Το ΠΑΣΟΚ σε σταυροδρόμι…

Όλος ο κόσμος πιστεύει ότι ύστερα από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ θα αυξήσει σημαντικά τις δυνάμεις του και θα γίνει η πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση. Όμως αυτή η θετική μεταβολή συμβαίνει μεν, όμως με ρυθμό αργοκίνητο και με βηματισμό χελώνας. Αυτό για τους πολλούς είναι δυσερμήνευτο, ενώ για τους γνωρίζοντες είναι ευκολοκατανόητο. Είναι γεγονός ότι στα πολιτικά πράγματα ποτέ δεν υπάρχει μόνιμη σταθερότητα και ούτε η εξέλιξή τους ακολουθεί πορεία ευθύγραμμη. Τούτο έχει σχέση με την μεταβλητότητα της κοινωνίας και με γεγονότα που δεν εξαρτώνται από την πολιτική κατάσταση της χώρας. Καθότι ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των ανοιχτών συνόρων, όπου μια κοινωνία δεν είναι σε θέση να καθορίζει και να προδιαγράφει ούτε την ταυτότητα, αλλά ούτε και την εξέλιξη ενός κόμματος.

Τούτο επιβεβαιώνεται και από την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που σε μικρό χρονικό διάστημα από τα χειροκροτήματα του κόσμου δέχεται σήμερα την απαξίωση ή μάλλον την γελοιοποίησή του. Επομένως θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι το κάθε κόμμα γράφει την ιστορία του και καλείται να αναλαμβάνει ρόλους ανάλογα με τις κάθε φορά κοινωνικές συνθήκες και προπαντός από τη δική του στάση και πρακτική στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Άρα η δυσκολία του ΠΑΣΟΚ σήμερα να ανοίξει τα φτερά του δεν οφείλεται μόνο στην πολιτική της Ν.Δ., αλλά έχει το ίδιο μεγάλη ευθύνη. Φαίνεται πως ακόμη δεν έχει πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να πάρει την εξουσία και να διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που δοκιμάζουν τον κόσμο. Άλλωστε και η εμμονή του Ανδρουλάκη σε λίγα ζητήματα προκαλεί την αδιαφορία του κόσμου και δεν μπορεί να τον παρακολουθήσει.

Γιατί πρέπει να δεχτούμε ότι σήμερα είναι δυσδιάκριτα τα σύνορα ανάμεσα στις ιδεολογίες. Αντίθετα φανερά παρουσιάζονται τα μεγάλα προβλήματα, όπως είναι η ακρίβεια, το χαμηλό εισόδημα, η ανεργία, οι κλιματικές αλλαγές, το δημογραφικό και άλλα. Και αυτά τα ζητήματα δεν λύνονται με βάση το ιδεολογικό πρόσημο, αλλά κυρίως με το πρόγραμμα και τις ικανότητες του κάθε κόμματος είτε ως εξουσία είτε από θέση αντιπολίτευσης.

Το ΠΑΣΟΚ, μολονότι έχει ριζικά ανανεωθεί σε επίπεδο αρχηγού και στελεχών του, δεν μπορεί να απογαλακτιστεί από τα υλικά που το έφθειραν και το οδήγησαν στην κοινωνική περιθωριοποίηση. Ειδικά ο αρχηγός του δείχνει ότι είναι υποχρεωμένος σε πρόσωπα και σε κομματικές ομάδες, από τις οποίες δυσκολεύεται να αποστασιοποιηθεί και λειτουργεί μόνιμα απολογούμενος ή καθοδηγούμενος από κάποιους. Έτσι εξηγείται και η δυσπιστία πολλών για την αποτελεσματικότητα της ηγεσίας του.

Είναι πράγματι πολύ δύσκολο σήμερα ο Ανδρουλάκης να ανοίξει δρόμο για την επάνοδο στην εξουσία. Συνεχίζει να επιδίδεται σε πολιτικές παραβάσεις, όπως ακριβώς συνέβαινε για χρόνια στο ΠΑΣΟΚ, καθώς είχε εξασφαλισμένη την εμπιστοσύνη του κόσμου. Αυτή η παθολογική πρακτική φάνηκε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Εδώ στα Γιάννενα εφάρμοσε επιλογές, όχι ανάλογες με τα συμφέροντα του Δήμου, αλλά ανάλογα με τις επιθυμίες γνωστών και φίλων. Και έτσι βρέθηκε το τοπικό ΠΑΣΟΚ να μην υποστηρίζει τον νυν δήμαρχο, ο οποίος και πάντα ήταν υποστηρικτής του και είχε την αντικειμενική βάση για να συνεχίσει το σπουδαίο έργο που είχε παραχθεί από την παράταξή του, από τους συνεργάτες και από τον αείμνηστο Μωυσή Ελισάφ.

Επίσης ο Ανδρουλάκης θα πρέπει να μελετήσει σε βάθος την ιστορία του ΠΑΣΟΚ και να απαλλαγεί από κάθε αρνητικό στοιχείο του παρελθόντος, το οποίο έχει βλάψει ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά το κόμμα του. Και προπαντός, όπως το τονίζει, να κλείσει ερμητικά την πόρτα σε ανθρώπους που έδειξαν ότι είναι τυχοδιώκτες, καιροσκόποι και γυρολόγοι. Οφείλει να ανακαλύψει και να αξιοποιήσει στελέχη λαμπρά, όπως ακριβώς έκανε το ΠΑΣΟΚ την πρώτη τετραετία και έδωσε ρόλους στον Αυγερινό, στον Τρίτση και σε άλλους. Και να μην ξεχνάει ότι ο σωστός πολιτικός βρίσκεται στη θέση αυτή όχι για να ζει από την πολιτική, αλλά για να υπηρετεί την πολιτική.

Για το καλό της κοινωνίας οφείλει ο Ανδρουλάκης να διαμορφώσει ένα κόμμα ικανό και άξιο και να αντιπολιτεύεται με βάση το κοινωνικό συμφέρον και να δίνει ελπίδα για το μέλλον.