Η ιδιαιτερότητα του απόδημου Ελληνισμού…

Είναι γνωστό ότι οι αρχαίοι Έλληνες από τον 8ο π.Χ. αιώνα άρχισαν να ταξιδεύουν. Τις νέες πατρίδες που δημιουργούσαν τις ονόμαζαν αποικίες και την πατρίδα από την οποία έφευγαν την ονόμαζαν μητρόπολη (μητέρα πόλη). Για να δείχνουν το σεβασμό τους προς τη μητέρα πόλη διατηρούσαν πολλούς δεσμούς με τη μητρόπολη: Την κοινή γλώσσα, την κοινή θρησκεία, τα έθιμα, τους νόμους κ.λ.π..

Η εξάπλωση των Ελλήνων στις αποικίες είναι από τα πιο θαυμάσια φαινόμενα της ιστορίας. Παρόμοιο στους νεότερους χρόνους έχουμε το αποικιακό κράτος της Αγγλίας.

Στην εποχή μας αυτή η αναχώρηση, η απομάκρυνση από τη γενέτειρα και κατοίκηση σε ξένη χώρα λέγεται αποδημία.

Φυσικά, η αποδημία έχει ως κύρια αφορμή την εύρεση καλύτερων συνθηκών ζωής. Τη βελτίωση της καθημερινής ζωής. Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι  Έλληνες βρίσκονται σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Όμως, οι περισσότεροι βρίσκονται εγκατεστημένοι σε τρεις μεγάλες χώρες: Τις Ηνωμένες πολιτείες Αμερικής, την Αυστραλία και τον Καναδά. Εκεί διαπρέπουν σε όλες τις βαθμίδες της ζωής. Στις επιστήμες παρουσιάζουν μεγάλες προσωπικότητες, που τις θαυμάζει όλος ο κόσμος.

Οι απόδημοι Έλληνες, σε σύγκριση με τους απόδημους άλλων χωρών, παρουσιάζουν μια ιδιαιτερότητα: παραμένουν βαθειά Έλληνες διατηρούν την Εθνική τους ταυτότητα. Στο Γ’ παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο διαβάσαμε: Στο ερώτημα που τέθηκε: «Πως παρέμειναν οι ξενιτεμένοι Έλληνες βαθειά Έλληνες, πως διατήρησαν την Εθνική τους ταυτότητα;» Η απάντηση ήταν: Οι περισσότεροι από εμάς ταξιδεύοντας, συναντήσαμε Έλληνες που έζησαν πολλά χρόνια στην ξένη πατρίδα και μας διηγήθηκαν πως λειτουργούσαν στα χρόνια της ξενιτιάς κάθε φορά που ένιωθαν νοσταλγία για την Ελλάδα και που ήθελαν να προβάλουν την Ελλάδα στους ξένους. Για παράδειγμα χρησιμοποιούσαν, όσο το δυνατόν περισσότερες γνωστές Ελληνικές λέξεις. Λέξεις καθημερινές, κατανοητές και στους απλούς ανθρώπους, όπως συμπάθεια, μονοτονία, ψυχή, νοσταλγία κλπ. Και όταν το μορφωτικό επίπεδο των συνομιλητών τους ήταν υψηλό, τότε χρησιμοποιούσαν λέξεις ελληνικές η ορολογίες που αντίστοιχες δεν υπήρχαν στη γλώσσα τους και τότε οι Ελληνίδες γινότανε δασκάλες και εξηγούσαν στους συνομιλητές τους επακριβώς και ετυμολογικώς, τι σημαίνουν οι λέξεις π.Χ. μέθοδος, σύστημα, αλλεργία, συμπόσιο, ή όροι τεχνολογίας κ.λ.π..

Με αυτόν τον τρόπο διέδιδαν την ελληνική γλώσσα, φρεσκάροντας τα ελληνικά και κουβαλώντας την Ελλάδα μέσα τους. Αναθερμαίνοντας την αγάπη για την πατρίδα, την αθάνατη Ελλάδα.

Αλλά, αυτή την αγάπη της εδίδαξε ο μέγιστος των φιλοσόφων της παγκόσμιας φιλοσοφίας ο Σωκράτης ο οποίος είπε: «Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον έστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι…» (= Και από την μητέρα και τον πατέρα και όλους γενικά τους άλλους προγόνους πολυτιμότερο είναι η πατρίδα και σεβαστότερο και ιερότερο και σε ανώτερη θέση κατά την κρίση και θεών και ανθρώπων που έχουν νουν).

