Ιός ή υιός;

• Από τα γυμνασιακά μου χρόνια θυμάμαι ότι ένα αγαθό το εκτιμούμε, όταν το στερηθούμε. Και μάλλον επικεντρωνόμασταν στο αγαθό της ελευθερίας, για την οποία οι αρχαίοι πρόγονοί μας θυσίαζαν τη ζωή τους.

Κάποια παιδιά, που είχαμε στερηθεί τη μητέρα ή τον πατέρα ή και τους δύο, συνειδητοποιούσαμε την έλλειψή τους ως του πιο μεγάλου αγαθού, που δεν επρόκειτο να αποκτήσουμε ξανά, πράγμα που αποτελεί μέχρι σήμερα μια γλυκόπικρη ανάμνηση… (Το τραγικό ήταν που το Πάσχα, με το «…και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», που ακούγαμε στην εκκλησία με το «Χριστός Ανέστη», η ψυχή μας «κλωτσούσε», αφού οι δικοί μας νεκροί ήταν στα μνήματα!..Χρειάστηκε χρόνος και κατάλληλες συνθήκες για να λυθούν οι μεταφυσικές μας ανησυχίες και να γαληνέψει η τρικυμισμένη καρδιά μας…
Τα παραπάνω ίσως παραπέμπουν στην Παγκόσμια Μέρα της Μητέρας (2η Κυριακή του Μαΐου). Όμως όχι! Για τη Μητέρα Εκκλησία θέλω να γράψω, που τη στερηθήκαμε δυο μήνες λόγω αυτού του διαβολοκορωνοϊού, που έχει σκοπό να σκοτώσει το σώμα και την ψυχή μας, αλλά που, δόξα τω Θεώ, στην πατρίδα μας τιθασεύεται, όχι, βέβαια, χωρίς απώλειες, υλικές και πνευματικές…
Νομίσαμε ότι η από τηλεόρασης παρακολούθηση των ιερών ακολουθιών θα αναπλήρωνε τη μέχρι τώρα ιερή συνήθεια της ζωντανής μας παρουσίας στον Ναό. Όμως λάθος! Αυτού του είδους τη λατρεία την έχουμε, όταν, λόγω ασθένειας, μένουμε στο σπίτι και λέμε πότε να πάμε στην εκκλησία. Δυστυχώς κάποιοι συνάνθρωποί μας έκοψαν σχέσεις με τον εκκλησιασμό λόγω τηλεόρασης, νομίζοντας ότι είναι το ίδιο…
Η πρωτόγνωρη απαγόρευση του εκκλησιασμού είναι μια δοκιμασία για όλους τους συνειδητούς χριστιανούς και ένα πνευματικό τεστ «ίνα αποκαλυφθώσιν οι διαλογισμοί από των καρδιών» μας, όπως διαβάζουμε στην Αγία Γραφή. Κάποιοι «ανοιχτόμυαλοι» αρκούνται να λένε ότι ο Θεός είναι παντού και ότι την πίστη μας την έχουμε μέσα μας κ.λ.π. κ.λ.π, ενώ χαρακτηρίζουν θρησκόληπτους και στενόμυαλους αυτούς που συμφωνούν με τον προφητάνακτα Δαβίδ «εν εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν» και «επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου». Ο Χριστός είπε, βέβαια, ότι «η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν» και ότι «πνεύμα ο Θεός» αλλά σύχναζε στη Συναγωγή των Εβραίων και στον Ναό του Σολομώντα, αγαπούσε την κατ’ ιδίαν προσευχήν αλλά ζήτησε από τον Πατέρα Του να είναι ενωμένοι οι μαθητές Του. Προς τούτο ίδρυσε την Εκκλησία Του και συνέστησε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, που μας ενώνει με Αυτόν και μεταξύ μας.
Όμως φέτος, χρονιάρες μέρες, που τις τιμούν και οι άθεοι και οι άθρησκοι ακόμη, μείναμε μακριά από την εκκλησία, αλειτούργητοι και ακοινώνητοι για να μην κολλήσουμε τον κορωνοϊό από τον Υιό του Θεού, ο οποίος επί αιώνες προσφέρεται σε υγιείς και ασθενείς «εις άφεσιν αμαρτιών και Ζωήν αιώνιον». Αλλά όποιοι αδελφοί μας δεν ξέρουν τι είναι η Θεία Κοινωνία και γιατί την παίρνουν, καλό είναι να ενδιαφερθούν και να μάθουν, γιατί «ουδέν ωφελούνται» αν την παίρνουν «για το καλό» ή από έθιμο. Νομίζω ότι η Μητέρα Εκκλησία πρέπει να διδαχθεί από το θαύμα της Εξωτερικής Ιεραποστολής και να ενδιαφερθεί έμπρακτα για τον επανευαγγελισμό των ψυχών μας.
Ό,τι πιο ψυχρό και θλιβερό ήταν οι λειτουργίες σε άδειες εκκλησίες και μάλιστα πασχαλιάτικα… Ο Θεός να φυλάξει, να μην ξανασυμβεί. Ό,τι πιο μελαγχολικό είναι η στέρηση της κοινής λατρείας και σίγουρα θα την εκτιμήσουμε περισσότερο ύστερα απ’ αυτή τη δοκιμασία. Ωστόσο ευχαριστούμε τον Κύριο, που μας αξίωσε να λειτουργηθούμε στις 17/05 και να κοινωνήσουμε χωρίς λογισμούς φόβου και αμφιβολίας και με δακρυσμένα μάτια. Ο Θεός γνωρίζει τι δάκρυα ήταν αυτά…
Συνειδητοποιήσαμε ότι η Εκκλησία είναι ένα ζωντανό θαύμα της παρουσίας του Χριστού μέσα στον κόσμο, που σε κάθε εποχή και τόπο αναδεικνύει αθλητές αποφασισμένους να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου, όπως η αγία Αικατερίνη, που προτίμησε, αντί βασίλισσα, μάρτυρας να γίνει. Αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας: Να ιεραρχεί τις αξίες και τα αγαθά για να μην κλαίμε για την απώλεια «του μέγιστου αγαθού». Αντίθετα να μπορούμε να θυσιάζουμε τα υλικά για τα πνευματικά, τα επίγεια για τα επουράνια, τα πρόσκαιρα για τα αιώνια και ποτέ τον Υιό του Θεού για οποιονδήποτε ιό!
Και ας θυμόμαστε κι αυτό: Μια φορά κανείς πεθαίνει! Ο άνθρωπος στον κόσμο αυτό μονάχος του δε μένει! Εν αναμονή ετεροχρονισμένου λαμπρού εορτασμού του Πάσχα (27 Μαΐου, απόδοση του Πάσχα).