Μπροστά στον καινούργιο χρόνο…

 Ετοιμαζόμαστε κι εφέτος, όπως άλλωστε το κάνουμε κάθε χρόνο, να στείλουμε τις καθιερωμένες -ανθρώπινες-ευχές μας για τον ερχομό του Καινούργιου Χρόνου. Καθώς μάλιστα την περασμένη χρονιά γιορτάσαμε-κατά τρόπο επικοινωνιακό και όχι ουσιαστικό -τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασης του 21, που μας χάρισε τη λευτεριά: Και καθώς εφέτος κλείνουμε 48 χρόνια από τη λεγόμενη μεταπολίτευση, που μας απάλλαξε από την εφτάχρονη τυραννία και, μαζί μ’ αυτήν, από την μακροχρόνια δυναστεία, που τόσα δεινά επισώρευσε στον τόπο, είναι, πιστεύω, ωφέλιμο ως ελεύθεροι και υπεύθυνοι πολίτες: Να πάρουμε τα μηνύματα του παρελθόντος, κάτω από το σύγχρονο λαϊκό πνεύμα που κρατήθηκε ζωντανό με τους θεσμούς, την αισθητική και τη νοημοσύνη του λαού μας, και μας επιτρέπει - ταυτόχρονα δε μας επιβάλλει-να θέσουμε στον εαυτό μας μερικά αδυσώπητα ερωτήματα, όπως:

Είναι η Πατρίδα που φτιάξαμε, όπως την ονειρεύτηκαν οι πατέρες μας που κάηκαν στη φωτιά του Μεγάλου Αγώνα, για να τη θεμελιώσουν με το αίμα τους;

Είναι η Πολιτεία μας, σε όλα τα στρώματά της-πολίτες και πολιτικούς-Πολιτεία Ελευθερίας, Ισότητας και Δικαιοσύνης, Κράτος του νόμου και της αρετής;

Έχουμε διαφυλάξει άσβεστη την εθνική μας συνείδηση, αυτήν την αστείρευτη πηγή για την πραγματική μας αφύπνιση, και έχει εδραιωθεί βαθιά στην ψυχή μας η πίστη στην απεριόριστη δυνατότητα του Λαού μας να προσδιορίζει μόνος του τη ζωή και τη μοίρα του;

Τι Πατρίδα ονειρεύτηκαν οι πατέρες μας; Το φανερώνει ξεκάθαρα η Γ’ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων, το 1827. Με ομόφωνη απόφασή της εκλέχτηκε ως πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας, με επταετή θητεία, ο Ιωάννης Καποδίστριας, «άνδρας πολιτικός κατά πράξιν και θεωρίαν, διά τα προτερήματα του οποίου ημπορεί δικαίως να καυχηθή η Ελλάς, και από τον οποίον ημπορεί θαρρούντως να ελπίση την σωτηρίαν και την ευδαιμονίαν της». Και ενώ, με τη συνεργασία εκλεκτών προσωπικοτήτων πάσχιζε, στηριζόμενος στη διεθνώς αναγνωριζόμενη εμπειρία του, να ανορθώσει την Ελλάδα από τα ερείπια που άφησε πίσω της η σκλαβιά, εμείς τον δολοφονήσαμε και παραδώσαμε την πατρίδα μας στους κοτζαμπάσηδες και στα κάθε λογής άνομα συμφέροντα από τα οποία μαστίζεται η πατρίδα μας μέχρι σήμερα.

Ισχύουν- κατά τη γνώμη μου-σε μεγάλο βαθμό, αν όχι κάθ’ ολοκληρίαν, αυτά που είπε ο Μίκης Θεοδωράκης προς τους πνευματικούς μας ηγέτες, κατά την επίσημη ανακήρυξή του σε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας, στους οποίους επισήμανε: «Πιστεύω στο γεγονός ότι η Ελευθερία που μας παρέδωσαν οι αγωνιστές του 21, επί δύο αιώνες, δεν μπόρεσε να στεφθεί με την απόκτηση πλήρους Εθνικής Ανεξαρτησίας. Μας έχει καταντήσει έτσι λαό ανάπηρο, και ανίκανο να εκμεταλλευθεί και να αναδείξει, όχι μόνο το φυσικό μας πλούτο, αλλά κυρίως τον ανθρώπινο, στους κρίσιμους τομείς της Κοινωνίας και του Πνεύματος». Τους πρότεινε, στη συνέχεια, να ηγηθούν μιας πραγματικής πνευματικής εκστρατείας, ώστε να γίνει η Ελλάδα, όπως της αξίζει, «η Ελβετία του Πολιτισμού». Και αυτοί απλώς εθιμοτυπικά τον χειροκρότησαν. Έτσι καταντήσαμε, ή μάλλον μας κατάντησαν, να είμαστε μια χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση. Σ’ αυτήν ας προσθέσουμε και το διαρκή και εθνικά επικίνδυνο εσωτερικό κομματικό διχασμό -στο βωμό της κατάκτησης και της διατήρησης της εξουσίας.