Αλλά, για τους Έλληνες η πατρίδα συνειρμικά φέρει στη σκέψη τους κάποια μεγάλα ονόματα Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Πλάτων, Αριστοτέλης και Σωκράτης, Μέγας Αλέξανδρος, Αισχύλος. Και σύγχρονους: Καζαντζάκης, Γεώργιος Παπανικολάου κ.λπ..

Έτσι ο απόδημος Έλληνας βρίσκει τον τρόπο να προβάλλει και να μιλά με υπερηφάνεια για την Ελλάδα, διατηρώντας την Εθνική του ταυτότητα και την ελληνικότητά του. Αλλά και τέτοιες είναι οι δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας: Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, όταν οι Ρωμαίοι είχαν πιάσει Έλληνες αιχμαλώτους, τους άφησαν ελευθέρους μόνον και μόνον γιατί ήξεραν να αποστηθίζουν τον Όμηρο. Τόσος ήταν ο θαυμασμός τότε, αλλά και σήμερα εν μέρει, σ’ αυτόν που κουβαλάει μεγαλεία, μεγαλείο Ελληνικό…

Αυτό το μεγαλείο εξέφρασε ο πρόεδρος των Η.Π.Α. Ρούσβελτ όταν είπε:

«Εμείς οι Αμερικανοί δίνουμε την κατάρα μας σε κάθε ξένο, που ενώ έρχεται στη χώρα μας, για να βρει πόρο ζωής, στρέφει το βλέμμα του προς τα πίσω, προς τη γενέτειρά του, δίδομεν εις αυτόν την κατάρα να πάθει ότι έπαθε η γυναίκα του Λωτ στα Σόδομα και στα Γόμορα (στήλη άλατος). Από την κατάρα αυτή πρέπει να εξαιρέσουμε τους Έλληνες, οι δικαιούνται, όχι μόνον να στρέψουν το βλέμμα τους προς τα εκεί, αλλά και να επιστρέψουν για να ζήσουν στην ένδοξη πατρίδα τους, όταν θέλουν και όσοι θέλουν να το κάνουν».

Στις Η.Π.Α., για να τιμήσουμε ιδιαίτερα την Ελλάδα, ονομάσαμε «Ελλάδα» μια πόλη της χώρας μας. Η πόλη Ελλάδα βρίσκεται στο Νομό Μονρόε της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Έχει πληθυσμό 94141 άτομα (απογραφή έτος 2000). Άνδρες: 45,186, Γυναίκες: 48955. Πρόσφατη έρευνα ομογενειακής εφημερίδας αποκάλυψε ότι οι Έλληνες γίνονται δεκτοί με κάθε εκτίμηση, όπου και αν πάνε στο εξωτερικό. Αξίζει να αναφερθεί η πολιτογράφηση του διάσημου καρδιοχειρουργού Μπάρναντ και η δήλωσή του: «Μετά από την πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα, άρχισα να καταλαβαίνω ότι δεν είμαι απλώς ένας μαθητής του Ιπποκράτη, αλλά ένας συμπατριώτης του Ιπποκράτη. Έχω ένα ισχυρό και θαυμάσιο αίσθημα έλξης για την χώρα, όπου γεννήθηκε ο Ιπποκράτης, ο Ασκληπιός και οι άλλοι Πατριάρχες της Αρχαίας Ιατρικής Επιστήμης».

Η διάσημη Ελληνίστρια Γαλλίδα Ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγύ είχε πολιτογραφηθεί Ελληνίδα. Στο βιβλίο της «Γιατί η Ελλάδα», γράφει: Ασφαλώς πολλοί λαοί θα είχαν παραδεχθεί ότι μία αδελφή οφείλει να θάψει τον αδελφό της. Οι λαοί αυτοί, όμως, δεν έγραψαν «Αντιγόνη»… Ο μίτος της Αριάδνης, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι αναμνήσεις Ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Η Ευρώπη, που σφυρηλατούμε με γρήγορους ρυθμούς, έχει Ελληνικό όνομα». 

Η επιρροή συνεχίζεται, υποστηρίζει με παρρησία η Ρομιγύ. Έτσι, πρόσφατα διαβάσαμε στο τύπο τη δήλωση που έκανε Κινέζος φοιτητής στην Ομογενειακή Εφημερίδα «Ελληνικός Κήρυξ»: «Τα Αρχαία Ελληνικά προκαλούν δέος. Νομίζω πως οι Ελληνικής καταγωγής μαθητές αξίζει να μελετήσουν την Ελληνική γλώσσα για να γνωρίσουν τους απαράμιλλους κλασικούς συγγραφείς. Η ελληνική γλώσσα είναι όμορφη εξαιρετικά και εκφραστική».

