Σύγχρονος Σαμψών…

Τα όσα -τραγικά- συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο χώρο της Μέσης Ανατολής και συγκεκριμένα στη Λωρίδα της Γάζας δεν είναι παρά ένα ακόμη «επεισόδιο» στη μακρά ισραηλινο-παλαιστινιακή διαμάχη. Είναι, θεωρώ, άξιο ενδιαφέροντος να εγκύψουμε στις ιστορικές ρίζες αυτής της διένεξης, στις απαρχές της δηλαδή, φωτίζοντας εκείνες τις πτυχές που εγκολπώνουν τις γενεσιουργικές της αιτίες. Ο Βρετανός συγγραφέας «σύντομων ιστοριών» Έκτωρ Χιου Μονρό, γνωστός με το ψευδώνυμο Σάκι, περιέγραψε κάποτε το νησί της Κρήτης ως ένα μέρος που έχει παραγάγει περισσότερη ιστορία από ό,τι θα μπορούσε να καταναλωθεί τοπικά. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για την Παλαιστίνη, την επικράτεια που περιλαμβάνει το σύγχρονο κράτος του Ισραήλ, τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, σε μια έκταση μόλις 27.000 περίπου τετρ.χλμ. και με έναν πληθυσμό που δεν ξεπερνά τα 15 εκατομμύρια κατοίκους (5 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιους). Έτσι, ο χαρακτηρισμός της εν λόγω περιοχής ως της «πιο ταραγμένης» στον πλανήτη μας τα τελευταία ογδόντα περίπου χρόνια δεν συνιστά υπερβολή. 

Από το 1947, δύο μόλις χρόνια από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με την απόφαση του ΟΗΕ για τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε Εβραϊκό Κράτος 55% και αντίστοιχο Παλαιστινιακό 45%, με την Ιερουσαλήμ διεθνή πόλη, και το 1948 χρονολογία ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Ισραηλινού Κράτους από τον Μπεν Γκουριόν, οι πόλεμοι μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων είναι σχεδόν αδιάλειπτοι. Τα αγγλογαλλικά συμφέροντα στην περιοχή αρχικά (ενδεικτική είναι η αγγλογαλλική συμφωνία Σάικς – Πικό του 1916, με το προσχέδιο «μοιράσματος» της πετρελαιοφόρου Μέσης Ανατολής σε ζώνες επιρροής) και ο αμερικανορωσικός παράγοντας στη συνέχεια για τον γεωπολιτικο - στρατηγικό έλεγχο της περιοχής,αποτρέπουν την ποθούμενη σταθερότητα και ειρήνη στον πολύπαθο αυτό χώρο.

Το 1956 με την εθνικοποίηση του καναλιού (διώρυγας) του Σουέζ από τον Αιγύπτιο ηγέτη Νάσερ, με αποτέλεσμα τη συντονισμένη επίθεση από τη Μ. Βρεττανία, τη Γαλλία και το Ισραήλ και την παρέμβαση των Αμερικανών υπέρ του Νάσερ, η μεν τριεθνής συμμαχία οδηγείται σε υποχώρηση, οι δε ΗΠΑ κερδίζουν το ρόλο του «ρυθμιστή» της περιοχής, ρόλο που μέχρι τότε διαδραμάτιζε η Μ. Βρετανία.Ο «πόλεμος των έξι ημερών» το 1967 με τη συντριβή των αραβικών στρατευμάτων που είχαν συγκεντρωθεί στα ισραηλινά σύνορα υπό την καθοδήγηση του Νάσερ, είχε ως αποτέλεσμα τη συντριβή των Αράβων και τον διπλασιασμό των εδαφών του Ισραήλ.Το Ψήφισμα 242 του ΟΗΕ, την ίδια χρονιά, που προέβλεπε την άμεση αποχώρηση των Ισραηλινών από τα Κατεχόμενα, ακόμη εκκρεμεί, όπως εκκρεμούν και ανάλογα Ψηφίσματα για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων από τα Κατεχόμενα της Κύπρου. «Πονεμένη ιστορία» η απονομή του Διεθνούς Δικαίου και «αλά καρτ», κατά πώς βολεύει τα συμφέροντα ορισμένων.

Ένα χρόνο μετά, το 1968, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), η οποία ιδρύθηκε το 1964, παρουσιάζει Σύνταγμα και απαιτεί την άμεση ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, ενώ το 1969 ο αρχηγός της Φατάχ Γιάσερ Αραφάτ, εκλέγεται αρχηγός της Οργάνωσης διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην κινητοποίηση του διεθνή παράγοντα για την επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος. Απότοκη αυτής της δραστηριότητας ήταν η σημαντική Συμφωνία του Όσλο, το 1993, μεταξύ της PLO και του κράτους του Ισραήλ, σύμφωνα με την οποία αποφασίζεται η αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας και η αναγνώριση του δικαιώματος των Παλαιστινίων να ελέγχουν τα του οίκου τους με τη δημιουργία της Παλαιστινιακής Αρχής. 

Όσο για τη Χαμάς («Κίνημα ισλαμικής Αντίστασης»), που θα παίξει πρωτεύοντα ρόλο στην Ισραηλινο - Παλαιστινιακή διαμάχη τα επόμενα χρόνια και αυτές τις μέρες βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας με την τρομοκρατική επίθεση στη Γάζα και τις θηριωδίες της, ιδρύεται το 1987 με το ξέσπασμα της πρώτης Ιντιφάντας (η λ. αραβική που σημαίνει κυριολεκτικά το «τίναγμα» και μεταφορικά την «εξέγερση», «την αντίσταση», δηλώνοντας την αντίσταση του απλού μουσουλμάνου).

