Ο απόδημος ελληνισμός και η ψήφος των απόδημων Ελλήνων

Πολλή συζήτηση άρχισε να γίνεται, τα τελευταία χρόνια, από τους πολιτικούς μας για την ψήφο των Απόδημων Ελλήνων. Η συζήτηση δεν αναφέρεται, βέβαια, στους Απόδημους Έλληνες, στη μέχρι τώρα προσφορά τους προς το Έθνος και στα κατά καιρούς προβλήματά τους. Αναφέρεται, με πολύ μάλιστα ενδιαφέρον, στο αν θα πρέπει, και με ποιο τρόπο, να ψηφίζουν οι Απόδημοι Έλληνες. Τα κριτήρια δε και αυτής της συζήτησης, όπως άλλωστε και όλων των υπόλοιπων συζητήσεων που γίνονται στη Βουλή για σοβαρά εθνικά θέματα δεν είναι κριτήρια εθνικά, αλλά καθαρά κομματικά. Και αυτό δεν συμβαίνει τυχαία· συμβαίνει εντελώς φυσιολογικά, γιατί, σε τούτο τον έρημο τον τόπο, καιρό τώρα, το κόμμα που κατορθώνει, με τις γνωστές, σε όλους μας μεθόδους και με τους γνωστούς υποστηρικτές, να κατακτάει και να διατηρεί την εξουσία, ταυτίζεται-πέρα για πέρα-με το Κράτος, και αυτό που ονομάζουμε Κράτος είναι, στην ουσία, Κράτος κομματικό. Δεν χρειάζεται δε να πάτε σε χρόνους μακρινούς που συμπίπτουν με τη δημιουργία του -κατ’ ευφημισμόν-«ανεξάρτητου» Ελληνικού Κράτους· φέρτε στο μυαλό σας τα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης και εύκολα θα σχηματίσετε μια πλήρη και ξεκάθαρη εικόνα.

Το θέμα λοιπόν του Απόδημου Ελληνισμού -όχι της ψήφου του-είναι θέμα εθνικό και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, με κριτήρια εθνικά από ένα κομματικό Κράτος. Και είναι θέμα εθνικό γιατί σ’ αυτό οι Έλληνες οφείλουμε τα πάντα. Ας μην ξεχνάμε πως λαμπροί και δημιουργικοί Έλληνες- «οι πιο προκομμένοι», κατά το Γέρο του Μοριά, κατά τα χρόνια της σκλαβιάς αυτοί που δεν ανέχονταν να υπομένουν τους εξευτελισμούς του δυνάστη κατακτητή, πήραν το γνώριμο, για τον Έλληνα, απ’ την αρχαιότητα, δρόμο της ξενιτιάς· εκεί συγκρότησαν ζωντανές ελληνικές εστίες, που τις καθοδηγούσαν φωτισμένοι έμποροι, διαποτισμένοι από το φιλελεύθερο πνεύμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού- που έχει τις ρίζες του στον Αρχαίο Ελληνικό Διαφωτισμό-και συμπορευόμενοι με τους Μεγάλους Δασκάλους του Γένους μας, έθεσαν τις βάσεις για την πνευματική ανάταση του υπόδουλου Γένους που έφερε, με τους αγώνες και τις θυσίες του Ελληνικού Λαού, τη Λευτεριά.

Και από τότε, καθώς δεν μας επέτρεψαν οι Προσοτάτιδες Δυνάμεις να δημιουργήσουμε μια πραγματική Ελληνική Πολιτεία, με γερές βάσεις και με την ανάλογη ευρωπαϊκή προοπτική, όπως την οραματίστηκε και ξεκίνησε να τη συγκροτεί ο Εθνικός Κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, με το γνωστό τραγικό του τέλος, δημιουργήσαμε αυτό το κομματικό Κράτος που το ζούμε και σήμερα, με αποτέλεσμα η μετανάστευση να γίνεται βασική επιδίωξη για την ίδια την επιβίωσή μας, και ταυτόχρονα πραγματική εθνική αιμορραγία.

Θυμηθείτε οι παλιότεροι τα πρώτα μετεμφυλιωτικά χρόνια, κατά τα οποία οι οικονομικοί μας μετανάστες κατέκλυσαν τα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης και εκεί, κάτω από δραματικές συνθήκες, πάλευαν να εξασφαλίσουν τον επιούσιο για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους, ενώ ταυτόχρονα, άθελά τους, συντελούσαν, με κύρια ευθύνη των κυβερνώντων, στην ερήμωση της υπαίθρου, στην εγκατάλειψη της γης και στην εξαχρείωση της αγροτικής οικονομίας που αποτελεί τη βάση της οικονομίας ενός Έθνους• αυτό το δράμα το ζούμε και σήμερα, χωρίς κανένας υπεύθυνος να συγκινείται.

Θυμηθείτε οι νεότεροι τα τελευταία χρόνια της οικονομικής μας κρίσης, που ανάγκασε εκατοντάδες χιλιάδες επιστήμονες να εγκαταλείψουν την πατρική γη, να ακολουθήσουν και αυτοί το δρόμο της μετανάστευσης και να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους σε ξένα κράτη, αφήνοντας και πάλι αδιάφορους τους υπαίτιους της κρίσης, που πάσχιζαν τάχα και πασχίζουν και σήμερα να μας απαλλάξουν από την κρίση την οποία οι ίδιοι δημιούργησαν και εξακολουθούν και σήμερα να την υπηρετούν.

Αυτό το δράμα του Έλληνα «μετανάστη» απαθανατίζει με το αριστουργηματικό δημιούργημα το οποίο βλέπετε στην παρατιθέμενη εικόνα, ο γνωστός σε όλους συμπατριώτης μας καλλιτέχνης Θεόδωρος Παπαγιάννης, με το οποίο κοσμεί μια από τις αίθουσες του Μουσείου του στο Ελληνικό Ιωαννίνων.

Και το επίσημο Ελληνικό Κράτος, τι έκανε και τι κάνει για να αντιμετωπίσει αυτό το εθνικό δράμα; Την απάντηση για τη στάση του επίσημου Κράτους σ’ αυτό το κατ’ εξοχήν εθνικό θέμα μας τη δίνει, κατά τρόπο επιγραμματικό, ο διακεκριμένος Έλληνας διπλωμάτης Αλέξης Κύρου, άνθρωπος με πλούσια διπλωματική πείρα και έκδηλο το ενδιαφέρον του για τον Απόδημο Ελληνισμό, στο περισπούδαστο βιβλίο του «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ», στο οποίο επισημαίνει: «Δεν ηθέλησεν, όντως, το Κέντρον, δεν ηδυνήθη να τεθή επι κεφαλής της εθνικής εργασίας προς διοργάνωσαν του Αποδήμου Ελληνισμού. Πολλαί ατομικαί προσπάθειά και μύριοι κόποι πήγαν χαμένοι. Ουδείς ασφαλώς θα ευρεθή μεταξύ ημών, όστις δεν θα ομολογήση ότι, ως Κράτος, απετύχομεν και ημαρτήσαμεν εις τα του Αποδήμου Ελληνισμού».

Όποιος, πάντως, νομίζει ότι, παρέχοντας ψήφο στους Απόδημους, λύνουμε τα Προβλήματα του Απόδημου Ελληνισμού, πλανάται πλάνην οικτράν. Η πρώτη εντάσσεται στις κομματικές επιδιώξεις των κρατούντων, τα δεύτερα αποτελούν ζωτικά εθνικά θέματα στα οποία «απετύχομεν, ημαρτήσαμεν» και-δυστυχώς -εξακολουθούμε να αμαρτάνουμε.