Η ευεργεσία από τα Γιάννινα μέχρι το Διδυμότειχο…

 Μάθημα ανθρωπιάς δόθηκε στους Έλληνες από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων, που εργάστηκαν για πενήντα χρόνια στη Γερμανία και πρόσφεραν όλες τις οικονομίες τους στο Νοσοκομείο του Διδυμοτείχου. Εκατό χιλιάδες ευρώ κατάφεραν να αποταμιεύσουν με τον ιδρώτα και τις στερήσεις τους. Και αντί να τα διαθέσουν για καλύτερα γεράματα προτίμησαν τη δωρεά στο νοσοκομείο, για να μπορεί το ίδρυμα να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες στον κόσμο. Πρόκειται για μια πράξη βαθύτατα ανθρωπιστική που δίνει το μήνυμα ότι υπάρχουν και στην εποχή μας άνθρωποι παρά την αλαζονεία και την απαξίωση που χαρακτηρίζει στην κοινωνία μας.

Βέβαια για μας τους Ηπειρώτες αυτή η ευεργεσία δεν μας ξάφνιασε γιατί ο τόπος έχει γεννήσει το δέντρο της ευεργεσίας, τους καρπούς του οποίου η Ελλάδα γεύτηκε στα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας, αλλά και ως τα σήμερα τα ελέη των κληροδοτημάτων είναι πλούσια και προσφέρουν σε πλείστες κοινωνικές ανάγκες. Και νιώθουμε περήφανοι που συμπατριώτες μας στα δύσκολα χρόνια της σκλαβιάς, φτωχοί και ανώνυμοι, κατάφεραν να καζαντίσουν μακριά από την πατρίδα τους και διέθεσαν όλο τον πλούτο τους για την σκλαβωμένη πατρίδα.

Πρόκειται για τους Μεγάλους Εθνικούς Ευεργέτες που έστησαν σχολεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, πανεπιστήμια, εκκλησίες και τόσα άλλα μεγάλα ιδρύματα για να στηρίζουν το φτωχό κράτος, τους ανήμπορους συμπολίτες, τη θρησκεία, τη γλώσσα και γενικότερα τον ελληνικό πολιτισμό. Ο καθένας ας φανταστεί την Αθήνα χωρίς τα ιδρύματα των Ηπειρωτών Ευεργετών και θα εκτιμήσει το μεγαλείο της ψυχής τους και την αξία της ευεργεσίας τους.

Έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα και αδιαφόρησαν για τον εαυτό τους. Αξίζει να θυμίσω ότι οι Ζωσιμάδες από το Γραμμένο υπόγραψαν μεταξύ τους συμβόλαιο απαραβίαστο να μείνουν ανύπαντροι για να αξιοποιηθεί ο πλούτος τους όλος για την Πατρίδα.

Και κάτι ακόμη: Όλοι οι Ηπειρώτες Ευεργέτες ήταν φτωχοί, χωρίς όνομα και δίχως κληρονομιά. Αλλά με την εργασιομανία τους, με το μυαλό τους κατάφεραν να γίνουν οι μαικήνες του πλούτου σε ξένες χώρες. Προτίμησαν να προσφέρουν και όχι να απολαύσουν τον πλούτο τους και τις θυσίες τους. Και με τη βοήθειά τους στάθηκε η ελεύθερη Ελλάδα στα πόδια της και μπόρεσε να ακολουθήσει την εξέλιξη των αναπτυγμένων χωρών. Η παρουσία τους και το πνεύμα τους είναι ζωντανά ως τα σήμερα σε κάθε σημείο και στην πόλη μας. Ενδεικτικά αναφέρω τη Ριζάρειο Σχολή, τη Σχολή Γεωργίου Σταύρου, τη Ζωσιμαία Σχολή, τη Ζωσιμαία Ακαδημία, την Καπλάνειο, τις Εκκλησίες της πόλης και τόσα άλλα ιδρύματα.

Ας προσέξουμε όμως πώς αναγνωρίστηκε η ευεργεσία του Παναγιώτη και της Αθηνάς Αραμπατζή στο Διδυμότειχο: Το τοπικό Νοσοκομείο, η τοπική κοινωνία με κάθε μέσο εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους προς τους δωρητές. Και το αποκορύφωμα της απόδοσης τιμής ήταν η προσωπική επικοινωνία της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, η οποία με σεμνότητα έδειξε ότι «η μεγαλύτερη τιμή για μια πόλη είναι να τιμάει τους ευεργέτες της».

Ακούγοντας την Πρόεδρο, ένιωσα ως Γιαννιώτης – Ηπειρώτης κάπως άβολα. Γιατί ως τώρα ούτε την πρέπουσα τιμή αποδώσαμε στους μεγάλους Ευεργέτες της Ηπείρου, αλλά ούτε και την καλύτερη διαχείριση – αξιοποίηση έχουμε κάνει της περιουσίας τους, όπως οι ίδιοι ήθελαν και άφησαν εντολή με τις διαθήκες τους.

Ίσως να πλησιάζει η ώρα να στηθεί στην πόλη των Ιωαννίνων το μνημείο των Ευεργετών με τη μορφή «του δέντρου της ευεργεσίας» ώστε και να αποδίδεται αιώνια η ευγνωμοσύνη μας και να λειτουργεί η μνήμη τους ως παιδευτικό ερέθισμα για τους Ηπειρώτες που αγαπάνε τον τόπο τους.

Ελπίζω σύντομα η πρωτοβουλία κάποιων ανθρώπων να ολοκληρωθεί και έτσι να υλοποιηθεί το τάμα όλων των Ηπειρωτών και να γίνει αυτό το μνημείο των Ευεργετών το σύμβολο των Ιωαννίνων.ον φόρο εισοδήματος, τον ΕΝΦΙΑ, καθώς και να πληρώσουν τα τέλη κυκλοφορίας 2024.