Για μια εφικτή πρόοδο…

 Με τον όρο πρόοδο νοούμε τη διαρκή και ατέρμονη τελειοποίηση των ανθρωπίνων ικανοτήτων (πνευματικών και υλικών), μέσα από την αρμονική σύζευξη της έλλογης αναζήτησης με την επιστημονική έρευνα, την τεχνολογία, τους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς, την ιδιωτική και δημόσια ηθική.

Η ιδέα όμως της διαρκούς προόδου έχει ανατραπεί… Από την ιδέα της προόδου περάσαμε σ’ εκείνη των μεμονωμένων προόδων: επιστημονικής, τεχνολογικής, οικονομικής,…

Αυτές οι πρόοδοι υποτάχτηκαν στην πολιτική της ισχύος… Κατά συνέπεια, ευνόησαν κάποια κράτη και διεύρυναν τις ανισότητες. Ο κόσμος μας χαρακτηρίζεται πλέον από την υποχώρηση του κράτους πρόνοιας και τη βαρβαρότητα. 

Ο δρόμος στον οποίο μπήκαμε θα οδηγήσει ανεπιστρεπτί στην επιδείνωση των ανθρώπινων συνθηκών.

Σήμερα είναι διάχυτη η αίσθηση ανασφάλειας, καρπός μιας υποψίας που σιγά-σιγά διαισθανόμαστε ότι η ανθρωπότητα οδεύει προς ένα μέλλον που εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους, ακόμη και εκείνον να χάσει τον έλεγχο και να συντριβεί στους σκοπέλους που η ίδια δημιούργησε.

Το παράδοξο είναι ότι καμιά χώρα δεν μπορεί να κοιτάξει με ηρεμία και εμπιστοσύνη το μέλλον της και το μέλλον των άλλων: την εμποδίζουν τα ανοιχτά κοινά προβλήματα (μεταναστευτικό, αποδυνάμωση των θεσμών πρόνοιας, ανάδυση θρησκευτικών-πολιτιστικών-κοινωνικών διαφορών, διεύρυνση δημοκρατικών θεσμών,…) που εγείρουν μεγάλα ερωτήματα.

Έχει γίνει πια κοινή συνείδηση στην εποχή μας