Ο Δεκέμβρης της εποχής μας κι ο Δεκέμβρης των εορτών…
Δεκέμβρης, ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του Γρηγοριανού ημερολογίου. Ο πρώτος μήνας του χειμώνα.
Ο μήνας ο κατ’ εξοχήν της ΑΓΑΠΗΣ, αλλά σήμερα!!! Δεν είναι εποχή για εξοχές, για τα χωριά, που ερήμωσαν και πάλι, είναι η εποχή για πόλεις.
Δεκέμβρης, ο ασπρομάλλης γέροντας των μηνών. Χειμώνας, τα γηρατειά του χρόνου που αποζητούν την κάλυψη, την παρουσία της επαφής, τη σχέση όλων των πολλών άλλων. Το ψύχος του Δεκέμβρη στην ψυχή, δυσβάσταχτο, αλλά με την τόση ακρίβεια και την ανέχεια του κοσμάκη, φαντάζει πιο ψυχρό.
Τελευταίος μήνας του χρόνου και βλέποντας την χειρονομία της κ. Αθηνάς από το Μεσολόγγι δεν άντεξα, είπα να θυμίσω τα κακώς κείμενα του χρόνου μήπως και συνετιστούμε και γίνουμε και πάλι Άνθρωποι!!!
Ψάχνεις κάπου να πιαστείς, να ζεσταθείς. Ζούμε σε μια εποχή, που στην πόλη δεν λένε καλημέρα και δεν χαμογελούνε στους δρόμους, ούτε χαιρετιούνται.
Τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, κλέβεις εκατομμύρια σου λένε μπράβο, κλέβεις ένα κομμάτι ψωμί να χορτάσεις την πείνα σου όπως ο Γιάννης Αγιάννης φυλακίζεσαι. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, εκμετάλλευση, παιδική βία, ενδοοικογενειακή βία… Κοιτάζεις τους γύρω σου ύποπτα, με φόβο, μήπως σου ριχθούν, κι εσύ ο αφελής, ο χωριάτης τί ψάχνεις να βρεις στο κρύο του Δεκέμβρη;
«Πού να βρω ένα φιλαράκι να μου πει πως αγαπάει στ’ αλήθεια:», ηχεί στ’ αφτιά του καταφρονεμένου-τραγούδι μιας πιο αγνής εποχής-του περιθωριοποιημένου, με την καινούργια ορολογία, του μη έχοντα και του μη κατέχοντα!!!
Ζώη Καπλάνη του σήμερα, χωριατόπαιδο, παιδί του λόγγου, σε σένα απευθύνομαι, μη ζητάς πια την πλούσια εξώπορτα να γείρεις το κουρασμένο και ξεπαγιασμένο σου κορμί. Η πόρτα αυτή έχει εξαφανιστεί… και η ευεργεσία μαζί της. Μη ψάχνεις ανθρωπιά σήμερα. ΠΟΥΘΕΝΑ. Αν ζητήσεις ανθρωπιά θα σου προσφέρουν σεξουαλική εκμετάλλευση και κάθε είδους εκμετάλλευση.
Τα ΜΜΕ, τα περιοδικά, το Διαδίκτυο, τα σήριαλ, εμφανίζουν ένα κόσμο όπου ότι γυαλίζει είναι χρυσός, και ότι όλα είναι ωραία σε αυτά που σερβίρουν και ξεγελιέται η νεολαία και οδηγείται σε εκμεταλλευτές της παιδικής άγνοιας, μαστροπούς, βιαστές (όπως ο Μίχος στον Κολωνό άτομο πάσης πέραν υποψίας ‘’άνθρωπος’’ της εκκλησίας, άτομο υπεράνω υποψίας, προς μίμηση). Τέτοιους φημίζουν τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο…. Ο τίμιος σήμερα είναι… βλάκας..
Η απόγνωση της επικοινωνίας αβυσσαλέα, σαν θάνατος. Η πίστη, ας μου επιτραπεί, χλιαρή για καταφύγιο. Θέλω να τα πω, να τα φωνάξω, να τα μηνύσω μέσα στις χειμαζόμενες πόλεις που διαλέγουμε να ζούμε. Τίποτε δε μυρίζει προκοπή, προσδοκία και ελπίδα. Ο άνθρωπος έγινε λύκος στις πόλεις, έφυγε από τα βουνά.
