Το Ταμείο της Ευρώπης και η Αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ…

 Επιτέλους η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να κρατήσει ζωντανό το όραμα των λαών της Ευρώπης για μια πραγματική ένωση με κοινή εξωτερική πολιτική, άμυνα και οικονομία.

Βεβαίως είμαστε ακόμη μακριά από την εφαρμογή τους και η εμβάθυνσή της δυσκολεύεται στη συγκυρία που δοκιμάζει την παγκόσμια κοινότητα.
Όμως παρά το ασταθές και δύσκολο διεθνές περιβάλλον η ηγεσία της Ε.Ε. αποφάσισε να στηρίξει αποτελεσματικά την οικονομία όλων των χωρών – μελών με τη δημιουργία του Ταμείου Ανασυγκρότησης. Η χώρα μας σε πρώτη φάση θα λάβει 32 δισ. ως επιχορήγηση, με τα 9 δισ. ως δάνειο με πολύ ευνοϊκούς όρους. Πρόκειται για μια τόσο μεγάλη οικονομική στήριξη, που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να διαμορφώσει συνθήκες για μια σταθερή ανάπτυξη. Γι’ αυτό και τα πολιτικά κόμματα θεωρούν ως «θετική» την εξέλιξη πλην του ΚΚΕ, το οποίο απορρίπτει συνολικά το ευρωπαϊκό μας όραμα.

Και ενώ αυτή η χρηματοδότηση θα λειτουργήσει ως μια πραγματική ασπίδα μπροστά στις επιπτώσεις στην οικονομία από την υγειονομική κρίση, βλέπουμε ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση επικεντρώνει την κριτική της στο αν θα μας επιβληθεί «εποπτεία» με όρους μνημονίου. Αυτή η κριτική προσέγγιση αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ το μόνο αντιπολιτευτικό όπλο.
Οπωσδήποτε θα είχε τη σημασία της η κριτική εφόσον ήταν πραγματική και είχε αποφασιστεί από την Ευρώπη. Αλλά η απόφαση της Κομισιόν είναι ενιαία για όλες τις χώρες χωρίς υποσημειώσεις και αστερίσκους. Επομένως για ποιο λόγο εμείς να ταλαιπωρούμαστε από λάθη και σύνδρομα του παρελθόντος; Σήμερα η πατρίδα μας αντιμετωπίζεται από την Ευρώπη ως μια κανονική και ισότιμη χώρα, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις όλων των άλλων κρατών – μελών.
Εμείς επιμένουμε να δείχνουμε ότι είμαστε απόγονοι της ψωροκώσταινας χωρίς αιτία. Επιτέλους ο αντιπολιτευτικός λόγος θα πρέπει να κινείται σε άλλα ζητήματα με επιχειρήματα προς όφελος του λαού, των θεσμών και των κανόνων της Δημοκρατίας.
Και πιστεύω ότι οι πολίτες δεν ξεχνάνε πώς αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση τη σχέση της χώρας με την Ευρώπη, το ΝΑΤΟ και την Αμερική. Επιλέγω τρία δεδομένα, όπου φανερώνεται και η «αντίσταση» του Τσίπρα και του Καμμένου στην επιβολή «εποπτείας», από Συμμάχους και γενικά από τους ξένους.
Καταρχήν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την πλειοψηφία εκμεταλλευόμενος τις συνέπειες των δύο μνημονίων, με τη δέσμευση ότι με ένα άρθρο θα διέγραφε όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Καλύτερα να μη θυμούμαστε τι ακολούθησε.
Ύστερα με το δικό του μνημόνιο όχι μόνο εξαπάτησε το 62% του κόσμου με το ΟΧΙ, αλλά παρέδωσε και 10.119 ακίνητα του Δημοσίου στο Υπερταμείο για 99 χρόνια. Δηλαδή παραχώρησε σχεδόν ολόκληρη την κρατική περιουσία για να ευχαριστήσει τους δανειστές σαν να ήταν πατρική κληρονομιά. Γι’ αυτό και θεωρώ πολύ σωστή την ερώτηση που κατέθεσαν οι βουλευτές του ΚΙΝΑΛ στη Βουλή για την επιστροφή τους.
Τέλος ο ραγιαδισμός της τότε κυβέρνησης συνεχίστηκε με την απόλυτη υποταγή στους Αμερικανούς ύστερα από την επίσκεψη του Τσίπρα στον Τραμπ. Ο αείμνηστος Μανώλης Γλέζος αναφερόμενος σ’ αυτή την επίσκεψη δήλωσε: «Όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός αγωνίζεται για να μειωθεί η ανεργία στις ΗΠΑ, αγοράζοντας F-16. Όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός προσφέρει γη και ύδωρ στη μητρόπολη της παγκοσμιοποίησης, επεκτείνοντας την παραχώρηση της Σούδας. Όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός ξαναγυρίζει την Ελλάδα στην εποχή του Πιουριφόι, όταν οι ΗΠΑ διόριζαν πρωθυπουργούς. Όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός υμνεί τον Πλανητάρχη για τα «δημοκρατικά του αισθήματα», τότε η υποταγή της χώρας στις ΗΠΑ είναι όχι μόνο φανερή αλλά και ολοκληρωτική. Λυπάμαι και οργίζομαι που η ελληνική κυβέρνηση αντί να αγωνίζεται για την Εθνική Ανεξαρτησία, διαπραγματεύεται το σε ποιον συμφέρει περισσότερο να την παραδώσει».
Με βάση αυτά τα δεδομένα η Αξιωματική Αντιπολίτευση οφείλει να έχει διαφορετικό περιεχόμενο στην κριτική της για να είναι η ίδια αξιόπιστη και για να ενημερώνεται ο κόσμος αληθινά και χρήσιμα.