Μπροστά στη δικαίωση, και όχι στο τέλος, της Μεταπολίτευσης!

«Τελείωσε η Μεταπολίτευση στις 25 Ιουνίου;» είναι ο τίτλος αφιερώματος που δημοσίευσε η «Καθημερινή της Κυριακής», με αφορμή το ότι σε λίγες μέρες η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία θα κλείσει τα 49 χρόνια της.

Πρώτος μεταξύ δέκα κορυφαίων αναλυτών που γράφουν για το «πριν, το τώρα και το μετά», είναι ο Ηπειρώτης Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Κωνσταντίνος Τασούλας, το ενδιαφέρον άρθρο του οποίου αναδημοσιεύουμε αυτούσιο:

Στις 29 Νοεμβρίου 1967, στη γαλλική εφημερίδα «Le Monde», δημοσιεύθηκε συνέντευξη του Κων/νου Καραμανλή, σχετικά με την κατάσταση, τότε, στην Ελλάδα. Στο ερώτημα πώς και γιατί έγινε η δικτατορία, ο Καραμανλής απάντησε: «Διότι υπήρξαν ορισμένοι φιλόδοξοι αξιωματικοί και διότι είχε χρεοκοπήσει η Δημοκρατία. Εάν έλειπε το ένα από τα δύο, δεν θα είχε γίνει το πραξικόπημα». Ακόμη και αν θεωρηθεί η κρίση του για τη Δημοκρατία τότε, πολύ αυστηρή, η ίδια κρίση εξηγεί, γιατί ο ίδιος, επτά χρόνια μετά τη συνέντευξη, οπότε και ανέλαβε την πρωθυπουργία τα ξημερώματα της 24/7/1974, έπειτα από πρωτοβουλία του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα, που έπεισε τους στρατιωτικούς πως μόνο ο Καραμανλής, μπορούσε να χειριστεί τις πρωτοφανείς συνθήκες της εγκατάλειψης της εξουσίας από αυτούς, αφοσιώθηκε με τόση ένταση και επίδοση σε δύο βασικά στόχους: Την εμπέδωση δημοκρατικών θεσμών στη χώρα και την οργανική σύνδεσή της με την Ευρώπη, που και αυτή, μεταξύ άλλων, τον εκσυγχρονισμό της δημοκρατίας εξυπηρετούσε. Έτσι, στις 24 Ιουλίου 1974, αποκαταστάθηκε μια ευρωπαϊκών προδιαγραφών δημοκρατία στην Ελλάδα και στις 28/5/1979 υπεγράφη η Συνθήκη Προσχωρήσεώς μας στην τότε ΕΟΚ, ολοκληρώνοντας μια πορεία που είχε ξεκινήσει τυπικά στην αίθουσα τροπαίων της Βουλής με τη Συμφωνία Σύνδεσης στις 9/7/1961. 

Η Μεταπολίτευση συνεπώς στηρίχθηκε σε δύο θεμέλια, σε μια σύγχρονη Δημοκρατία, με το επίσης σύγχρονο Σύνταγμά της το 1975, και σε μία χώρα-μέλος της Ευρώπης και όχι πια φίλη ή της επιρροής της Ευρώπης. Έκτοτε, σχεδόν μισό αιώνα μετά τη στιγμή της Μεταπολίτευσης, συζητάμε για τη διάρκειά της. Η αλήθεια είναι πως η Μεταπολίτευση ιστορικά εισέρχεται στην πιο ευοίωνη καμπή της. Επιχειρούμε, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, και την αποκατάσταση του πιο σημαντικού διεθνούς μας προσανατολισμού, να μετατρέψουμε την αποκατάσταση σε εδραίωση, να της δώσουμε, δηλαδή, μονιμότερα χαρακτηριστικά, μέσα σε ένα προηγμένο θεσμικά και οικονομικά αγκυροβόλιο, αλλά και μέσα σε ένα ευρύτερο σύστημα διεθνούς καταμερισμού ισχύος και ισορροπιών, όπου ακόμα και το ισχύον Δίκαιο παύει να προέρχεται από μια εθνική πηγή, αλλά εξαπλώνεται και στο χώρο του δικαίου της Ευρωπαϊκή Ένωσης και του διεθνούς δικαίου. Και όπου, για να παραφράσουμε τον Παν. Κονδύλη, ο δικός μας εκσυγχρονισμός συνίσταται, στο ότι αποτελεί μια στενή λωρίδα, στο ευρύ φάσμα του εκσυγχρονισμού άλλων. Που σημαίνει ότι η εποχή της αυτάρκειας παρήλθε και βρισκόμαστε στην εποχή της αλληλεπίδρασης, άρα της προσαρμοστικότητας. Ο Πρωθυπουργός, κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, στην ομιλία του στις προγραμματικές δηλώσεις, περιέγραψε αυτή την ευοίωνη καμπή της εθνικής μας πορείας, τώρα, μετά τις εκλογές της 25ης Ιουνίου. Είναι η πρόκληση του «πολυδιάστατου εκσυγχρονισμού» της χώρας, μετά από τον αστικό εκσυγχρονισμό του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον ανορθωτικό εκσυγχρονισμό των δεκαετιών του ΄50 και του ΄60, και τον πολιτικό εκσυγχρονισμό της Μεταπολίτευσης, που οφείλονται κυρίως στον Κωνσταντίνο Καραμανλή.    

Γιατί όμως είναι ευοίωνη τώρα η στιγμή; Έχουμε πολιτική σταθερότητα, χάρη στην ψήφο του ελληνικού λαού, χρόνο μπροστά μας, πόρους σημαντικούς, προερχόμενους από τη μέριμνα του ευρωπαϊκού μας αγκυροβολίου και κυρίως ξέρουμε τι θέλουμε. Τα επόμενα χρόνια θα εξακολουθήσουν να είναι χρόνια της Μεταπολίτευσης και μπορεί βάσιμα να γίνουν τα χρόνια της δικαίωσης της Μεταπολίτευσης. Με μια Δημοκρατία σύγχρονη, ισχυρή και μαχόμενη και με μια οικονομία εδραιωμένης ανάπτυξης. Και μη νομισθεί πως ο πολυδιάστατος εκσυγχρονισμός που επιδιώκουμε είναι συγκυριακό σάλπισμα. Έρχεται από τα έγκατα της νεοελληνικής ιστορίας: «Ὁ κατὰ τῶν Τούρκων πόλεμος ἡμῶν… εἶναι πόλεμος ἐθνικός, πόλεμος ἱερός, πόλεμος, τοῦ ὁποίου ἡ μόνη αἰτία εἶναι ἡ ἀνάκτησις τῶν δικαίων τῆς προσωπικῆς ἡμῶν ἐλευθερίας, τῆς ἰδιοκτησίας καὶ τῆς τιμῆς, τὰ ὁποῖα, ἐνῶ τὴν σήμερον ὅλοι οἱ εὐνομούμενοι καὶ γειτονικοὶ λαοὶ τῆς Εὐρώπης τὰ χαίρουσιν, ἀπὸ ἡμᾶς μόνον ἡ σκληρὰ καὶ ἀπαραδειγμάτιστος τῶν Ὀθωμανῶν τυραννία ἐπροσπάθησεν μὲ βίαν νὰ ἀφαιρέσει,»! Από τις 15/1/1822, από τη διακήρυξη της πρώτης Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου έρχεται η αξίωση της ευρωπαϊκής μας πραγματικής ισοτιμίας. Και τώρα φαίνεται πως είναι περισσότερο από ποτέ μπορετή!