Υπάρχουμε γιατί αγαπήσαμε το θαύμα της ζωής. Φιλάνθρωπη γνώση και Αγάπη μας χρειάζεται σε ένα σύμπαν ακατάληπτο, ίσως χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, σαν λείπει η ΑΓΑΠΗ!!!» «Αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον…»
Και ήρθε τώρα το Δεκέμβρη, τον μήνα της Αγάπης για τους χριστιανούς, να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της κοινωνίας μας η κ. Αθηνά από το Μεσολόγγι, και η κ. Σωτηρία από το Διδυμότειχο με την προσφορά αγάπης και ανθρωπιάς στο συνάνθρωπο.
-Θέλω να μου κορνάρουν όταν διαβαίνουν κοντά από το σπίτι μου, ο μόνος όρος που έθεσε για την προσφορά του ασθενοφόρου, πουλώντας το χωράφι. Άλλο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που επί 60 χρόνια δουλεύανε στην ξενιτειά (η κ. Σωτηρία και ο κ. Παναγιώτης από το Διδυμότειχο) χάρισαν 100.000 ευρώ στο Νοσοκομείο
Πόσοι όμως από αυτούς που κατέχουν εξουσία, κρατικοδίαιτοι για πολλά χρόνια, που μπαίνουν στην πολιτική με άδειες τσέπες και όταν αποχωρούν φεύγουν με ακίνητα και μετρητά… αμέτρητα;
Αν κάνανε μια χειρονομία όπως της κ. Αθηνάς και της κ. Σωτηρίας, ο καθένας για την ιδιαιτέρα τους πατρίδα, (όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ για το Μέτσοβο) σκεφτείτε πόσο θα άλλαζε η εικόνα της πατρίδας μας αλλά (τα καλά και συμφέροντα…) Αλήθεια πόσα άλλα να αναφέρω!
Μέρες γιορτών όμως ο Δεκέμβρης, ας αφήσουμε την ζοφερή αυτή πραγματικότητα, γιατί ότι και να πούμε, ότι και να γράψουμε, δεν θα αλλάξει τίποτα, δεν συγκινείται κανένας όλοι ψάχνονται να βολευτούν…
Επιβλητικός και συγκρατημένος μπαίνει ο Δεκέμβρης, με τα νηστίσιμα και τελετουργικά «Νικολοβάρβαρα», σπρώχνοντας τον ήλιο, όσο γίνεται μακριά απ’ τη γη, προσμένοντας τη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων στις 25 του. Ο Δεκέμβρης ή Χριστουγεννιάτης ή Χριστιανάρτ’ς.
Στο καλαντάρι του λαού μας ο Δεκέμβρης αναφέρεται ως Γιορτινός λόγω των πολλών θρησκευτικών γιορτών και ειδικά Αι Νικολιάτης, ο παππούς Νικόλας αλλά και Νικολοβάρβαρα από τις γιορτές του Αγίου Νικολάου, της Αγίας Βαρβάρας και του Αγίου Σάββα και κυρ’ Λευτέρης από τη γιορτή του Αγίου Ελευθερίου που χαρίζει καλή λευτεριά στις έγκυες.
Για τους Ορθοδόξους η πραγματική αρχή του καινούργιου χρόνου είναι τα Χριστούγεννα (Χριστούγεννα Πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου). Ο αγροτικός κόσμος δεν έχει πολλές δουλειές και γιατί η μέρα είναι μικρή (του Δεκέμβρη η μέρα, καλημέρα-καλησπέρα, λέει η παροιμία) και γιατί ο καιρός είναι κρύος.
Η αγροτιά στο σύνολό της νηστεύει, σπάει το ρόδι για να’ χει το σπιτικό της αφθονία, εξαγνίζει τους τόπους της καθημερινότητάς της, ραντίζοντας με αγιασμό, φτιάχνει εξευμενιστικές προσφορές (κόλλυβα) για τους κατοίκους του Κάτω Κόσμου, ζητώντας την υποστήριξή τους στον αγώνα για επιβίωση και ευημερία.
Έτσι οδεύουμε στην 25η Δεκεμβρίου όπου το «παράδοξο μυστήριον οικονομείται σήμερον. Καινοποιούνται φύσεις και Θεός άνθρωπος γίνεται…». Παραμονή ηχούν τα Κάλαντα από τις φωνούλες των παιδιών, «Χριστός γεννάται σήμερον… «Σ’ αυτό το σπίτι που ’ρθαμε πέτρα να μην ραγίσει…», με την ανταλλαγή δώρων με τα μελομακάρονα, τους κουραμπιέδες, το κανταΐφι, την γεμιστή γαλοπούλα, τα γιαπράκια και με άλλα εδέσματα και ευχές εκατέρωθεν.
Καλό Μήνα
(Μέτσοβο)
