Το ΟΧΙ, μια φυσική εκδήλωση προς το άφθαρτο πνεύμα της φυλής μας!

 Λαός που δεν εξαφανίστηκε, μένοντας τέσσερις αιώνες ραγιάς, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Και αυτό φάνηκε αμέσως μετά την επίδοση του τελεσιγράφου του φασίστα της γειτονικής χώρας, ο λαός της πρωτεύουσας της Ελλάδας ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας. Η Αθήνα, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, ήταν ένα καμίνι. Τα πλήθη παραληρούσαν και ζητωκραύγαζαν σαν να γιόρταζαν κάποια μεγάλη νίκη. Οι πιο πολλοί κρατούσαν σημαίες ή σημαιάκια σαν να πήγαιναν στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Άλλοι άρπαζαν ένα τσαρούχι από τσαγκάρικα, το σήκωναν σε μια εκδρομική αγκλίτσα και προχωρούσαν. Κάποιοι κρατούσαν έναν ανάγλυφο χάρτη της Ελλάδας και έκαναν έξαλλη διαδήλωση. Κάποιος κρατούσε πίνακα με ζωγραφισμένη την «Έλλη», το καράβι που τορπίλισαν στην Τήνο.

Όλο αυτό το πλήθος έμοιαζε με θάλασσα οργισμένη που κυματίζει, αφρίζει… αλλά και τραγουδάει. Ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος και εμβατήρια. Κάποια στιγμή φθάνουν στα Γραφεία Ιταλικής Αεροπορικής Συγκοινωνίας. Με ένα σπρώξιμο τα μεγάλα κρύσταλλα πέφτουν με φοβερό πάταγο. Σε λίγα λεπτά δεν έμεινε τίποτε όρθιο. Από κάποιο μπαλκόνι κάποιος φωνάζει: «Σε λίγο θα μάθει ο ψευτοκαίσαρας της Ρώμης». Ακολουθούν γιουχαΐσματα για τον Μουσολίνι. Θα μάθει ο ψευτοκαίσαρας της Ρώμης ότι ο Ελληνικός λαός δεν μοιάζει με τα μαύρα ανδράποδα της Αφρικής, που έσκυψαν μοιρολατρικά το κεφάλι (Αιθιοπία). Αν το Ελληνικό έθνος ζει τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι γιατί ο Έλληνας ξέρει να πεθαίνει για την ελευθερία! Ελευθερία ή θάνατος!

Σε λίγο εμφανίζονται τα σμήνη των ιταλικών αεροπλάνων και ακολουθούν οι εκρήξεις του αντιαεροπορικού πυροβολικού. Το πλήθος ξεσπούσε σε ζητωκραυγές. Ήταν ένα μεγάλο δημόσιο πανηγύρι ευψυχίας, που προεξοφλούσε τη νίκη.

Οι εφημερίδες της εποχής τονίζουν: Αυτό ήταν το πνεύμα που φυσούσε, από την πρώτη στιγμή η απόφαση του θανάτου έδενε τα πλήθη των αμάχων με τον πολεμιστή της Πίνδου, που αντιμετώπιζε τις φασιστικές λεγεώνες.

Αναμφισβήτητα είναι πρωτοφανείς όλοι αυτοί οι πανηγυρισμού, την ώρα που αρχίζει ένας πόλεμος, την ώρα που επιτίθεται ένας ασύγκριτα πολυάριθμος εχθρός και ασύγκριτα υπεροπλισμένος. Όλοι οι λαοί πανηγυρίζουν τη νίκη τους στο τέλος του πολέμου. Και σήμερα τα ευρωπαϊκά κράτη γιορτάζουν τη νίκη, το τέλος του πολέμου.

Η Ελλάδα πανηγυρίζει με παρελάσεις και άλλες εκδηλώσεις την 28η Οκτωβρίου, την ημέρα δηλαδή που ο υπερφίαλος δικτάτορας έστειλε το τελεσίγραφο απειλώντας ότι, αν δεν ανοίξουμε διάδρομο να περάσει, οι λεγεώνες του με τα τανκς σε λίγες μέρες θα έφθαναν στην Αθήνα. Οι Έλληνες, όμως, του απάντησαν: Τα τανκς και τα κανόνια δεν είναι μακαρόνια!

Και ο Ξέρξης, όταν οδηγούσε μυριάδες στρατευμάτων για να υποδουλώσει την Ελλάδα, δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό που έβλεπε στις Θερμοπύλες: Οι ολίγοι Σπαρτιάτες που φρουρούσαν τα στενά άλλοι εγυμνάζονταν, άλλοι εχτενίζονταν και άλλοι ετραγουδούσαν.

