Οι εκλογές μέσα από τα μάτια των νέων…

Η κλεψύδρα μέχρι την 21η Μαΐου αδειάζει σιγά - σιγά και η ψήφος των νέων παραμένει αδιευκρίνιστος και καταλυτικός παράγοντας για την έκβαση των εκλογών. Οι διαξιφισμοί μεταξύ των βουλευτών, υποψηφίων και πάσης φύσεως εκπροσώπων στα τηλεοπτικά παράθυρα έχουν ενταθεί και οι κύριες αντιπαραθέσεις επικεντρώνονται στο ποια θα είναι η σύνθεση της επόμενης κυβέρνησης και όχι στο ποιες πολιτικές αυτή θα ασκήσει. Ακόμα κι όταν οι (κατ’ ευφημισμό) συζητήσεις διεξάγονται υπό τη μορφή σύγκρισης των κυβερνητικών πεπραγμένων, κυρίως εκπίπτουν σε μια άκρατη σκανδαλολογία,στοχοποίηση προσώπων και εκστόμιση πομπωδών εκφράσεων που δεν  λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από τους μη κομματικά ενταγμένους. 

Δεν αντιλέγω, αναγκαία και μοιραία είναι η στάθμιση των επιλογών προκειμένου να συγκροτηθεί η ψήφος και μια βασική παράμετρος είναι το κυβερνητικό έργο που επέδειξαν ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΣΥΡΙΖΑ.ΠΣ, καθώς και η αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα) μέσω του κυβερνητικού ελέγχου και της γόνιμης κριτικής. Εναπόκειται επομένως στην κρίση του καθενός, βάσει αυτών των ενδείξεων αλλά και πλείστων άλλων όπως η ιδεολογία, η ταξική συνείδηση, οι προεκλογικές δεσμεύσεις κ.α., το ποιον θα εμπιστευτούν για αντιπρόσωπό τους στο κοινοβούλιο. 

Καθότι όμως αποπειρώμαι να αποτυπώσω τη συλλογική ματιά, θα στοιχειοθετήσω ορισμένες από τις προσδοκίες των νέων εν συνόλω απ’ το πολιτικό σύστημα που θα συντελέσουν καθοριστικά στην ψήφο τους. Ο πρώτος άξονας αφορά στην ανανέωση των ψηφοδελτίων με νέους υποψηφίους, προερχόμενους από την αγορά εργασίας και διακεκριμένους στον επαγγελματικό τους τομέα. Πράγματι σχεδόν όλα τα κόμματα έχουν πραγματοποιήσει διευρύνσεις προς αυτή την κατεύθυνση, το πρόβλημα όμως της ανεπάρκειας σύγχρονων και ρηξικέλευθων πολιτικών φωνών εξακολουθεί να είναι εξόφθαλμο. 

Μετά λύπης μου διαπιστώνω ότι οι προβεβλημένοι νέοι εκπρόσωποι των κομμάτων αναμηρυκάζουν άκριτα το κομματικό τους αφήγημα παραπέμποντας σε παλαιοκομματικές τακτικές και η εικόνα τους αγγίζει τα όρια της παρωδίας. Κατά συνέπεια, δεν είναι πανάκεια το νεαρών της ηλικίας, αλλά η ενίσχυση στο πολιτικό προσκήνιο της παρουσίας σύγχρονων και ανανεωτικών ιδεών και εκτιμήσεων που δεν λειτουργούν στα πλαίσια πρωτοσέλιδου εφημερίδας ή κομματικής προκήρυξης. 

Ο δεύτερος άξονας αφορά στην προστασία του περιβάλλοντος η οποία έχει έρθει σε δεύτερη μοίρα μετά το εμπάργκο στο ρωσικό φυσικό αέριο και την ενεργειακή κρίση. Η επανέναρξη λειτουργείας λιγνιτικών μονάδων για την παραγωγή ενέργειας, επί παραδείγματι, είναι ενδεικτική της ανάσχεσης του προγράμματος για μετάβαση στην πράσινη ενέργεια μπροστά σε μια ομολογουμένως δύσκολη διεθνή συγκυρία. Ασφαλώς και η πολιτική είναι κοινή σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ωστόσο η βίαιη «οπισθοχώρηση» ενώ βιώνουμε ήδη τα επίχειρα της κλιματικής αλλαγής θα αποβεί ολέθρια. Θεωρώ λοιπόν πως και το περιβάλλον πρέπει να κατέχει υψηλότερη θέση στην ατζέντα των κομμάτων.