Η Ευρώπη, οι ΗΠΑ και ο πόλεμος στην Ουκρανία…

Ευρώπη ουρά των ΗΠΑ. Και η Ελλάδα ουρά των ΗΠΑ ή/και της Γερμανίας. Και τώρα και στο παρελθόν. Στους πολέμους της Αμερικής στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη, την ακολουθούσαν όπως τα πρόβατα το κριάρι, μην παρεξηγηθούν ότι δεν είναι πιστοί σύμμαχοί τους ή σπεύδοντας να συμμετάσχουν προσδοκώντας ουτοπικά για κάποια κέρδη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ αυτών και δεκάδες χιλιάδες άμαχοι, σκοτώθηκαν ή δολοφονήθηκαν ή και βασανίστηκαν βάναυσα ή απήχθησαν και εγκλείστηκαν σε στρατόπεδα χωρίς δίκη (Γκουαντανάμο), υποδομές και ολόκληρες πόλεις ισοπεδώθηκαν, χωρίς να αντιδράσει ο ΟΗΕ, ως όφειλε, ούτε κανένας άλλος από τους ισχυρούς.
Και όλα αυτά με δικαιολογία ή πρόσχημα την ασφάλεια των ΗΠΑ, με κατασκευασμένες υποθέσεις και κατηγορίες (όπως, π.χ. για τα ανύπαρκτα πυρηνικά του Σαντάμ Χουσεϊν), ή για να επιβάλουν δήθεν δημοκρατικά καθεστώτα. Επομένως, δεν έχουν το ηθικό πλεονέκτημα για να δαιμονοποιούν τη Ρωσία και τον Πούτιν. Πράττει και αυτός ό,τι ακριβώς και εκείνοι.
Των ΗΠΑ «ιδέα» ήταν η πρόωρη ένταξη των πρώην λαϊκών δημοκρατιών της Ανατολικής Ευρώπης μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενώσεως στην Ε.Ε., καθώς και η ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, παρά τις διαβεβαιώσεις και τις συμφωνίες των Αμερικανών με τους Ρώσους για το αντίθετο. Και φυσικά η Γερμανία πρωτοστάτησε, για να έχει, όπως και τις έχει, ως οικονομικούς και πολιτικούς δορυφόρους της. Κάτι που έπραξε και πράττει και στα Βαλκάνια.
Παρόμοια οι ΗΠΑ είναι αυτές που πίεσαν με κάθε τρόπο την Ελλάδα να συνάψει τη συμφωνία των Πρεσπών με τους ψευτο-Μακεδόνες, για να μπει εν συνεχείᾳ και αυτή η χώρα στο ΝΑΤΟ. Πολύ σύντομα, υποθέτω, θα ενταχθούν με τη διαδικασία του επείγοντος η Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο, η Φινλανδία και η Σουηδία. Πλήρης δηλαδή γεωστρατηγική περικύκλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Η καταδικαστέα παράνομη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έγινε όχι τόσο πιστεύουμε για την προστασία των ρωσόφωνων της Ανατολικής Ουκρανίας, όσο, για να εμποδίσει την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, κάτι που προωθούσαν οι Δυτικοί, κυρίως οι Αμερικανοί. Όπως όμως είπε κάποιος ειδικός από τηλεοράσεως «η Ουκρανία δε μπήκε στο ΝΑΤΟ, αλλά το ΝΑΤΟ μπήκε στην Ουκρανία»! Με ασκήσεις του ΝΑΤΟ στη δυτική Ουκρανία, τον εξοπλισμό με σύγχρονα όπλα και την εκπαίδευση των Ουκρανών.
Η εισβολή, έδωσε την αφορμή στις Ηνωμένες Πολιτείες να πετύχουν δύο σημαντικούς στόχους: πρώτο, να συσπειρώσουν τον Δυτικό κόσμο εναντίον της Ρωσίας, να την απομονώσουν και να την πλήξουν οικονομικά με τις πρωτοφανείς κυρώσεις σε βάρος της. Και, δεύτερο, να επιφέρουν ένα τεράστιο οικονομικό πλήγμα στην Ευρώπη, το οποίο για να ξεπεραστεί θα απαιτηθεί μεγάλο χρονικό διάστημα. Και αυτοί που, δυστυχώς, πληρώνουν και θα πληρώσουν τον λογαριασμό θα είναι όχι μόνο ο Ουκρανικός λαός, αλλά και οι λαοί της Ευρώπης.
