Στη χώρα των θαυμάτων!

«Μένουμε σπίτι» και συλλαβίζουμε τη ζωή πάλι από την αρχή, υπάκουοι και συγκεντρωμένοι στον καινούργιο στόχο, στη συμφωνία με τους άλλους, στον συντονισμό με την πολιτεία, εθελοντές μιας φιλανθρωπίας, δέσμιοι μιας αργοκίνητης απομόνωσης με κρεμασμένα τα συναισθηματικά μας βάρη στον χρόνο, επαναστατημένοι καθημερινά εναντίον του καινούργιου εχθρού. Οι ημέρες αυτές, άκρως οικογενειακές και ευεργετικές από τη γενναιοδωρία της κόρης μου, η οποία έχει αναλάβει ευθύνες γονεϊκές και δε φείδεται να μου χαρίζει χρόνο για συζητήσεις και απομακρυσμένες αγκαλιές.
Θέλω να μιλήσω στην κόρη μου, την Αλίκη, που το ομώνυμο παραμύθι του ονόματός της την τοποθετεί στη χώρα των θαυμάτων, αλλά και σε όλα τα παιδιά για το καινούργιο ελληνικό θαύμα που συντελέστηκε στη χώρα μας, όσον αφορά στην αντιμετώπιση της εξάπλωσης της πλανητικής πανδημίας. 
Είναι γεγονός πως η πατρίδα μας υπερηφανεύεται για το αρχαίο ελληνικό θαύμα με τον Σοφοκλή να γράφει ότι «από όλα τα αξιοθαύμαστα του κόσμου, κανένα δεν είναι τόσο θαυμαστό όσο ο άνθρωπος». Οι Έλληνες επινόησαν την πόλιν, την κοινωνία των πολιτών, με κύριο χαρακτηριστικό την ελευθερία των ανθρώπων και τη σοφότερη πολιτική επινόηση, τη δημοκρατία. Η ελληνική δημοκρατία υπάκουε στην αρχή της ισονομίας, δηλαδή οι ίδιοι νόμοι ίσχυαν για όλους και κανείς στην πόλη δεν ήταν υπεράνω του νόμου. Σε μια τέτοια σύγχρονη, ευρεία πλέον, δημοκρατική κοινωνία πολιτών, σε εποχή ειρήνης, χωρίς την απελπισία αφελών ανήλικων πολιτών, εφαρμόστηκε από το σημερινό Κράτος, η αρχή της ισονομίας με περιοριστικά μέτρα πρόληψης της πανδημίας. Οι Έλληνες έπρεπε να προσανατολιστούν και να προσαρμοστούν για να βγουν νικητές και όχι νικημένοι από τον ενίοτε θανατηφόρο ιό. Με μεγαλύτερο αντίπαλο το φως της χώρας που σε έλκει προς τα έξω αλλά και κάποια χαρακτηριολογικά τους στοιχεία που εμπεριέχουν απειθαρχία και ελευθεριότητα, ξεκίνησε η αργοκίνητη καραντίνα.
Το αποτέλεσμα δείχνει ότι οι Έλληνες ξέρουν να γεννούν θαύματα. Ξέρουν να επιδεικνύουν ηρωική στάση. Τοποθέτησαν το Κράτος πάνω από την οικογένεια, απέδειξαν ότι είναι έλλογα όντα, δε θύμωσαν στην έλλειψη ελευθερίας, δεν πολέμησαν το Κράτος και τον Πρωθυπουργό και δεν επέτρεψαν να γίνουν θέαμα της υπόλοιπης Ευρώπης. Δεν έγιναν εχθροί των εαυτών τους και δε διαφώνησαν με τη δημοκρατία, όταν τους περιόρισε την ελευθερία. Άλλωστε οι ανεύθυνοι είναι οι εχθροί της ελευθερίας, αν όμως χαθεί ο αυτοέλεγχος, τότε χάνεται και η ατιμωρησία.
