Είναι και οι... πρώην της πολιτικής μας ζωής!

Αρχίζω το σημείωμά μου τούτο με μια προσωπική εμπειρία από το εξωτερικό: Σε κεντρική λεωφόρο του Λονδίνου, μια ομάδα επισκεπτών από την Ελλάδα σταματήσαμε, για λίγο και παρατηρούσαμε όσα συνέβαιναν γύρω μας. Στη στάση του τραμ αντικρίζω προς στιγμήν μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία που περίμενε ανάμεσα σε άλλους πολίτες να το πάρει για να πάει στον προορισμό του. Επειδή το συγκεκριμένο πρόσωπο κάτιμου θύμισε από όσα είχα δει στην τηλεόραση και είχα διαβάσει, επισήμανα στην Αγγλίδα ξεναγό ότι μοιάζει καταπληκτικά με τον πρώην υπουργό -σε πολλά υπουργεία- και πρωθυπουργό της Αγγλίας Μακ Μίλαν. 

Και εκείνη, εντελώς φυσιολογικά μου απάντησε: Αυτός είναι. Και με βάση τα δικά μας δεδομένα, με την ανάλογη έκπληξη, τη ρώτησα: Και τι κάνει εκεί; Εντελώς φυσιολογικά πάλι, ήρθε η απάντηση: Περιμένει το τραμ για να πάει σπίτι του! Έπεσα από τα σύννεφα, που λέει και ο λαός.
Γύρισα στην Ελλάδα και αναλογίστηκα τα εδώ συμβαίνοντα. Καταργήσαμε, το 1974, με δημοψήφισμα, το βασιλικό θεσμό που τόσα δεινά είχε επισωρεύσει στον τόπο μας, όμως το μικρόβιο της κληρονομικότητας, συνδυασμένο με αυτό του ραγιαδισμού, είχε εισχωρήσει βαθιά στο μεδούλι μας και δεν μπορούσαμε εύκολα να απαλλαγούμε από την επιρροή τους. Έτσι, ασυναίσθητα, πολλές φορές, μετατρέψαμε το πολίτευμα της κληρονομικής βασιλείας σε πολίτευμα της κληρονομικής δημοκρατίας, δίνοντας συχνά τη δυνατότητα να καταλαμβάνουν την εξουσία «αχθοφόροι του οικογενειακού ονόματος», κατά τον προσφιλή χαρακτηρισμό του Γεωργίου Παπανδρέου -όχι ασφαλώς του σημερινού- ή αρκετά σπάνια παιδιά του κομματικού σωλήνα και εδώ βασικά βρίσκεται η κακοδαιμονία του πολιτικού συστήματος που ταλαιπωρεί τον τόπο μας μέχρι. σήμερα.
Με το μικρόβιο δε της νομής της εξουσίας συμπορεύτηκε και το μικρόβιο της κατοχύρωσης προκλητικών προνομίων, την πληθώρα των οποίων μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος να «απολαύσει», κατοχυρωμένη μάλιστα με νόμους, αναρτημένη στο διαδίκτυο. Γέμισε έτσι ο τόπος με πρώην εκπροσώπους του πολιτικού μας συστήματος που απολαμβάνουν άφθονα τα αγαθά των προνομίων τους: Έχουμε πρώην προέδρους της Δημοκρατίας, πρώην πρωθυπουργούς, πρώην προέδρους της Βουλής, πρώην υπουργούς, πρώην αρχηγούς πολιτικών κομμάτων και αποκομμάτων, με άφθονα τα ελέη του Θεού, κατοχυρωμένα μάλιστα με νόμους της Δημοκρατίας: Κρατικά αμάξια για τη μετακίνησή τους, οδηγούς, προσωπικές φρουρές, γραμματείς, γραφεία στη Βουλή, μισθούς ηγεμονικούς και ό,τι δεν μπορεί να φανταστεί ο νους μας.
Μια γεύση χαρακτηριστική προσφέρουν οι πρώην πρωθυπουργοί. Θα σταματήσω στους τέσσερις τελευταίους, με τους οποίους είχε την τύχη να συνεργαστεί και η πρώην -μετά από 16 χρόνια- καγκελάριος της Γερμανίας, η οποία, όταν ζητήθηκε από δημοσιογράφους να διατυπώσει τη γνώμη της γι’ αυτούς, σύμφωνα με δημοσιεύματα του γερμανικού τύπου – απάντησε: «Ήταν και οι τέσσερις καλά παιδιά»!!!
Κάποιοι από αυτούς, όπως ξέρουμε, άρρηκτα δεμένοι με την πολιτική και την εξουσία, εξακολουθούν να «σιτίζονται» στην ελληνική Βουλή, ως απλοί βουλευτές, που εκλέχτηκαν -με νόμο ασφαλώς- χωρίς ψήφο από το λαό, ως πρώην πρωθυπουργοί και εξακολουθούν -χωρίς να κάνουν την εμφάνισή τους στη Βουλή. Ταλαιπωρούν τα κόμματα στα οποία ανήκουν ή από τα οποία προέρχονται και μαζί μ’ αυτά και τον τόπο, χωρίς να εννοούν να αποχωριστούν την εξουσία και τα αγαθά της.
Το πρόσφατο παράδειγμα με το Γιωργάκη είναι χαρακτηριστικό: 40 χρόνια βουλευτής, είκοσι υπουργός, δυο χρόνια πρωθυπουργός και αργότερα αρχηγός νέου κόμματος, αφού έβαλε και αυτός το λίθο της διάλυσης του προηγούμενου που τον ανέδειξε και τον εξέθρεψε, εκλέχτηκε «αριστίνδην» βουλευτής και πρόσφατα «χωρίς περίσκεψιν…» επιχείρησε να αναδειχτεί ξανά αρχηγός του κόμματος που έφερε στα πρόθυρα της διάλυσης. Ευτυχώς όμως ο λαός -αυτός «ο πάντα ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος», κατά το Σολωμό, κάπου - κάπου αφυπνίζεται και -για να παραφράσουμε μια γνωστή φράση- «αργεί αλλά δε λησμονεί» και δίνει τα απαραίτητα μαθήματα. Επαναλαμβάνω όμως κάπου – κάπου και εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα.
ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