Συγχρόνως τόσο η Ε.Ε., το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν δείξει με τον πιο κυνικό τρόπο τη διπλοπροσωπία τους στην παρόμοια περίπτωση της εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο και την κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, και μάλιστα μιας χώρας πλήρους μέλους της Ε.Ε. Από το 1974 μέχρι σήμερα δεν έδειξαν παρόμοιο ενδιαφέρον. Ούτε βέβαια στο casus belli (απειλή πολέμου) της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος, αν με βάση το Διεθνές Δίκαιο, ασκήσει το δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο στα 12 ναυτικά μίλια. Ούτε βέβαια στις καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου και τις απειλές για κατάληψη των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου.
Η δε Γερμανία, η οποία τώρα κόπτεται για την ασφάλεια της Ουκρανίας και των δορυφόρων της στην Ανατολική Ευρώπη, αντιδρούσε πεισματικά στην επιβολή κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας και της νέο-οθωμανικής πολιτικής της και λόγω και των ιστορικών δεσμών της και λόγῳ των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων της. Και ακόμα χειρότερα, την εξοπλίζει με σύγχρονο πολεμικό οπλισμό. Πάνω από το Διεθνές Δίκαιο τα συμφέροντα!
Αντί η Δύση, κυρίως οι ΗΠΑ, να κατανοήσουν τους φόβους της Ρωσίας, από την, σε αντίθεση με τις συμφωνίες τους, επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς που πλησίαζε ολο και περισσότερο τα σύνορά της, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Και προτού εισβάλει η Ρωσία στην Ουκρανία, αντί να πιέσει το Ουκρανικό καθεστώς να εφαρμόσει τις συμφωνίες του Μίνσκ του 2014, αντίθετα την εξώθησε και με δηλώσεις και με στρατιωτική ενίσχυση των ενόπλων της δυνάμεων με κάθε τρόπο, ώστε να είναι αδιάλλακτη.
Και το ερώτημα που γεννάται είναι: τι θα έκαναν οι ΗΠΑ, αν π.χ. Ρωσικοί πύραυλοι τοποθετούνταν στις χώρες γύρω από αυτές; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Την απάντηση την έχουμε δει στην κρίση του 1962, όταν ρωσικοί πύραυλοι έφτασαν στην Κούβα. Ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ απείλησε με παγκόσμιο πόλεμο, αν δεν αποσύρονταν αμέσως. Πράγμα που ευτυχώς έγινε και απεφεύχθη η καταστροφή του κόσμου.
Στην παρούσα περίσταση πιστεύω ότι απαιτείται ψυχραιμία στους χειρισμούς και τα μέτρα που λαμβάνει η Δύση, για να μη φτάσουμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η αποστολή στρατιωτικού υλικού από τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ή/και «εθελοντών» μαχητών στο πλευρό των Ουκρανών δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, δείγμα σύνεσης και σωφροσύνης.
Είναι λυπηρό και επικίνδυνο που ο πρωθυπουργός, ενεργώντας εν θερμώ, έστειλε πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, χωρίς να συμβουλευτεί τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, εμπλέκοντας έτσι τη χώρα μας στη διένεξη, με απρόβλεπτες συνέπειες. Αρκούσε η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. Δεν είμαστε Ισπανία, Πορτογαλία, Σουηδία, χώρες που δεν έχουν στη γειτονιά τους την νεο-οθωμανική Τουρκία του Ερτογάν. Δε χρειαζόμαστε περισσότερους εχθρούς από όσους έχουμε.
Αυτό που απαιτείται αυτή τη στιγμή, για το καλό και των Ουκρανών και της παγκόσμιας ειρήνης, δεν είναι η περαιτέρω ένταση που μπορεί να οξύνει ακόμα περισσότερο τα πράγματα και να οδηγήσει ακόμα και σε παγκόσμιο πόλεμο, αλλά ενέργειες που θα αποκλιμακώσουν την ένταση και θα οδηγήσουν Ρωσία και ΗΠΑ στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για ένα σύστημα παγκόσμιας ασφάλειας. Διαφορετικά, το στρίμωγμα της Ρωσίας με κάθε δυνατό τρόπο, παρασυρόμενοι από το συναίσθημα, φοβάμαι ότι θα οδηγήσει σε πολύ πιο τραγικές καταστάσεις.
Όσο για την Ευρώπη, θα πρέπει το ταχύτερο να απαλλαγεί από την κηδεμονία των ΗΠΑ και να αυτονομηθεί. Κάτι που είναι φανερό ότι δεν το επιθυμούν οι ΗΠΑ. Τα συμφέροντά της δε συμπίπτουν πάντοτε με αυτά των ΗΠΑ. Θα πρέπει να έχει δική της αμυντική και δική της εξωτερική πολιτική, βασισμένες στο Διεθνές Δίκαιο και στις αρχές και αξίες των Ηνωμένων Εθνών. Και, για να είναι αξιόπιστη, δε θα πρέπει να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά στην αντιμετώπιση παρόμοιων περιπτώσεων ανάλογα με τα συμφέροντά της ή τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών μελών της, όπως η Γερμανία.
Αν είχε την αυτονομία της, πιστεύω ότι διαφορετικές θα ήταν οι σχέσεις της με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Θα ήταν ίσως δυνατή όχι μόνον η ένταξη της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Θα είχαμε ένα διαφορετικό και πιο ειρηνικό κόσμο και θα εξέλιπαν οι τωρινές εντάσεις που οδήγησαν στον πόλεμο και κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε ακόμα πιο επικίνδυνες και οδυνηρές καταστάσεις.
Πιστεύω, επίσης, ότι δε θα πρέπει να επιτραπεί στη Γερμανία να υπερεξοπλιστεί, για να μην αποκτήσει, λόγῳ και της οικονομικής της ισχύος και όχι μόνον, την «ὕβριν» με την αρχαιοελληνική της σημασία, την αλαζονεία που είχε στα μέσα του εικοστού αιώνα, αλαζονεία που οδήγησε στον καταστροφικό Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Όσο δε για το ανθρωπιστικό δράμα που βιώνει ο Ουκρανικός λαός, όλοι είμαστε στο πλευρό των γυναικών και των παιδιών και των γερόντων και των ασθενών, και όλων των απλών ανθρώπων που βιώνουν αυτό το δράμα. Και καλώς οι Ευρωπαϊκές χώρες και η Αμερική, όπως και η χώρα μας, δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.
Να θυμίσω όμως ότι στην περίπτωση της Κύπρου ένιπταν και εξακολουθούν να νίπτουν τας χείρας των! Στην Κύπρο εκτοπίστηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες 200.000 άνθρωποι, δηλαδή ένα ποσοστό 28% του συνολικού πληθυσμού. Και οι νεκροί και οι δολοφονημένοι 7.000, δηλαδή το 1% περίπου του πληθυσμού. Η αντίστοιχη αναλογία στην Ουκρανία των 45.000.000 θα ήταν περίπου 13.000.000 πρόσφυγες. Νεκροί δε αναλογικά με την Κύπρο θα ήταν 450.000!
Η αδιαφορία της Δύσεως γίνεται ακόμα πιο απαράδεκτη, επειδή έκλεισαν και κλείνουν τα μάτια μπροστά στα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που αποδεδειγμένα διέπραξε η Τουρκία στην Κύπρο με την εισβολή και κατοχή.
Όταν η Διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια σε μεγάλες και τρανταχτές παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου που αφορά μικρές χώρες, όπως η Κύπρος, από ισχυρές φίλες δυνάμεις, όπως η Τουρκία, είναι επόμενο ότι κάποια στιγμή η ανοχή αυτή θα εκθρέψει και θα ενθαρρύνει και άλλες ισχυρές δυνάμεις να πράξουν το ίδιο.