Οι ηγέτες, ο πόλεμος και οι αυτουργοί του…

 Οι Ουκρανοί πρώτα και ύστερα όλοι οι λαοί της Ευρώπης βιώνουμε τη βαρβαρότητα του καταστροφικού πολέμου που κήρυξε και συνεχίζει η Ρωσία. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και από την καταστροφή της Σερβίας και όλοι οι Ευρωπαίοι είχαμε την ψευδαίσθηση ότι η πρόοδος και η ευημερία είναι δεδομένες κατακτήσεις και τώρα αμήχανοι παρακολουθούμε και βιώνουμε τις πρώτες οδυνηρές επιπτώσεις του πολέμου με τον φόβο ότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή του δράματος.
Στην εποχή μας θεωρείται αξίωμα ότι οι εκλεγμένες ηγεσίες κάθε λαού έχουν ως κύρια αποστολή να λύνουν τα προβλήματα των λαών και να δημιουργούν συνθήκες για συνεχή καλυτέρευση των όρων επιβίωσης και των ειρηνικών σχέσεων ανάμεσα στα κράτη. Επομένως οφείλουμε ως πολίτες να αναζητήσουμε και τις ευθύνες των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Αμερικής για τον πόλεμο που σήμερα καταστρέφει μια χώρα, βυθίζει σε αιματοχυσία τους ανθρώπους και δημιουργεί εκατομμύρια προσφύγων.
Οι θεωρητικοί των πολέμων με πρώτο τον μέγιστο ιστορικό Θουκυδίδη έχουν αποδείξει ότι η βασική αιτία ενός πολέμου είναι η σύγκρουση συμφερόντων των κάθε φορά μεγάλων δυνάμεων. Επίσης οι ιστορικοί μας θυμίζουν ότι για τους ηγέτες σε κήρυξη πολέμου δεν υφίστανται αρχές, δίκαιο, και γενικά αξιακά πλαίσια. Στις επιλογές τους κυριαρχεί η λογική εξυπηρέτησης του συμφέροντός τους και τίποτε άλλο.
Αποδεχόμενοι αυτές τις αλήθειες επιβάλλεται να διαμορφώνουμε και άποψη για το πώς ενήργησαν, τι έπραξαν ή τι παραλείψαν να κάνουν οι ηγέτες των μεγάλων χωρών και οδήγησαν τα πράγματα σε πόλεμο. Παρατηρούμε λοιπόν, ότι κάποιες ομάδες ανθρώπων έβγαλαν από το «συρτάρι» των ιδεοληψιών τους τα ίδια συνθήματα και επιμένουν στα ιδεολογικοπολιτικά τους σύνδρομα. Έτσι εξηγείται και η προσομοίωση των ακραίων της Δεξιάς και της Αριστεράς. Πρόκειται για μια προσέγγιση πολυμεταχειρισμένη και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα και το χρόνο.
Καταρχήν ουδείς καλοπροαίρετος μπορεί να αμφισβητήσει τη σύγκρουση συμφερόντων οικονομικών – στρατιωτικών ανάμεσα στις Η.Π.Α. και Ρωσία. Είναι δύο χώρες καπιταλιστικές, οι οποίες επιχειρούν να κυριαρχήσουν στον κόσμο, δημιουργώντας σφαίρες επιρροής και ελέγχου. Η δε Ρωσία ύστερα από την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος έχει παραδοθεί σε μια ομάδα ανθρώπων με αρχηγό τον Πούτιν, οι οποίοι λήστεψαν τον κρατικό πλούτο, κατέλαβαν την εξουσία και είναι αδίστακτοι για κάθε έγκλημα, αρκεί να κρατάνε τα ηνία της «αυτοκρατορίας».
Στον πόλεμο του Πούτιν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι οι Αμερικάνοι είναι ηθικοί αυτουργοί με την έννοια ότι παρακινούσαν την Ουκρανική εξουσία για ένταξη στο ΝΑΤΟ χωρίς να της επισημαίνουν τους μεγάλους κινδύνους εκ μέρους του Πούτιν. Αλλά οι φυσικοί αυτουργοί αυτού του τρομακτικού και βάρβαρου πολέμου είναι οι Ρώσοι. Ο Πούτιν και η παρέα του χωρίς καν να υποψιαστεί ο Ρωσικός λαός κήρυξαν τον πόλεμο, παραβιάζοντας κάθε αρχή και δίκαιο.
Γι’ αυτό και ελέγχουμε μεν τα κίνητρα των Αμερικανών, αλλά ταυτόχρονα καλούμε τους φυσικούς αυτουργούς, τους Ρώσους, χωρίς αστερίσκους και χωρίς συμψηφισμούς. Οι Ρώσοι θα λογοδοτήσουν στην Ιστορία ως φονιάδες του Ουρανικού λαού, ως υπεύθυνοι για τα δεινά που πρόκειται να υποστούν οι Ευρωπαϊκοί λαοί.
Ταυτόχρονα θα πρέπει να επισημάνουμε και την πολιτική ευθύνη των ηγετών της Ευρώπης οι οποίοι βλέποντας από χρόνια πώς εξελισσόταν το Ουκρανικό ζήτημα έπρεπε να αποτρέψουν με κάθε διπλωματικό μέσο τον πόλεμο. Παρέμειναν ουδέτεροι ή μάλλον θεατές των πραγμάτων ενώ οι λαοί της Ευρώπης σταθερά επιθυμούν την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών και την ευημερία των πολιτών.
Καθώς το δράμα του πολέμου εξελίσσεται είναι ανάγκη οι ηγέτες της Ευρώπης να συμβάλλουν με τον διάλογο, με τις αναγκαίες κόκκινες γραμμές, με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στις νέες γεωπολιτικές σχέσεις και να βοηθήσουν τους λαούς ώστε να αντέξουν τις συμφορές του πολέμου και με πρώτη τους έγνοια να βοηθηθεί ο λαός της Ουκρανίας.