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη και σήμερα αυτή η λατρεία προς την Ελληνική γλώσσα και κατά συνέπεια προς τον Ελληνικό Πολιτισμό, ύστερα από 3.000 χρόνια. Και πλέον. Συνεπώς επιβεβαιώνεται η προφητεία του Αιγυπτίου ιερέα, που είπε στον Πλάτωνα: «Εσείς οι Έλληνες είστε και θα μείνετε ασφαλώς αιώνια νεότητα του κόσμου».

TTT

Μολονότι ένα μεγάλο ποσοστό της απόδημης Ελληνίδας δεν γνώριζε αρχαία Ελληνικά, γνωρίζει όμως Νεοελληνικά. Δηλαδή, ξέρει να λέει ανδρόγυνο, που είναι μοναδική διατύπωση ελληνικής σκέψης. Ο όρος αυτός δεν συναντάται σε άλλη γλώσσα. Ξέρει να λέει ελληνικά παραμύθια, τραγούδια, ψαλμούς, ίσως και μοιρολόγια, ξέρει να χορεύει ελληνικούς χορούς, εκδηλώσεις και συνήθειες που έρχονται κατ’ ευθείαν από το παρελθόν μας.

Η απόδημη Ελληνίδα, χωρίς να το συνειδητοποιεί, συνεχίζει να διατηρεί τα ιδανικά του αρχαίου ελληνικού κόσμου και τις αξίες του Βυζαντίου, που εκφράζονται μέσα από την Ελληνική γλώσσα.

Η απόδημη Ελληνίδα, δεν θέλει να αποξενωθεί από την Ελλάδα να χάσει τις ρίζες της και την ταυτότητά της, να γίνει κάποτε ξένη και στην ίδια της την χώρα. Γι’ αυτό πασχίζει να μάθουν τα παιδιά της Ελληνικά, γι’ αυτό το βαφτίζει Ορθόδοξα, γι’ αυτό πηγαίνει στην εκκλησία και στην κοινότητα, ράβει στολές τους για τις Εθνικές εορτές, τους μιλάει για την Ελλάδα, για την ελληνική γειτονιά, για το χωριό της, για τα πανηγύρια, για τα ήθη και τα έθιμα. Αν δεν το έκανε αυτό, δεν θα είχαμε παιδιά, δεύτερης και τρίτης γενιάς, που μεγάλωσαν έξω από τον ελληνικό χώρο και που όχι μόνον μιλούν ελληνικά, αλλά είναι σε όλα τους Ελληνόπουλα.

Έτσι, η απόδημη Ελληνίδα αισθάνεται υπερήφανη, γιατί διατηρώντας η ίδια την εθνική της ταυτότητα την μεταλαμπαδεύει και στα παιδιά της και στα εγγόνια της. Διότι, όταν υπάρχει η αίσθηση της κοινής ιστορικής αποστολής στα μέλη του Εθνικού συνόλου, τότε υπάρχει Έθνος.

Ο γλωσσικός δεσμός, ο θρησκευτικός και ο δεσμός των κοινών παραδόσεων και της κοινής ιστορίας δεν συνδέει μόνον τα μέλη ενός λαού μεταξύ τους, συνδέει και τις γενιές στο χρόνο. Ο Εθνικός μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς είδε και όρισε την έννοια του Έθνους με τον εξής στίχο: «Χρωστάμε σε όσους πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν… Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί».

Όμως, οι καιροί είναι χαλεποί, οι κίνδυνοι και οι επιρροές που απειλούν την νεολαία μας μεγάλες και η ερώτηση είναι κατά πόσο θα μπορέσει στο μέλλον η απόδημη Ελληνίδα να κρατήσει τα παιδιά κοντά της και να τα γαλουχήσει, όπως αυτή ξέρει. Είναι ένα σημείο, που πρέπει να προσέξει ιδιαίτερα η Μητροπολιτική Ελλάδα.

Δυστυχώς, στις ημέρες μας, τα πράγματα πήραν τόσο επικίνδυνη μορφή, ώστε κανένας δεν γνωρίζει που θα καταλήξουν: Νεαρά ανήλικα παιδιά εφοδιάζονται με μαχαίρια και βγαίνουν στους δρόμους ομαδικά και ψάχνουν να βρουν συνομηλίκους να τους μαχαιρώσουν ή χωρίς μαχαίρια τους χτυπούν μέχρι θανάτου!

O tempora, o mores!

Πού βαδίζουμε; Αυτό λέγεται επιστροφή στη Ζούγκλα. Ο άνθρωπος επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε…