Ας αφήσουμε κατά μέρος τις μάσκες…

Πέρασαν και φέτος οι Αποκριές «που χορεύουν οι γριές, με τις κόκκινες ποδιές», όπως λέει και το λαϊκό στιχάκι. Και είναι οι Αποκριές μια ευκαιρία να υποκριθούμε. Γιατί άλλο το να «είσαι» κι άλλο το να «φαίνεσαι».
Πολλοί από μας έχουν σαν αρχή ζωής να είναι και να φαίνονται το ίδιο, με το ίδιο πρόσωπο, με τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες πράξεις. Έτσι τους ξέρουν κι έτσι τους αντιμετωπίζουν και τους εμπιστεύονται, αναλόγως τις προτιμήσεις του και τις αρχές του ο καθένας.
Το πρόβλημα υπάρχει όταν στη μέση μπαίνει η υποκρισία, η μάσκα. Και δεν μιλάμε για την «καθημερινή μάσκα» που φοράει ο καθένας μας βγαίνοντας απ’ το σπίτι του στην κοινωνία. Γιατί υπάρχει και η άλλη μάσκα της μεταμφίεσης, της συγκάλυψης, της απόκρυψης, της προσποίησης, της παραπλάνησης, που φοριέται «στην ώρα της».
Πόσες φορές αλήθεια δεν πέσαμε από τα σύννεφα ακούγοντας για σκέψεις και πράξεις συνανθρώπων μας «υπεράνω πάσης υποψίας» θα έλεγα. Και απορούμε: «Μα είναι δυνατόν! Απίστευτο, κι όμως αληθινό».
Κι ούτε πάλι η καχυποψία απέναντι στους άλλους ωφελεί, αλλά σίγουρα μας προφυλάσσει από δυσάρεστες εκπλήξεις.
Στους καιρούς μας τους δύσκολους και προβληματικούς, το Internet και τα άλλα μέσα επικοινωνίας έχουν φροντίσει να χαθεί η ανθρώπινη επικοινωνία. Έχουν παραχωρήσει πρόσφορο έδαφος στην υποκρισία, στη μάσκα, κι έτσι γέροι, ενήλικες, έφηβοι και νέοι εξαπατούνται με δυσάρεστες συνέπειες.
Πέρασαν οι Απόκριες… Ας ψάξουμε, ας υιοθετήσουμε, ας σκύψουμε βαθιά να βρούμε το αληθινό μας πρόσωπο και μ’ αυτό ας ζούμε και ας κινούμαστε γιορτές και καθημερινές. Θα ωφελήσει κι εμάς και τους γύρω μας, γιατί θα μας εμπιστεύονται. Τι ακριβότερο απ’ την εμπιστοσύνη!
Γιατί η μάσκα είναι μάσκα, όπως και να την δει κανείς. Κι έτσι δεν θα χρειαζόμαστε να παρουσιάζουμε άλλο πρόσωπο «όταν πέφτουν οι μάσκες»! Κι όχι βέβαια οι αποκριάτικες! Αυτές ας τις αφήσουμε για λίγες στιγμές Αποκριάτικες, μεγάλων, αλλά και κυρίως των παιδιών, που στην παιδική αθωότητα δεν έχει θέση η υποκρισία.

ΕΛΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ ΔΟΥΒΛΗ