Οι κίνδυνοι από το ναυάγιο του ΣΥΡΙΖΑ…

Αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι η ενασχόληση με το φαινόμενο της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ κουράζει τον κόσμο και ότι δεν έχει μεγαλύτερη αξία να ασχολούμαστε με τα απομεινάρια ενός κόμματος. Όμως, όσο βλέπουμε βαθύτερα τις πιθανές παρενέργειες, τόσο γενικεύεται η ανησυχία για τη γενικότερη πολιτική – κοινωνική κατάσταση της χώρας. Πράγματι η ουσιαστικότερη προσέγγιση της αποσύνθεσης του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί την βεβαιότητα

 ότι διαμορφώνονται συνθήκες απειλητικές για το όλο πολιτικό μας σύστημα και γενικότερα για τις εξελίξεις της χώρας σε όλα τα πεδία. Παλιότερα ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε υποστηρίξει ότι σε μια χώρα μεγαλύτερη σημασία έχει η αντιπολίτευση και όχι η κυβέρνηση. Μήπως ανεπαισθήτως η Ελλάδα οδηγείται σε μια ανάλογη πραγματικότητα;

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εννιά κόμματα στη Βουλή και μια ισχυρή αριθμητικά κυβέρνηση. Και όταν τα οχτώ κόμματα είναι ολιγάριθμα σε βουλευτές και σε λαϊκή αντιπροσώπευση, πόση δύναμη αμφισβήτησης μπορεί να υπάρξει από τον αντίλογο αυτών, την ώρα που και το κάθε μικρό κόμμα θα προσπαθεί να κρίνει το κυβερνητικό έργο από διαφορετική σκοπιά; Διότι το κάθε κόμμα για να επιβιώσει θα πρέπει να έχει την ταυτότητά του, τις θέσεις του και τις προτάσεις του.

Επομένως η κυβέρνηση θα λειτουργεί χωρίς σοβαρή αντιπολίτευση και με λόγο κριτικής που δεν θα βρίσκει απήχηση στην κοινωνία. Γι’ αυτό είναι σχεδόν βέβαιο ότι η αλαζονεία των κυβερνητικών στελεχών θα βρίσκεται μόνιμα σε έξαρση και θα επικαλείται την ισχυρή αποδοχή του κόσμου. Έτσι η μεν κυβέρνηση θα κυβερνάει, όπως η ίδια κρίνει, ενώ η αντιπολίτευση θα αγωνιά για την ύπαρξή της και προπαντός για την μελλοντική της επιβίωση.

Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι ισχυρή η υπόθεση ότι μεγάλο τμήμα του λαού μπορεί να κινηθεί σε αντισυστημικές επιλογές και σιγά – σιγά να εδραιωθεί ξανά, όπως το 2010, ο λαϊκισμός και ο διχασμός του κόσμου. Και σ’ αυτή την συμπεριφορά θα συντελέσουν κυρίως τα μεγάλα προβλήματα και στη συνέχεια η απουσία σοβαρού αντιλόγου από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα.

Η εξέλιξη αυτή θα δημιουργήσει γενικευμένη αμφισβήτηση, που μπορεί να καλλιεργήσει επιλογές ανατρεπτικές και μηδενικές του όλου συστήματος. Και όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται να ενισχυθούν τάσεις προοδευτικές, αλλά ακροδεξιές με λαϊκισμό λίαν επικίνδυνο για τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού και γενικότερα για τα προβλήματα του κόσμου. Τούτο ως πολιτικό γεγονός συμβαίνει και σε άλλες χώρες, όπως στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία, στην Αργεντινή και αλλού. Και η αιτία είναι η ίδια, αλλά με διαφορετικό μανδύα. Τα σοβαρά και δυσεπίλυτα προβλήματα αποτελούν λίπασμα παραγωγικό για να ενισχύονται αντιλήψεις και πρακτικές απειλητικές.

Και ας έχουμε υπόψη ότι το δυτικό σύστημα αμφισβητείται εσωτερικά από ακραίες αντιλήψεις και βάλλεται εξωτερικά από ισχυρούς εχθρούς, όπως είναι ο Πούτιν, ο Ερντογάν, ο Τραμπ και άλλοι. Άρα υπάρχει μεγάλη ευθύνη ή μάλλον αποκλειστική υποχρέωση της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ να βοηθήσουν ώστε το πολιτικό μας περιβάλλον να εξασφαλίσει συνθήκες θετικές για την παραγωγή έργου κυβερνητικού και αντιλόγου δημοκρατικού.

Γιατί οι πολίτες, όταν πιέζονται από τα μεγάλα προβλήματα, όπως είναι η ακρίβεια, η ανεργία, η κοινωνική ανισότητα, ο δανεισμός, οι φυσικές καταστροφές, εύκολα στρέφονται σε συνθήματα και ακολουθούν τις προτροπές του θυμικού και όχι της λογικής. Άλλωστε η πολιτική στάση του καθενός σήμερα ελάχιστα επικρίνεται από το ιδεολογικό στίγμα και περισσότερο από την καταπίεση της καθημερινότητας και των αδιεξόδων του.

Και να μην ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός μόνο με συνθήματα λαϊκισμού και με λεκτικές κορώνες του τύπου «με ένα άρθρο…». Γι’ αυτό και το τωρινό ταξικό πολιτικό περιβάλλον χρειάζεται σοβαρή προσοχή από τα σοβαρά κόμματα και από τους ενεργούς και συνειδητοποιημένους πολίτες.