Ασυζητητί δεν θα συμφωνήσουμε με όσα ειδεχθή εγκλήματα σε βάρος αμάχων και ιδίως μικρών παιδιών προέβη η εν λόγω Οργάνωση. Όπως δεν θα συμφωνήσουμε με τα «αόρατα» για τα δυτικά – μονομερούς ενημέρωσης-  Μέσα Ενημέρωσης εγκλήματα διαρκείας του ισραηλινού στρατού σε βάρος ανυπεράσπιστων Παλαιστινίων. Ο εκτοπισμός των ανθρώπων από το βόρειο τμήμα της Γάζας προς το νότο με διαταγή του Ισραηλινού Προέδρου Νετανιάχου μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όπως προειδοποίησε ο ΟΗΕ, θα έχει «καταστροφικές ανθρωπιστικές συνέπειες» και θα «μετατρέψει την ήδη τραγική κατάσταση σε ολέθρια». Θα προκαλέσει τη μεγαλύτερη γενοκτονία.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη και, κυρίως, την κατάληξη των γεγονότων. Είναι, όμως, ενδιαφέρον για τους αναγνώστες και χρήσιμο για τους Ισραηλινούς, οι οποίοι κουβαλούν στις πλάτες τους τη μεγαλύτερη ανθρώπινη θηριωδία, αυτή του ολοκαυτώματος στο Άουσβιτς, η υπόμνηση της ιστορίας του Σαμψών, ηγέτη και τελευταίου κριτή του βιβλικού Ισραήλ, όπως αυτή περιγράφεται στο Ιερό βιβλίο (Παλαιά Διαθήκη, Κριτές, κεφ. 13-16). «Στα χέρια τους έπεσε με προδοσία. Τον έπιασαν και τον έδεσαν και τον τύφλωσαν και τον ταπείνωσαν∙ και εκράτησαν αυτόν αλλόφυλλοι και εξέκοψαν τους οφθαλμούς αυτού∙ και κατήνεγκαν αυτόν εις Γάζαν και επέδησαν αυτόν εν πέδαις χαλκείαις, και ην αλήθων εν οίκω τω δεσμωτηρίω». 

Κι ύστερα μαζεύτηκε στο Ναό όλος ο λαός των εχθρών, γυναίκες και άντρες κοντά τρεις χιλιάδες για να δουν τα πάθη και τους εξευτελισμούς του. Αλλά εκείνος προσευχήθηκε και ζήτησε χάρη στερνή πριν απ’ το θάνατό του την άγρια χαρά της εκδίκησης: «και ανταποδώσω ανταπόδοσιν μίαν περί των δύο οφθαλμών μου τοις αλλοφύλοις». Και ο Θεός, σύμφωνα πάντα με την ιστορία, του έκανε τη χάρη, και σείοντας με τα δυο του χέρια τις θεόρατες κολώνες του τεμένους ο Σαμψών τις γκρέμισε και πήρε μαζί του στο χαμό και όλων των εχθρών του το πλήθος, ανακράζοντας το παροιμιώδες: «αποθανέτω ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». «Και έπεσεν ο οίκος επί τους άρχοντας και επί πάντα τον λαόν τον εν εν αυτώ, και ήσαν οι τεθνηκότες,ους εθανάτωσε Σαμψών εν τω θανάτω αυτού, πλείους ή ους εθανάτωσεν εν τη ζωή αυτού».

Ογδόντα χρόνια τώρα κοντά οι Ισραηλινοί αδικούν κατάφωρα, και συχνά με έναν φρικτό τρόπο, τον αραβικό λαό της Παλαιστίνης. Και είναι τόσο υπερφίαλοι- τους το «χαρίζει» η οκονομική τους παντοδυναμία (ποιος μπορεί να αγνοεί σήμερα την τεράστια οικονομική – και όχι μόνο- δύναμη του εβραϊκού λόμπι;), ώστε λησμόνησαν τα μεγάλα διδάγματα της δικής τους περίλαμπρης Παράδοσης, τα δικά τους μαρτύρια, τους δικούς τους εξευτελισμούς. Αγνοώντας ότι η απελπισία καθιστά τον άνθρωπο τόσο επικίνδυνο όσο δε μπορεί κανένας να φανταστεί,όταν «δεν έχει να χάσει πάρεξ τις αλυσίδες του», όπως σημείωνε ο Καρλ Μαρξ.

Η οριστική λύση στην αιματηρή αυτή μακροχρόνια διένεξη δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο με την αναγνώριση πλήρους παλαιστινιακού κράτους με την αποδοχή των όρων της μνημονευθείσας Συμφωνίας του Όσλο. Μόνο έτσι θα εδραιωθεί η ειρήνη στην περιοχή, προς όφελος και  για την ευημερία και των δύο πολύπαθων λαών. Αλλιώς, τα «απόνερα» από την πρόκληση των γνωστών μουσουλμανικών τρομοκρατικών οργανώσεων - Χεζμπολάχ, ISIS και λοιπά παρακλάδια- θα είναι οδυνηρά για ολόκληρη την ανθρωπότητα.