Χρειαζόμασταν, λοιπόν, έναν Σούπερ-πατέρα, που να μας υπερασπιστεί από εμάς τους ίδιους και διαλέξαμε τον Πρωθυπουργό μας. Και εκείνος αποδείχθηκε πατέρας αγωνιώδης και υπεύθυνος, παρά τις λίγες φωνές που τον ήθελαν αυταρχικό πατριό. Μετά θέλαμε και έναν μεσολαβητή και διαπραγματευτή με τον ιό, έναν επιστήμονα με μια κορυφαία ομάδα επαϊόντων και μας επέδειξαν τον γλυκύτατο καθηγητή Λοιμωξιολογίας κ. Σωτήρη Τσιόδρα. Είχαμε το Κράτος – πατέρα, είχαμε και τον σωτήρα, τον εντολοδόχο σωτήρα, που με τη συγκινητική φωνή του απέδιδε αξία στον κάθε νεκρό, στον κάθε διασωληνομένο, στο κάθε κρούσμα. Ανθρώπινος και θρησκευόμενος, ενημερωμένος και αγωνιώδης υπόσχεται καθημερινά μια αισιόδοξη καινούργια ημέρα. Και η Ευρώπη να θρηνεί το ατελείωτο νεκροταφείο της και εμείς εδώ μακριά από τους πειρασμούς της απειθαρχίας γιατί οι πειρασμοί δε μπορούν να καταπολεμηθούν με απαγορεύσεις γιατί αυτές οι απαγορεύσεις τους θρέφουν.
Η αντιμετώπιση της πανδημίας γέννησε ένα καινούργιο ελληνικό θαύμα – από όλους για όλους. Με τις αρχές της αρχαίας «πόλεως - κράτους», αντιμέτωποι ενός καινούργιου λοιμού, η Ελλάδα απέφυγε να γίνει περίγελως του πλανήτη. Περιέσωσε τους πολίτες της και απέδειξε ότι κανείς δε μπορεί να γράψει τον επίλογο αυτής της ευλογημένης χώρας. Και ο Θεός εδώ μαζί της, παρών ὡς οὐδείς. Κάθε ημέρα να κάνει θαύματα και κάθε ημέρα να ξεπερνάει τον εαυτό Του, συμπονετικός και παρήγορος, χωρίς τυμπανοκρουσίες και τελετουργίες. 
Η Ελλάδα κατάφερε να διαφυλάξει τους γέροντές της, να επαναπατρίσει τα παιδιά της, να μεταξιώσει το Σύστημα Υγείας της. Μετά από τις λοιδορίες των Μνημονίων η αναγκαστική υπόκλιση των Ευρωπαίων στο ελληνικό θαύμα. Το μέλλον ανήκει σε μια κλίμακα αξιών που ακούγεται σαν μια αναγκαία πρόκληση να ξεπεράσουμε κάθε στενή περίμετρο για να φθάσουμε προς τα απεριόριστα μήκη του οικουμενισμού. Σε μια παθιασμένη σελίδα των Στοχασμών του ο Μοντεσκιέ γράφει: «Αν μάθαινα κάτι που θα μου ήταν χρήσιμο αλλά αποδεικνυόταν επιβλαβές για την οικογένειά μου, θα το έδιωχνα από το μυαλό μου. Αν μάθαινα κάτι χρήσιμο για την οικογένειά μου αλλά όχι για την πατρίδα μου, θα προσπαθούσα να το ξεχάσω. Αν μάθαινα κάτι χρήσιμο για την πατρίδα μου, αλλά βλαβερό για την Ευρώπη, ή χρήσιμο για την Ευρώπη αλλά βλαβερό για το ανθρώπινο γένος, θα το θεωρούσα έγκλημα».
Το ελληνικό θαύμα, Αλίκη μου, συντελέστηκε εντός της Ευρώπης, με την υποστήριξη της Ευρώπης, αλλά αυτή τη φορά η Ελλάδα μας διατήρησε την αξιοπρέπεια και τον θαυμασμό όλων των εταίρων της. Και σε όλα τα παιδιά του κόσμου δωρίζω τα λόγια του Άμλετ με περισσή στοργή και αγάπη: «Ο κόσμος έχει φύγει από τους αρμούς του. Τι κατάρα! Γεννήθηκα με χρέος μου να τον επανορθώσω!».

ΤΕΤΑ ΔΟΥΜΑ-ΣΑΡΡΑ