Από τα Πάθη μέχρι την Ανάσταση…
Η Ορθοδοξία είναι τρόπος ζωής, είναι τρόπος σκέψης ότι οι Έλληνες ανήκουμε στο ίδιο Γένος, ότι ριζωμένοι στον τελευταίο βράχο της Βαλκανικής, δεχτήκαμε κύματα αλλόφυλων και αλλόθρησκων, αλλά παραμείναμε πιστοί στις παραδόσεις μας.
Πενθήσαμε και πενθούμε για το Θείο Δράμα, αλλά ανοίγουμε τις καρδιές μας και με ανακούφιση δεχόμαστε το θαύμα της Ανάστασης. Από αιώνων «ταμπουρωμένοι» στην εσχατιά της Ευρώπης, ζούμε σε μια φύση που ανασταίνει μαζί με την Ανάσταση του Κυρίου. Ζούμε σε έναν ανθισμένο τόπο οι Έλληνες και περπατούμε στους ίδιους δρόμους και στα ίδια μονοπάτια που περπάτησαν: ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και όλη η πλειάδα των αρχαίων σοφών, φωνές προχριστιανικές που εκφράζονται στη λατρεία του Αναστάντος Χριστού. Στους τόπους μας περπάτησαν επίσης ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς και πολλοί άλλοι πατέρες της Εκκλησίας και του Γένους.
Μέσα στην ορθόδοξη ζωή διαμορφώθηκε το Γένος και μπόρεσε σε χρόνια δίσεκτα να διασώσει την ιστορία του και τα πολύτιμα αγαθά ενός μακραίωνου πολιτισμού. Ακόμη και σήμερα επιβιώνει και ανθίσταται ο ελληνισμός της διασποράς στην Πόλη, στην Ίμβρο, στην Τένεδο, στη Βόρειο Ήπειρο. Η Ανάσταση του Χριστού βρίσκει το γένος να απειλείται απροκάλυπτα από εχθρούς που επιβουλεύονται την εθνική του υπόσταση. Όμως, κοινή είναι η πίστη ότι οι Έλληνες έχουν τη δύναμη και τη θέληση να υπερβαίνουν τις δυσκολίες και να ζουν έχοντας για οδηγό την αυτογνωσία και την πίστη στην Ανάσταση του Θεανθρώπου.
Ο Ιησούς, μέσα από τα πάθη της Μεγάλης Εβδομάδας, πορεύτηκε στην Ανάσταση του Πάσχα. Από το σκοτάδι της θλίψης και το δράμα των Παθών, από την εισαγωγή των «Νυμφίων» έρχεται η Ανάσταση, μπαίνει το φως του θριάμβου. Το βαθύτατο άλγος της εβδομάδας των παθών προετοιμάζει και προοιωνίζεται την άφατη χαρά της ανάστασης. Η χαρμόσυνη είδηση δικαιώνει το πάθος της, λαμπρύνει την ιδέα που υποφώσκει μέσα από αυτό το πάθος. Το κέντρο της ορθόδοξης πίστης δεν είναι ο θάνατος του Χριστού, αλλά η εκ νεκρών έγερσή του.
Αυτό είναι το στοιχείο που συνεγείρει τους Έλληνες: η βεβαιότητα της Ανάστασης που ξεπηδάει μέσα από το βαθύ πάθος και νικάει τις χθόνιες δυνάμεις. Μέσα από αυτή τη στάση και τη θέση το ελληνικό έθνος συνέδεσε την Ανάσταση του Χριστού με τη δική του Αναγέννηση.
Είναι το Πάσχα των Ελλήνων, η λαμπρή γιορτή άρρηκτα δεμένη με τη φύση και την ελληνική σκέψη. Η μεγαλύτερη, η ομορφότερη γιορτή, με υποσχέσεις για την αφύπνιση και την κατανίκηση του θανάτου και της ταπείνωσης. Γιορτή χαράς και ευφροσύνης. Μαζί με το ξύπνημα της φύσης, μαζί με την εαρινή αναγέννηση, γιορτάζει όλος ο κόσμος, όπως προτρέπει ο υμνογράφος: «Εορταζέτω δε ο κόσμος ορατός τε άπας και αόρατος».
Το Πάσχα είναι η κορύφωση της αναγέννησης του ανθρώπου, αλλά και του αναγγενητικού ανοιξιάτικου κύκλου.