Αυτό οφείλεται βασικά στο γεγονός ότι οι ιοί του κοτζαμπασισμού και του ραγιαδισμού που μας κληροδότησε η τουρκοκρατία, μεταλλάχθηκαν σε φανατικό κομματισμό και σε ανεξέλεγκτο λαϊκισμό, και έγιναν πιο επικίνδυνοι, γιατί ενώ φαινομενικά εμφανίζονται ότι εξυπηρετούν το λαό και τα συμφέροντά του, στην πραγματικότητα γίνονται όργανα αυτών που τους υποθάλπουν και όσων βρίσκονται πίσω από αυτούς.

Υποχρεωνόμαστε έτσι να θυσιάζουμε το μεγαλύτερο εθνικό μας προϊόν για συνεχείς και πολυδάπανους εξοπλισμούς-πράγμα που δεν συμβαίνει με καμιά άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης-προκειμένου να αντιμετωπίσουμε, όχι κάποιον φυσικό εχθρό αλλά έναν γειτονικό λαό, με τον οποίο βρισκόμαστε στον ίδιο αμυντικό οργανισμό - το περίφημο ΝΑΤΟ. Αυτός ο Οργανισμός, κατά τον Κανονισμό του, έχει χρέος να προστατεύει τα μέλη του από κάθε εξωτερική επιβολή και όχι να ανέχεται το ένα μέλος να απειλεί, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, ένα άλλο μέλος. Αυτό είναι ένα θέατρο παραλόγου που παίζεται σε βάρος και των δυο λαών. Ανάγκασε δε τον Πρόεδρο της Γαλλίας να ονομάσει πρόσφατα το ΝΑΤΟ «Οργανισμό χωρίς εγκέφαλο», πράγμα που επιβεβαιώνει κάθε τόσο, με τις δηλώσεις του, ο Γενικός Γραμματέας του.

Αυτό όμως δεν γίνεται τυχαία. Την εξήγηση την έδωσε πρόσφατα επίσημος αμερικανικός παράγοντας που καθόρισε-κατά το πρότυπο του «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι- πως κύριος και αντικειμενικός σκοπός της εξωτερικής πολιτικής μιας υπερδύναμης είναι να υποχρεώνει τα κράτη που σχετίζονται με την υπερδύναμη να παίζουν το ρόλο που η υπερδύναμη τους επιτρέπει, και γι’ αυτό πρέπει να επιλέγει πρόσωπα που είναι πρόθυμα να εκτελούν τις εντολές της. Είμαστε, λοιπόν αναγκαστικά μια «Πολιτεία Παραλειτουργούσα» και ένα «Κράτος» που δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει «το δίκαιο» και «την αρετή», αλλά είναι υποχρεωμένο να εφαρμόζει εκείνο που εξυπηρετεί τα συμφέροντα αυτών που ρυθμίζουν τις τύχες του, και αυτών που το υποχρεώνουν να «παραλειτουργεί».

Περνάμε- και θα εξακολουθήσουμε να περνάμε-κρίσιμες μέρες, αν δεν αντλήσουμε όσες δυνάμεις, ως λαός, διαθέτουμε, για μια πραγματική εθνική αφύπνιση που θα μας δώσει τη δυνατότητα να κατανοήσουμε πως η πορεία μας είναι αδιέξοδη και πως απ’ αυτήν μπορούμε και πρέπει να απαλλαγούμε, όταν βαθιά εδραιωθεί στην ψυχή μας η πίστη στην απεριόριστη δυνατότητα που έχουμε να προσδιορίζουμε μόνοι μας τη ζωή μας και τη μοίρα μας. Τότε- και μόνο τότε- εκφράζοντας, κατά τον καλύτερο τρόπο, το αίτημα της εποχής μας και του τόπου μας, για εθνική ανεξαρτησία, για εθνική αξιοπρέπεια και ουσιαστική δημοκρατία, θα μπορούμε, μαζί με τον ποιητή μας, να πάρουμε σαφή θέση και χωρίς δυσκολία να δώσουμε την απάντηση: «Μπροστά καινούριος κόσμος θα βαδίσει, όταν ξυπνήσουν κάποτε οι λαοί».

Ένα τέτοιο ξύπνημα μπορεί να έλθει μόνο με μια ουσιαστική παιδεία, μόνο με μια αέναη και σαφή πληροφόρηση, που θα μας απαλλάξουν από το φόβο και την κολακεία, θα μας επιτρέψουν με ηρεμία και ευπρέπεια να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες και τις παραλείψεις μας και να συνειδητοποιήσουμε τις ευθύνες μας.

Τότε οι ευχές μας για ένα ειρηνικό, γεμάτο υγεία, χαρά και ευτυχία, νέο έτος θα έχουν ασφαλώς τη θέση τους και τη συνακόλουθη αξία τους, ΤΟΤΕ ΤΟ 2023 ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΤΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ. ΑΥΤΗ ΑΣΦΑΛΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΧΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.