίτιο είναι η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής. Με τον όρο «κυκλοφοριακή αγωγή» εννοούμε τη διαμόρφωση κυκλοφοριακής συνείδησης τόσο ως οδηγοί όσο και ως επιβάτες. Τούτο προϋποθέτει τη σωστή οδική συμπεριφορά, απόρροια της γνώσης των βασικών κανόνων οδικής κυκλοφορίας (πινακίδων, σήμανσης κλπ.), αλλά, ταυτόχρονα, και του σεβασμού στον συνάνθρωπό μας. Η κυκλοφοριακή αγωγή πρέπει να ξεκινάει από το νηπιαγωγείο, γιατί όχι και από τον παιδικό σταθμό ακόμη, και να συνεχίζεται στο γυμνάσιο και το λύκειο. Παρά τα βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αυτά δεν είναι αρκετά να δώσουν μια σωστή κυκλοφοριακή αγωγή στα παιδιά και τους νέους μας. Ο άλλος εξίσου σημαντικός πυλώνας αγωγής, η οικογένεια, δεν συμμετέχει στον αρκούντα βαθμό διαμόρφωσής της. Δεν είναι λίγοι οι  γονείς, οι οποίοι θεωρώντας ότι έτσι τα παιδιά τους «μεγαλώνουν», βιάζονται να τα δουν να οδηγούν, δίνοντας τους το αυτοκίνητο, χωρίς αυτά να έχουν ούτε τις ανάλογες γνώσεις ούτε ακόμη την απαραίτητη εμπειρία, ούτε καν την από τον νόμο οριζόμενη για οδήγηση ηλικία. Αλλά, οι ίδιοι γίνονται όχι λίγες φορές φορείς κακής κυκλοφοριακής αγωγής στα παιδιά τους με τον τρόπο με τον οποίο οδηγούν είτε μη σεβόμενοι τους κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (περιφρονώντας τη χρήση ζώνης, παρκάροντας όπου να΄ ναι, μιλώντας στο κινητό ενόσω οδηγούν, αναπτύσσοντας ταχύτητα πάνω από το επιτρεπτό), είτε ασχημονώντας - χειρονομώντας, φωνάζοντας, ακόμη και βρίζοντας- στους  παρακείμενους οδηγούς. Η μη παραχώρηση προτεραιότητας στους συν-οδηγούς που την έχουν και η μη τήρησή της στους πεζούς στις διαγραμμισμένες διαβάσεις, πέρα από την παραβίαση των κανόνων του ΚΟΚ, εγκυμονούν πλείστους κινδύνους τροχαίου ατυχήματος, ακόμη και δυστυχήματος. 

Η επιδεικνυόμενη από μερικούς οδηγούς της λεγόμενης «νεοελληνικής ψευτομαγκιάς» με την παράλογη «λογική» ότι «σε μένα δεν θα συμβεί», οδηγεί στην επανάληψη των ίδιων τροχαίων ατυχημάτων -  δυστυχημάτων. Όσοι δεν καταλήγουν στην τελευτή τους, μένουν ανάπηροι εφόρου ζωής. Και είναι αυτοί χιλιάδες κάθε χρόνο. Είναι χαρακτηριστικά όσα διαβάσαμε πρόσφατα στον Τύπο (Ναυτεμπορική, 26-12-2023) «Σε καθημερινή σχεδόν βάση θρηνούμε νεκρούς και σοβαρά τραυματίες –στην πλειονότητά τους νέους– σε τροχαία δυστυχήματα. Ένας «πόλεμος» μοιάζει να βρίσκεται σε εξέλιξη και η άσφαλτος βάφεται με αίμα από υπερβολική ταχύτητα, κατανάλωση αλκοόλ, παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη, αλλά και χρήση κινητού. Μόνο στο 10μηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2023 μετρήσαμε 518 νεκρούς σε 492 τροχαία δυστυχήματα». 

Σύμφωνα με τα πρόσφατα  στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, τα τροχαία είναι η πρώτη αιτία θανάτου στους νέους από 15 έως 29 ετών. Πολλοί -όχι αδικαιολόγητα- θα συμπεριλάβουν στα αίτια των τροχαίων την ατιμωρησία των παρανομούντων οδηγών, αφού τα πρόστιμα είναι πολύ χαμηλά, ενώ όταν επιβάλλονται, με ποικίλα πλάγια μέσα (ας είναι καλά τα πολιτικά γραφεία) δεν τηρούνται. Δεν είναι, μάλιστα, λίγες και οι φωνές που κάνουν λόγο για αντιμετώπιση των τροχαίων -ανάλογα με το είδος και τη σοβαρότητά τους- ως ποινικό αδίκημα. 

Στο συντελούμενο αυτό εθνικό έγκλημα δεν είναι άμοιρη ευθυνών, τουναντίον μάλιστα, η πολιτεία, με την κακή κατάσταση του οδικού δικτύου σε ένα μεγάλο μέρος του είτε λόγω κακής συντήρησης είτε λόγω ελλιπούς σήμανσης (ποιος δεν θυμάται την εκατόμβη θυμάτων στο περιβόητο Πέταλο του Μαλιακού, αλλά και σε πλείστα τμήματα του επαρχιακού οδικού δικτύου ανά τη χώρα), παρότι οι Εθνικές Οδοί έχουν τα τελευταία χρόνια βελτιώσει την οδική ασφάλεια. Είμαστε που είμαστε, λόγω των ταχέων ρυθμών υπογεννητικότητας, μια γερασμένη χώρα, δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε κάθε τρεις και λίγο νέους ανθρώπους. Οι ευθύνες όλων μας, οδηγών και πεζών, γονέων και δασκάλων, της συντεταγμένης ακόμη πολιτείας, είναι μεγάλες. Δεν έχουμε δικαίωμα να μένουμε απαθείς, ούτε βέβαια, αδρανείς σ΄ αυτή την άτυπη γενοκτονία. 

Θα κλείσω με τις πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνσεις ενός «καθ΄ ύλην αρμόδιου» ως πρώην οδηγού αγώνων αυτοκινήτων, του γνωστού Ιαβέρη: «Όλα έχουν να κάνουν με την οδηγική παιδεία. Όχι την παιδεία στα σχολεία, όπου τα παιδιά λαμβάνουν εκπαίδευση για το επάγγελμα που θα κάνουν στο μέλλον, αλλά την παιδεία από τα σπίτια. Αν δεν υπάρχει παιδεία από το σπίτι, αυξάνονται ραγδαία οι πιθανότητες να γίνει κανείς εγκληματίας. Αυτό είσαι αν δεν σε νοιάζει πώς οδηγάς στο δρόμο». Και συνεχίζει με τον χειμαρρώδη λόγο, αλλά και την παρρησία που τον διακρίνει: «Τα τελευταία 60 χρόνια, 600.000 άνθρωποι είτε σκοτώθηκαν σε τροχαία δυστυχήματα είτε έμειναν ανάπηροι. Επίσης, 2 εκατομμύρια άνθρωποι τραυματίστηκαν και 1 εκατομμύριο δεν γεννήθηκαν ποτέ, αφού κυρίως σκοτώνονται νέα παιδιά. Μιλάμε για μια πραγματική γενοκτονία»!

 

Υ.Γ.: Θερμές ευχές στους αναγνώστες της στήλης για ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με υγεία πρωτίστως, και ύστερα ευόδωση οποιουδήποτε στόχου.