Το «σκιάχτρο» της παντοδυναμίας…

 Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς οδεύουμε προς τις επόμενες εκλογές, θυμήθηκαν τους παραδοσιακούς προπάτορές μας που προστάτευαν τους κήπους τους με σκιάχτρα ζώων ή και ανθρώπων. Και αυτή η μέθοδος, όσο κι αν φαίνεται σήμερα πρωτόγονη, έφερνε αποτελέσματα, αφού ο λύκος, η αλεπού, ο κόρακας και το αγριογούρουνο δεν είχαν την αντίληψη της πραγματικότητας.

Όμως το να επικαλούνται σήμερα τα κόμματα την ίδια πρακτική και να επιχειρούν να μας πείσουν ότι η παντοδυναμία της όποιας κυβέρνησης αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τον τόπο, μάλλον δεν εκτιμούν τα πολιτικά πράγματα με λογική και με ευθύνη. Εκτός αν πίσω απ’ αυτό το «σκιάχτρο της παντοδυναμίας» κρύβονται σκοπιμότητες που εξυπηρετούν τις ανάγκες κάθε κόμματος.

Πράγματι, αυτό το επιχείρημα προκαλεί συζητήσεις αντί να ασχολούμαστε πρωτίστως με το τι λένε τα κόμματα για το μέλλον μας και πώς η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει να δώσει λύσεις σε μεγάλα ανοιχτά ζητήματα που μας περιμένουν τόσο σε εθνική κλίμακα όσο και σε κοινωνική. Γιατί εκτιμώ ότι, αφού αξιολογήσαμε το πρόγραμμα του κάθε κόμματος, δώσαμε αναλόγως την προτίμησή μας και αναθέσαμε το ρόλο για την επόμενη τετραετία.

Ενώ τώρα βαδίζουμε στις επόμενες εκλογές για να οριστικοποιήσουμε την απόφασή μας για το ποιος θα κυβερνήσει τον τόπο και ποιος κατά σειρά θα αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση. Άρα οφείλουν τα κόμματα ή να αποσαφηνίσουν το πρόγραμμά τους ή να σιωπήσουν, αν δεν έχουν κάτι καινούργιο να υποσχεθούν.

Επομένως το να περιορίζεται ο αντίλογος στον κίνδυνο της παντοδυναμίας της Ν.Δ. είναι σαν να προτείνουν ακυβερνησία ή μια κυβέρνηση αδύναμη και εξαρτημένη από τις διαθέσεις των άλλων κομμάτων. Σ’ αυτή τη λογική κινείται προπαντός ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο Τσίπρας χωρίς να έχει πλειοψηφία στηρίχτηκε στη βοήθεια του Καμμένου και ορισμένων ανθρώπων της λαϊκής δεξιάς. Φαίνεται πως επιθυμεί ανάλογα κυβερνητικά σχήματα, για να μπορεί να έχει και ο ίδιος κάποιον ρόλο. Είναι φανερό ότι αυτή η στάση κρύβει υπαρξιακούς φόβους για το μέλλον του.

Η λογική προσέγγιση των πολιτικών πραγμάτων δείχνει ότι η πλειοψηφία των συμπολιτών εμπιστεύτηκαν τον Μητσοτάκη και κάτι ανάλογο θα γίνει και στις επόμενες εκλογές. Επίσης είναι αντικειμενικά αδύνατη κάθε συνεργασία δύο κομμάτων για κυβέρνηση, αφού το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να ενισχύσει τις δυνάμεις του ώστε να μπορεί αποτελεσματικά να αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, το μέλλον του είναι προδιαγεγραμμένο και επομένως κάθε ρόλος του θα είναι άνευ ουσίας και μακριά από τις εξελίξεις. Και θα συμβεί αυτό, επειδή ο κόσμος έκρινε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έβλαψε πολλαπλά και σοβαρά τη χώρα και ότι δεν έχει προτείνει απολύτως τίποτε για το μέλλον.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι ισχυρή, αφού πρέπει να έχει πάνω από 151 βουλευτές. Άρα γιατί τα κόμματα μας φοβίζουν με το υποκριτικό σύνθημα της «παντοδυναμίας»; Μήπως μπορούν να βάλλουν την κόκκινη γραμμή, πάνω από την οποία ο επόμενος πρωθυπουργός θα είναι παντοδύναμος, αλαζόνας και όλα τα επικίνδυνα;

Ο λαός θα κρίνει τι αξίζει ο καθένας και ο λαός θα αναθέσει ρόλους για τη διαχείριση των πραγμάτων. Γι’ αυτό το «σκιάχτρο» της παντοδυναμίας, ηχεί ως παραφωνία πολιτική και εμπεριέχει θεατρική υποκρισία περισσότερο και όχι αληθινή αγωνία για τη διακυβέρνηση του τόπου.