Επέτειοι όποτε μας βολεύει!..

 Επέτειος ίσον ημέρα κατά την οποία συμπληρώνεται ένας τουλάχιστον χρόνος από κάποιο σημαντικό γεγονός (και κάθε χρόνο στο διηνεκές). Ευτυχώς ή και δυστυχώς υπάρχουν στο μνημονικό μας κάποιες ημερομηνίες – σταθμοί που πρέπει να ενθυμούμεθα κάτι.

Από την πιο απλή μορφή (όπως τα γενέθλιά μας) έως και την πιο μεγάλη (αυτή μιας Εθνικής Επετείου). Γιατί όμως μόνο αυτές (οι Εθνικές επέτειοι) τηρούνται χρονικά και ευλαβικά; Είναι επίσης απλό. Διότι είναι επίσημη Αργία, άρα κλειστά όλα, ευκαιρία λοιπόν για απόδραση, διασκέδαση, ξεκούραση, ίσως και ευκαιρία για παρακολούθηση των εκδηλώσεων μνήμης (και ανανέωση γνώσης για το τι εορτάζουμε αυτή την μέρα)!

Όμως θα έπρεπε το ίδιο να εορτάζεται ή να τιμάται και κάθε άλλο σημαντικό γεγονός στην ζωή ενός/μιας ή και πολλών. Για αυτό παρατηρείται μια διολίσθηση της ημερομηνίας προς το πιο κοντινό συνήθως Σαββατοκύριακο.

Ο λόγος του σημερινού μου άρθρου είναι ο εορτασμός της επετείου της Μάχης της Γκραμπάλας (στο Ζαγόρι), η οποία έγινε την 2α Νοεμβρίου 1940 αλλά οι εκδηλώσεις μνήμης έλαβαν χώρα την περασμένη Κυριακή, 5η Νοεμβρίου. Οι μαχητές της Γκραμπάλας όσοι χάθηκαν, χάθηκαν 2/11 και αξίζει να τιμηθούν την 2/11 και κάθε 2/11 επόμενων ετών.

Γιατί λοιπόν την Κυριακή; Για το θεαθήναι φυσικά! Για να έχουν χρόνο πολλοί / πολλές (ελεύθεροι πια...) να μαζευτούν, να δείξουμε ότι κάτι γίνεται, ότι εκδηλώνουμε λίγο σεβασμό κλπ., κλπ..

Κάποιες άλλες φορές πάλι, για παράδειγμα, ο εορτασμός ενός αγίου σε κάποιο χωριό που τυγχάνει να «πέφτει» καθημερινή, μετακυλίεται στο πιο κοντινό Σάββατο (ιδίως), για να μπορέσουν να συρρεύσουν περισσότεροι και να υπάρξει κάποιο περισσότερο κέρδος της εκδήλωσης! Κάπως έτσι λοιπόν, τυγχάνουν και άλλες επέτειοι (γάμος, αρραβώνας, έναρξη εργασίας, λήξη αυτής, κλπ.) αλλά περιμένουμε να έρθει το Σαββατοκύριακο!

Χάνεται έτσι το νόημα των επετείων (όσο μικρών όσο και μεγάλων). Δεν τις συγκεντρώνουμε καλύτερα όλες σε μια χρονική περίοδο, να μαζεύουμε και το μυαλό μας, να γλιτώσουμε τα organizer; Και αυτό έχει να κάνει με την ευαισθησία (ατομική και κοινωνική), καθώς διαπιστώνω μια ελάττωση των σχέσεων και δημιουργούνται ίσως και καυγάδες («...να ξεχάσεις την επέτειό μας αγάπη μου;») κλπ.

Η μόνη τελικά επέτειος (συνήθως λύπης) είναι η συμπλήρωση χρόνου (ή χρόνων) από την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου. Και την αυτή ημέρα (just) βρίσκεται ο χρόνος πραγματοποίησης, για μια δέηση, ένα τρισάγιο, ένα άναμμα κεριού! Έχω άδικο;