Η ραχοκοκαλιά της οικονομίας…

 Ένας από τους προέδρους της Αμερικής ο Χάρι Τρούμαν είχε πει «Όταν ο γείτονας χάνει τη δουλειά του, βρισκόμαστε σε οικονομική ύφεση. Όταν τη χάνω εγώ, βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση». Αν όλο αυτό γίνει εικόνα, πόσο μπορεί να πλησιάζει τα χρόνια που διανύουμε; Οι αλήθειες είναι για να λέγονται αλλά και να τις προλαβαίνουν αυτοί που ασκούν δημόσια διοίκηση. Στις 22 και 23 Σεπτεμβρίου διεξήχθη στην Αθήνα το Ευρωπαϊκό Συνέδριο, όπου έλαβα μέρος, από την ΓΣΕΒΕΕ και το ΕΕΑ. Παρευρέθηκαν πολλές προσωπικότητες της πολιτικής ζωής του τόπου, χαιρέτησαν την εκδήλωση και όλοι μα όλοι συμφώνησαν στο ότι η μικρομεσαία επιχείρηση είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας.

Αξίζει να αναφέρω κάποια στοιχεία που ειπώθηκαν τόσο από τον πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ κ. Καβαθά, όσο και από τον πρόεδρο του ΕΕΑ κ. Χατζηθεοδοσίου. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι αυτοαπασχολούμενοι απασχολούν το 60% των θέσεων εργασίας και παράγουν το 55% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της χώρας. Μεγάλα μεγέθη και είναι η ώρα να δοθεί η δέουσα προσοχή σε αυτό το τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Για να μπορέσει η ραχοκοκαλιά της οικονομίας να αντέξει πρέπει να υπάρχει οικονομική δημοκρατία. Η πολύ μικρή επιχείρηση πρέπει να έχει πρόσβαση σε χρηματοδοτικά εργαλεία, σε ευρωπαϊκά προγράμματα, πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό, να μειωθεί το λειτουργικό κόστος, να μειωθεί η ολιγοπώληση, να δοθεί πραγματική δεύτερη ευκαιρία σε κάποιες επιχειρήσεις, ένταξη όλων των επιχειρήσεων στο ταμείο ανάκαμψης, κίνητρα για ψηφιακό μετασχηματισμό, σχέση εμπιστοσύνη κράτους και επιχειρήσεων, κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος, κατάργηση της προκαταβολής φόρου, μείωση των εργοδοτικών εισφορών και ορθολογισμός αυτών.

Αυτό που παρατηρείται και επικρατεί σήμερα στις πολύ μικρές και μικρές επιχειρήσεις είναι ότι δεν έχουν πρόσβαση σε χρηματοδοτικά εργαλεία και σε τραπεζικό δανεισμό. Ενώ οι τράπεζες προσφέρουν τραπεζικά  προϊόντα, δεν είναι για όλους και το επιτόκιο είναι απαγορευτικό για να μπορέσει να επιβιώσει μια επιχείρηση. Η εκτόξευση των επιτοκίων δημιουργεί ήδη πρόσθετα οικονομικά βάρη σε επιχειρήσεις που έχουν τραπεζικό δανεισμό, πέραν τον υπολοίπων επιβαρύνσεων που επικρατούν στην αγορά με το αυξημένο κόστος λειτουργείας των επιχειρήσεων όπως η ενέργεια, η αύξηση των πρώτων υλών, το μισθολογικό κόστος, οι μεταφορές. 

Τα ευρωπαϊκά προγράμματα αλλά και το ταμείο ανάκαμψης με σχεδιασμό για λίγους και δεν το λέω εγώ, μπορεί κάλλιστα μία πολύ μικρή επιχείρηση να απευθυνθεί σε επαγγελματίες της αγοράς για να ελέγξει αν μπορεί να ενταχθεί ή όχι αλλά και πως. Υπάρχουν στοχευμένα προγράμματα για συγκεκριμένους ΚΑΔ αλλά και πολλές δικλίδες μη ένταξης των επιχειρήσεων, όπως το να απασχολεί η επιχείρηση 2 εργαζόμενους με πλήρη απασχόληση το προηγούμενο διαχειριστικό έτος. Αποτρεπτικό για πάρα πολλές επιχειρήσεις και χωρίς κίνητρο να αυξήσουν την απασχόληση για αυτούς που θα ήθελαν να προσλάβουν προσωπικό εντασσόμενοι σε ένα πρόγραμμα που θα έδινε ώθηση στην επιχείρησή τους.

Η εμπιστοσύνη κράτους και επιχειρηματικότητας είναι ανύπαρκτη. Για να εμπιστευθεί το παιδί τον γονέα, πρέπει πρώτα ο γονέας να δείξει εμπιστοσύνη στο παιδί του. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει ανάμεσα στο κράτος και στην επιχείρηση. Το κράτος δεν δείχνει εμπιστοσύνη και ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος που νικητή δεν έχει την επιχείρηση. Αν προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τους νέους νόμους που ψηφίζονται πολύ συχνά από τη Βουλή, θα παρατηρήσουμε ότι η ενσωμάτωση όλων αυτών των νόμων από την πολύ μικρή επιχείρηση είναι αδύναμη, με αποτέλεσμα όλο αυτό να δημιουργεί παραβατικότητα, χωρίς την θέληση της επιχείρησης αλλά λόγω αδυναμίας και πολυνομίας. 

Η πολιτεία οφείλει να δώσει ισονομία. Οφείλει να προστατέψει την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, να δώσει στήριξη και προσοχή στην κάθε επιχείρηση. Να δώσει πραγματική δεύτερη ευκαιρία με νέο σύγχρονο και αποτελεσματικό πτωχευτικό κώδικα. Μεγάλο αριθμό δόσεων τόσο σε οφειλές του δημοσίου (ΕΦΚΑ-Δ.Ο.Υ.) αλλά και σε δόσεις τραπεζικών δανείων. Επιτέλους, κάποιος ας τα βάλει με το τραπεζικό σύστημα, το οποίο το έχουμε, ΕΜΕΙΣ, σώσει τρεις φορές με τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών στο παρελθόν. Νομοτελειακά γνωρίζουμε ότι θα κλείσουν επιχειρήσεις λόγω χρεών, αλλά να κλείσουν οι λιγότερες δυνατόν και όχι οι περισσότερες, αυτό πρέπει να φροντίσει η πολιτεία και όχι να κοιτάει αδιάφορα και από την άλλη πλευρά. Αντί να βρίσκουν τρόπους να κρατάνε ζωντανή την επιχειρηματικότητα, αυτοί προσπαθούν να πάρουν περισσότερα χρήματα, με άμεσους και έμμεσους φόρους. 

Εάν και εφόσον ισχύσει η οικονομική δημοκρατία, τότε θα ισχύσει και ο υγιής ανταγωνισμός. Η προσπάθεια επιχειρήσεων και καταναλωτών να είναι κοινή. Να σταματήσουμε εδώ και τώρα να τιμωρούμε την επιχειρηματικότητα, να αναζητήσει και η πολιτεία τις δικές της ευθύνες και να γίνει μία ένωση όλων των δυνάμεων των μικρών επιχειρήσεων. 

Ο στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το ταμείο ανάκαμψης είναι πρώτα να αντέξουν οι επιχειρήσεις και μετά να αναπτυχθούν. Ας το καταλάβει και η Ελληνική Πολιτεία αυτό για να μπορεί Η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ να είναι όρθια.

* Ο Σπύρος Γ. Μπέκας είναι Λογιστής-Φοροτεχνικός, Πρόεδρος της Ένωσης Φοροτεχνικών Ελευθέρων Επαγγελματιών Ιωαννίνων, Μέλος του ΔΣ του Επιμελητηρίου Ιωαννίνων, Γεν. Γραμματέας της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ιωαννίνων, Αντιπρόσωπος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φοροτεχνικών, Αντιπρόσωπος της ΓΣΕΒΕΕ