Στο στράτευμά του βρισκόταν και ο Σπαρτιάτης Δημάρατος. Οι άλλοι δύο που διεκδικούσαν το θρόνο της Σπάρτης συνεργάστηκαν και έδιωξαν τον Δημάρατο. Έτσι, ο Δημάρατος πήγε στους Πέρσες. Όταν είδε στις Θερμοπύλες ο Ξέρξης τη στάση των Σπαρτιατών, εκάλεσε τον Δημάρατο και του ζήτησε να του εξηγήσει αυτά που έβλεπαν στο στρατόπεδο των Ελλήνων. Ο Δημάρατος του απάντησε: «Βασιλιά, οι Έλληνες είναι λαός φτωχός, αλλά προικισμένος με μεγάλες αρετές. Οι άνδρες αυτοί έχουν έρθει να πολεμήσουν εναντίον μας για το στενό και γι’ αυτό ετοιμάζονται. Διότι έχουν την εξής συνήθεια: Όταν πρόκειται να κινδυνεύσουν, τότε στολίζουν τα κεφάλια τους. Να γνωρίζεις ακόμη ότι, αν υποτάξεις αυτούς, καθώς και εκείνους, οι οποίοι έμειναν στη Σπάρτη, κανένα άλλο έθνος δεν θα τολμήσει να σου αντισταθεί. Τώρα βαδίζεις εναντίον ενδοξότατης πόλης και εναντίον γενναιότατων ανδρών. Να με θεωρείς ψεύτη, αν δεν γίνουν αυτά, τα οποία σου λέω». Όλα αυτά αποδείχτηκαν αληθινά…

Αν τα είχε διαβάσει ο Μουσολίνι, δε θα έστελνε τελεσίγραφα στην Ελλάδα.

Η 28η Οκτωβρίου 1940 δεν είναι θαύμα. Είναι μία βιολογική πράξη, μια συνέπεια, μια φυσική εκδήλωση, που εκπροσωπεί την πίστη του Έλληνα προς το αθάνατο, προς το άφθαρτο πνεύμα της φυλής του. Είναι μια απόδειξη, του ότι ο Ελληνικός λαός είναι ένας από τους λαούς που πραγματικά εκπροσωπεί την έννοια του πολιτισμού και πως η εκπροσώπησή του δεν στηρίζεται σε αριθμούς και σε χαρτιά, αλλά σε πνεύμα και εσωτερική τελειότητα.

Από αυτή τη σκοπιά αν κρίνουμε την 28η Οκτωβρίου 1940, βεβαιώνει πως σαν εκδήλωση, θα αποτελεί την αιώνια συμβολή ενός μικρού λαού στον αγώνα των ελεύθερων λαών, που κατορθώνει με όλες τις καταδρομές που του συμβαίνουν να αντέχει και να κερδίζει τον παγκόσμιο θαυμασμό.

Από αυτή τη σκοπιά αν κρίνουμε σαν εκδήλωση την 28 Οκτωβρίου 1940, διδάσκει ότι η Ελληνική φυλή είναι εκείνη που εδίδαξε στην κατάπληκτη ανθρωπότητα εκείνο το πρωινό ότι στο άγονο έδαφός της δεν έπαψε να φυτρώνει και να αναπτύσσεται το ευγενέστερο ιδεώδες της ανθρωπότητας και της ανθρώπινης σκέψης: η ελευθερία.

Διδάσκει, ακόμη, πως λαός που έχει στο ενεργητικό του τέτοια παράδοση, που η ψυχή του δονείται από παρόμοια ιδανικά, δεν πρόκειται να σβήσει άδοξα. Λαοί, όπως ο ελληνικός, ζουν αιώνια γιατί παραμένουν σαν αναγεννητική πηγή διαιωνίζοντας τη ζωή.

Φυσικό είναι να ξαναγυρίσουμε τα μάτια και τη σκέψη στο παρελθόν, για να συγκρίνουμε το γεγονός αυτό με τα άλλα όμοιά του. Ο Ελληνικός λαός το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940, αντιμετώπισε μια ίδια κατάσταση με εκείνη που αντιμετώπισαν οι πρόγονοί μας στον Μαραθώνα (490 π.Χ.), στις Θερμοπύλες (480 π.Χ. Ιούλιο – Σεπτέμβριο), στο στενό της Σαλαμίνας (480 π.Χ. μέσα Σεπτεμβρίου) την εποχή των Περσικών επιδρομών εναντίον της Ελλάδας.

Όπως τότε, έτσι και το πρωινό 28ης Οκτωβρίου 1940, ο λαός μας ορθώθηκε εναντίον των νέων επιδρομέων και επραγματοποίησε το νεότερο έπος του, που στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλο παρά η νίκη των ολίγων εναντίον των πολλών, η νίκη του πνεύματος εναντίον της ύλης.