Η «Κιβωτός του Κόσμου» και η ευθύνη του Κράτους…
Πολύ εύκολα ο πολίτης χαίρεται όταν βλέπει κάποιον συνάνθρωπό του να προβαίνει σε πράξεις ανθρωπιστικές και ιδιαίτερα όταν το αποτέλεσμα αυτών ωφελεί τους πολλούς. Και αποτελεί αυτή η συμπεριφορά στοιχείο πραγματικής ανθρωπιάς σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ο ατομισμός, η ιδιοτέλεια και η σκοπιμότητα. Δυστυχώς πολλές φορές ανάλογες πρακτικές δεν έχουν καμιά σχέση με τα φαινόμενα, αλλά αντίθετα είναι έκφραση αλλοτρίωσης και ηθικής άμβλυνσης.
Τούτο επιβεβαιώνεται κατά τρόπο απροσδόκητο από την συμπεριφορά του π. Αντωνίου, ιδρυτή της «Κιβωτού του Κόσμου». Για χρόνια η κοινωνία θαύμαζε τον αγώνα του για να προσφέρει βοήθεια στα παιδιά με κοινωνικό αποκλεισμό. Και μάλιστα ως ιερωμένος είχε υπερβεί όρια που συχνά θέτουν είτε η Εκκλησία είτε παγιωμένες αντιλήψεις της κοινωνίας. Είχαμε ένα παράδειγμα ως πρότυπο ανθρωπισμού, κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης.
Αλλά τι κρίμα! Ήρθε η έρευνα και ανέτρεψε όλα όσα είχαμε πιστέψει. Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών παραπέμπει σε δίκη τον π. Αντώνιο γιατί με εγκληματική συμπεριφορά «προέβη σε γενετήσιες πράξεις σε βάρος ανηλίκων». Από μόνη της η κατηγορία προκαλεί αμηχανία, απόγνωση και ηθικό αδιέξοδο. Γιατί, ας μην ξεχνάμε ότι στην εποχή μας δύσκολα συναντάμε ανθρώπους που να αφιερώνουν τη ζωή τους και να θυσιάζονται για να δώσουν βοήθεια σε κάθε συνάνθρωπο που δυστυχεί, χωρίς να μετράνε φύλο, καταγωγή, έθνος.
Λίγοι συμπολίτες βρήκαν ευκαιρία να γενικεύσουν τη συμπεριφορά του Αντωνίου και διαλαλούν ότι για όλα αυτά έχει την ευθύνη ο κλήρος. Κάποιοι, επειδή δεν μπορούν να πιστέψουν τις κατηγορίες, υποστηρίζουν ότι πρόκειται για σκευωρία. Και γενικά οι ερμηνείες είναι ανάλογες με την ιδεολογική ή φιλοσοφική στάση τους.
Νομίζω πως και τα διαδραματιζόμενα στην «Κιβωτό του Κόσμου», είτε είναι αληθινά είτε όχι, θα πρέπει να μας προβληματίσουν σοβαρά για την ευθύνη του Κράτους γενικότερα. Και τούτο γιατί είναι αδιανόητο δράσεις με περιεχόμενο κοινωνικό να είναι έξω από την ευθύνη του Κράτους και να μην ελέγχονται από κανέναν. Ζητήματα που αναφέρονται στην πρόνοια, την υγεία, την παιδεία, την εργασία και την ασφάλεια θα πρέπει να βρίσκονται κάτω από την κρατική φροντίδα.
Ίσως ιδεολογήματα της εποχής μας για λιγότερο κράτος, για απελευθέρωση του ατόμου, για ιδιωτική πρωτοβουλία να έχουν συντελέσει ώστε το Κράτος να παραμερίζει και να αφήνει τους ιδιώτες να δρουν χωρίς λογοδοσία και χωρίς έλεγχο. Βεβαίως σ’ αυτή την εξέλιξη βοήθησε και η κακή λειτουργία του Κράτους, οπότε οι πολίτες εύκολα πιστεύουν ότι ο ιδιώτης μπορεί να διαχειρίζεται καλύτερα και τα μεγάλα κοινωνικά θέματα.
Στοχαστές του 20ου αι. έγραψαν τόμους πολλούς και σκέφτηκαν συστήματα διάφορα για να προτείνουν λύσεις. Εμείς σήμερα έχουμε πλούσια εμπειρία για το τι πρέπει να γίνει και πώς μπορεί το Κράτος να λειτουργεί καλύτερα. Επομένως πρόκειται καθαρά για πολιτική βούληση των κάθε φορά κυβερνώντων ώστε το Κράτος να είναι ο πραγματικός υπηρέτης και προστάτης των δικαιωμάτων του κόσμου.
Γιατί όσο το Κράτος μένει θεατής, τόσο θα κυριαρχεί η κερδοσκοπία, η διαφθορά, η εκμετάλλευση, η ανηθικότητα και η αδικία. Ο ιδιώτης δεν μπορεί στις σημερινές συνθήκες να εξασφαλίσει στον πολίτη συνθήκες προστασίας των βασικών δικαιωμάτων του, όπως είναι η κοινωνική πρόνοια, η υγεία, η παιδεία, η εργασία, κλπ.
Άρα για να μην έχουμε πάλι στο μέλλον «Κιβωτό του Κόσμου» ας ξυπνήσουν οι πολιτικοί μας και ας αποφασίσουν να επιβάλλουν σ’ όλες τις κρατικές κοινωνικές λειτουργίες νόμους αυστηρούς και δίκαιους. Κανείς να μην βρίσκεται έξω από τον έλεγχο του δίκαιου κράτους. Διαφορετικά οι αδύναμοι πάντα θα κινδυνεύουν από την απληστία και από την κακομεταχείριση των ισχυρών και των επιτηδείων.
Διαφορετικά θα είναι για όλους μας πολύ βαρύ και χωρίς επιστροφή, αν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τέτοιες πρακτικές. Εκτός κι αν έχει δίκιο στοχαστής του ΄30 που έγραψε: «Η ανθρωπότητα που κάποτε ήταν, κατά τον Όμηρο, θέαμα για τους θεούς του Ολύμπου, έχει γίνει τώρα θέαμα για τον εαυτό της».
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ
