Ομοφυλοφιλία: Μια ιστορική και κοινωνικοπολιτική προσέγγιση…

Η ανάδειξη του νέου ηγέτη του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Στέφανου Κασσελάκη, ανέδειξε ταυτόχρονα και το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Όχι πως ήταν στο περιθώριο, αλλά τώρα έγινε ακόμη πιο επίκαιρο και ενδιαφέρον. Ομολογώ πως δεν είμαι ειδικός περί την ομοφυλοφιλία. Όμως η κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα με ώθησε να ψάξω να βρω κάποια στοιχεία γι’ αυτή από επιστημονικής άποψης, και, ως πολιτικοκοινωνικό όν, να διατυπώσω λίγες προσωπικές σκέψεις. Κυρίως αυτό. 

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη βιολογική επιστήμη «δεν είναι γνωστές οι ακριβείς αιτίες που διαμορφώνουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό του ατόμου, αλλά πιστεύεται ότι οφείλεται σε μία περίπλοκη αλληλεπίδραση γενετικής, ορμονών και περιβαλλοντικών επιρροών, και δεν θεωρείται επιλογή. Οι επιστήμονες δείχνουν να συμφωνούν με θεωρίες βασισμένες στην επιστήμη της Βιολογίας οι οποίες κατευθύνονται σε γενετικούς παράγοντες, το πρώιμο μητρικό περιβάλλον -δηλαδή τη μήτρα- ή τη συνύπαρξη γενετικών και κοινωνικών παραγόντων». (Βικιπαίδεια). 

Συνεπώς η ιδιαιτερότητα αυτή είναι φυσική ή καλύτερα «παραφυσική», αφού αποτελεί όχι τον κανόνα αλλά την εξαίρεση. Και βέβαια είναι ακούσια αφού «δεν θεωρείται επιλογή». Εξάλλου πώς θα μπορούσε να είναι εκούσια αν οι διεργασίες για τη διαμόρφωση του ατόμου συμβαίνουν από το στάδιο του σχηματισμού του εμβρύου στη μήτρα; «Παραφυσική» είναι και οποιαδήποτε άλλη, νοητική ή ψυχική «ιδιαιτερότητα» που οφείλεται στην «παρά φύσιν» λειτουργία της βιολογίας. Τα ίδια ή παρόμοια συμβαίνουν όχι μόνο στο ανθρώπινο αλλά και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Μία πτυχή της «παρά φύσιν» ιδιαιτερότητας αυτής είναι τα ζώα τα λεγόμενα «αρσενικοθήλυκα», για τα οποία μιλάει και ο Πλάτωνας που σ’ αυτά περιλαμβάνει και τους ανθρώπους. Συνεπώς η ομοφυλοφιλία, ή αλλιώς «gay» κατάσταση, όπως έχει επικρατήσει σήμερα, είναι και πρέπει να είναι κατανοητή και απολύτως σεβαστή, καθώς δεν «φταίει» -αν ταιριάζει η λέξη- το ίδιο το άτομο, αρσενικό ή θηλυκό, αλλά η βιολογική του εξέλιξη και μάλιστα από τη στιγμή της σύλληψης. 

Τον απόλυτο σεβασμό που πρέπει να έχουμε στα άτομα αυτά, μας διδάσκει και η Ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας, όπου δεν είναι καθόλου άγνωστη η ομοφυλοφιλία. Αντίθετα είναι ευρέως διαδεδομένη και αποδεκτή ως μια «φυσική» κατάσταση. Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα. Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διάσταση και διαφωνία όταν αυτή εκφράζεται πρακτικά ως σεξουαλική πράξη. Η διάσταση αυτή παρατηρείται από τα πανάρχαια  χρόνια μέχρι σήμερα. Έτσι οι Σπαρτιάτες ενώ αποδέχονται την «φυσική» ή «παρά φύσιν» «ιδιομορφία» καταδικάζουν την σεξουαλική της πρακτική. Γράφει ο Πλούταρχος σχετικά: «ο ψυχικός δεσμός μεταξύ των νέων δεν έχει καμία σχέση με τις σωματικές επαφές και ότι στερείται τα πολιτικά του δικαιώματα δυνάμει νόμου όποιος προσπαθεί να ασελγήσει εις βάρος άλλου». (Λακεδ.Επιτηδ.7,237C). Ο αθυρόστομος Αριστοφάνης στο έργο του «Νεφέλες» αναφέρει συχνά και υποτιμητικά τη λέξη «ευρύπρωκτος» και βάζει τον Στρεψιάδη να βρίζει τον αριστοκράτη και άσωτο γιο του Φειδιππίδη αποκαλώντας τον «λακκόπρωκτον». Ο Πλάτωνας στο έργο του Νόμοι 636c αναγράφει: «Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η φύση ωθεί τα θηλυκά να είναι σε επαφή με τα αρσενικά από την γέννηση τους και η ηδονή σε αυτά είναι φανερό ότι έχει δοθεί σύμφωνα με τη φύση, ενώ των αρσενικών με τα αρσενικά και θηλυκών με τα θηλυκά παρά φύσιν… Καλύτερα την μεταξύ ανδρών επαφή να την απαγορεύσουμε εντελώς». Και η άποψη του Αριστοτέλη: «Όταν αιτία είναι η φύση, κανείς δεν θα ονόμαζε αυτά τα άτομα ανήθικα, όπως δεν ονομάζει ανήθικες τις γυναίκες επειδή έχουν παθητικό και όχι ενεργητικό ρόλο κατά την ερωτική συνομιλία». (Ηθικά Νικομάχεια, 5, 3). 

Ακόμη μια ιστορική πληροφορία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη(;) από τον Πλούταρχο σχετικά με τον Ιερό Λόχο της Θήβας, του οποίου τα μέλη ήταν 150 ομοφυλόφιλα ζευγάρια (άντρες φυσικά). «ἔνιοι δέ φασιν ἐξ ἐραστῶν καὶ ἐρωμένων γενέσθαι τὸ σύστημα τοῦτο» (μτφ: ορισμένοι λένε ότι το σύστημα αυτό έχει δημιουργηθεί με εραστές και συντρόφους), «Βίοι Παράλληλοι: Πελοπίδας». Αυτό σημαίνει πως τα μέλη της μονάδας συνδέονταν και ερωτικά. Και ο λόγος; Γιατί ο ερωτικός τους (σεξουαλικός) δεσμός αποτελούσε ένα επιπλέον ισχυρό κίνητρο να πολεμήσουν γενναία ώστε να μη σκοτωθεί ο αγαπημένος τους στη μάχη και να μη παρατήσουν ποτέ τα όπλα για να μην ντροπιαστούν μπροστά του! 

Ας δούμε τώρα για πολύ λίγο πώς αντιμετωπίζεται το θέμα της ομοφυλοφιλίας (στην πρακτική της εκδοχή πάντοτε) στον χώρο των Θρησκειών. Για την προχριστιανική περίοδο η παντελής καταστροφή από τον Θεό των εμπορικών και πολυσύχναστων πόλεων Σόδομα και Γόμορα, στο νότιο άκρο της Νεκράς Θάλασσας, οφείλεται στον έκλυτο βίο που συνδέεται κυρίως με τον αφύσικο και αλόγιστο πανσεξουαλισμό. Στην Αγία Γραφή ο Ιησούς ποτέ δεν αναφέρθηκε στην ομοφυλοφιλία ούτε και δίδαξε κάτι σχετικά με αυτήν. Ο Απόστολος Παύλος καταδικάζει την ομοφυλοφιλική πράξη και όχι τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό την οποία κατατάσσει μαζί με την ειδωλολατρία στο «παρά φύσιν κτίσμα» (Προς Ρωμαίους επιστολή). Ο Μωαμεθανισμός θεωρεί την ομοφυλοφιλία θανάσιμο αμάρτημα. 

Και κάτι ακόμη ενδιαφέρον: Διαβάζω από τη Βικιπαιδεία στην ιστοσελίδα: omofilofilia gr/ 2020/ anastimeni zoi: «Ένας ομοφυλόφιλος άγιος…

Ένας σύγχρονος άγιος, που πολέμησε αρκετά με το πάθος της αρσενοκοιτίας είναι ο άγιος γέροντας Σεραφείμ Ρόουζ (κατά κόσμο Ευγένιος)! Αρχικά, ο Ευγένιος δεν ήταν Ορθόδοξος. Σε νεαρή ηλικία, εμφανίστηκαν στη ζωή του και οι ομόφυλες έλξεις, όπως μαρτυρούν οι επιστολές του. Ήδη κατά τα πρώτα του φοιτητικά χρόνια, είχε συνειδητοποιήσει τον ομοφυλοφιλικό του προσανατολισμό. Η μητέρα του ανακάλυψε μια αποκαλυπτική αλληλογραφία που είχε με έναν πρώην συμμαθητή και αυτό τον ανάγκασε να ομολογήσει τον προσανατολισμό του σε φίλους του. Κατά το τρίτο έτος, ο Ευγένιος γνώρισε έναν Φινλανδό Ορθόδοξο, που ήταν κι αυτός ομοφυλόφιλος και ήρθαν σε σχέση, η οποία διάρκεσε αρκετά χρόνια. Μέσα από αυτήν την σχέση, ο Ευγένιος γνώρισε για πρώτη φορά την Ορθόδοξη πίστη. Σταδιακά, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη σχέση του με τον Φινλανδό και να προσχωρήσει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι, βαπτίστηκε Ορθόδοξος, άρχισε να εκδίδει βιβλία για την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και το 1970, έγινε μοναχός και πήρε το όνομα Σεραφείμ. Σύντομα, με την ευλογία του πνευματικού του, χειροτονήθηκε ιερέας και άρχισε να γράφει περίφημα θεολογικά βιβλία και πνευματικά άρθρα, τα οποία είχαν πολύ μεγάλη απήχηση στην Ορθόδοξη κοινότητα της εποχής και μέχρι σήμερα. Η ασκητική του ζωή εντυπωσίαζε τον κόσμο που έτρεχε κοντά του, για να ακούσει τις συμβουλές του και να εμπνευστεί από τον αγώνα του. Ο Αρχιεπίσκοπος Οττάβα Λάζαρος έχει γράψει πως «ο π. Σεραφείμ Ρόουζ ήταν ένας εντυπωσιακός ασκητής. Η ζωή του ήταν βαθύτατα ασκητική. Είχε τεράστιους εσωτερικούς πειρασμούς και τους πάλεψε με μεγάλη αυταπάρνηση μέχρι το τέλος της ζωής του». Ο π. Σεραφείμ, τελικά, πέθανε σε ηλικία 48 ετών το 1982 και σήμερα θεωρείται από πολλούς ως άγιος». 

Σε μια άλλη ιστοσελίδα https://www.neakriti.gr/kritι. Διαβάζω για το ίδιο πρόσωπο: «Η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προχώρησε στην αγιοκατάταξη του (π. Ευγένιου Σαριδάκη) (14 Απριλίου 2022)- Φέτος θα γιορταστεί για πρώτη φορά η μνήμη του ως Άγιος, στις 23 Μαΐου ενώ οι καμπάνες ήχησαν χθες, πανηγυρικά στην Αγία Βαρβάρα, τον τόπο που διακόνησε ο νέος άγιος (15-4-2022)».

Ομοφυλόφιλοι λοιπόν υπάρχουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις και σε όλες τις εποχές. Ακόμη και στην τάξη των ιερέων. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς για να διώξουν μακριά την «αμαρτωλή» αυτή σκέψη και κυρίως τη «βδελυρή» πράξη, επιδίδονται σε πολυάριθμες καθημερινές και βασανιστικές μετάνοιες και ζωή ασκητική. 

Πάντως, ανεξάρτητα από την αίσθηση και τη στάση του καθενός μας σχετικά με την ιδιαιτερότητα αυτή, οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες και συνάνθρωποί μας έχουν, χωρίς καμία αμφιβολία, όλα τα δικαιώματα  που παρέχει στα μέλη της μια δημοκρατική και ευνομούσα Πολιτεία. Όπως είναι και η δική μας. Έχουν επίσης όλα τα χαρίσματα και τις σωματικές και νοητικές δυνατότητες. Πολλά είναι τα παραδείγματα ομοφυλόφιλων, ανδρών και γυναικών, που έχουν διακριθεί σε όλους τους στίβους της ζωής και σε όλες τις εποχές. Μόνο και μόνο, αν σκεφτούμε τα μεγέθη της αρχαίας ποιήτριας Σαπφούς και του αλεξανδρινού ποιητή Κώστα Καβάφη, νομίζω πως δεν χρειάζεται πιο πειστικό επιχείρημα. 

Με αφορμή όμως την εκλογή του «καθ’ ομολογίαν», όχι απλά ομοφυλόφιλου αλλά και ενεργού σεξουαλικά στην ηγεσία αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργού της χώρας, γεννιέται το ερώτημα: κατά πόσο η ομολογία αυτή του κ. Κασσελάκη θα μπορεί να είναι ωφέλιμη για τον τόπο από κοινωνική και πολιτική άποψη; Και το λέω αυτό γιατί οι ηγέτες που κατευθύνουν ένα λαό, αποτελούν ισχυρά σύμβολα που πείθουν τον λαό και μαζί του κατακτούν υψηλούς στόχους, το κατορθώνουν με το παράδειγμά τους κυρίως και όχι απλά με τα λόγια. Μάλιστα σε μία κοινωνία, όπως η ελληνική, που έχει σημαντικά προβλήματα. Συγκεκριμένα, ο 35χρονος κ. Κασσελάκης, ως εν δυνάμει αυριανός Πρωθυπουργός, μήπως υπάρχει κίνδυνος να αποτελέσει τη μόδα για πολλούς νέους και νέες; Δεν θα πουν πολλοί νέοι και νέες «ας δοκιμάσουμε κι εμείς. Κάτι περισσότερο και καλύτερο θα ξέρει αυτός»; Και τότε πώς θα προκύψει η οικογένεια, όπως την ξέρουμε και τη βιώνουμε από πολύ παλιά; Εξάλλου, στην εποχή των υπέρμετρων υλικών απολαύσεων ζούμε. Και πώς θα πείσει τότε τους νέους και τις νέες, Έλληνες και Ελληνίδες, να τεκνοποιήσουν για να αμβλυνθεί, έστω, το μέγιστο κοινωνικοπολιτικό πρόβλημα της υπογεννητικότητας, ώστε να μην έρθει η ώρα να ζήσουν τα παιδιά και εγγόνια μας σε μια κοινωνία με λιγοστούς Έλληνες γέροντες και γερόντισσες αλλά με πλήθη νέων και ενεργών προσφύγων και μεταναστών; Και ποιοι Έλληνες νέοι θα στρατευθούν για να υπερασπίσουν την ακεραιότητα της πατρίδας αν και όταν χρειαστεί; Κι ακόμα, πώς θα καταφέρει ο σεξουαλικά ομοφυλόφιλος ηγέτης να αγκαλιαστεί και να αγαπηθεί από την κοινωνία για να συμπορευτεί στα δύσκολα με τον λαό και μάλιστα με τον ορθόδοξο λαό, που κατά το μέγιστο μέρος του δεν ανέχεται (ακόμη) τέτοιου είδους «αμαρτήματα», «προοδευτικότητες» και νεωτερισμούς; 

Ωστόσο, θα ρωτούσε, καλόπιστα κάποιος συμπολίτης ή συμπολίτισσα. Δηλαδή δεν  θα έπρεπε να το ομολογήσει; Δεν είναι αυτό αξιοπρεπές; Κι αν δεν το ομολογούσε, δεν θα το αποκάλυπταν οσονούπω τα λαγωνικά των ΜΜΕ; Και τότε δε θα αποδεικνυόταν περίτρανα πως παραπλάνησε το λαό; Και πού είναι λοιπόν το περίφημο «όλα στο φως και στην κρίση του λαού»; Εξάλλου αρκετοί πολιτικοί ηγέτες, άντρες και γυναίκες, σε όλο τον κόσμο και δη στην Ευρώπη είναι «καθ’ ομολογίαν» -και υπερηφάνεια!- ομοφυλόφιλοι..   

Στα ερωτήματα αυτά η άποψή μου είναι πως όχι! Δεν έπρεπε. Ας κρατούσε την ιδιαιτερότητά του για τον εαυτό του. Πιστεύω ότι αποτελεί ένα αυστηρό προσωπικό δεδομένο. Όπως είναι το θρήσκευμα, η καταγωγή, η ψήφος, ο ιατρικός φάκελος κλπ. Όλα αυτά προστατεύονται από τους νόμους, εκτός εάν ο ενδιαφερόμενος δεν το επιθυμεί. Σχετικά με τους καθ’ ομολογίαν Ευρωπαίους ηγέτες, θεωρώ πως αυτό δεν μπορεί να είναι ισχυρό επιχείρημα, αφού όλες οι κοινωνίες δεν είναι ίδιες. Η κάθε μία έχει τις δικές της πολιτισμικές αξίες και διαφορετικές κοινωνικοπολιτικές ανάγκες, όπως και η ελληνική, φυσικά. 

Τέλος, ας φανταστούμε, ένα δάσκαλο ή μια δασκάλα, ένα καθηγητή ή μια καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, που είναι παιδαγωγοί και μικροί ηγέτες με την ευρύτερη έννοια του όρου, που είναι «γκέι» ή λεσβία αντίστοιχα, και αυτό το χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς τους το ανακοινώνουν ευθαρσώς στους μαθητές τους. Ποια θα είναι τότε η παιδαγωγική επίδραση στους μαθητές τους και ποια η αντίδραση των γονέων και του κοινωνικού περιβάλλοντος; Αυτά. Ευχαριστώ. 

Σημ. 1. Ο «Ιερός Λόχος» των Θηβών αποτέλεσε μια από τις πιο φημισμένες και κορυφαίες πολεμικές μονάδες που έδρασαν ποτέ στην Αρχαία Ελλάδα. Η ίδρυσή της τοποθετείται στο 379 π.Χ.