Πρόθυμη η κυβέρνηση, ασθενής η αντιπολίτευση!

Θεωρώ ότι είναι αξίωμα στο ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό σύστημα η κάθε κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να λειτουργούν παραγωγικά και συναινετικά για το συλλογικό συμφέρον και πάντα σύμφωνα με το Σύνταγμα για την προστασία των θεσμών.

Τούτο το υπογραμμίζει η νεότερη πολιτική ιστορία και έπρεπε να αποτελεί μια σημαντική κληρονομιά και για το δικό μας πολίτευμα.
Όμως παρατηρούμε ότι ο πολύς κόσμος παρακολουθεί μόνο το κυβερνητικό έργο και αδιαφορεί για όσα πράττει ή σκέφτεται η όλη αντιπολίτευση. Αυτή η στάση των πολιτών ίσως να έχει παγιωθεί επειδή όλες οι κυβερνήσεις στο παρελθόν απαξίωναν τους αντιπάλους και με κάθε μέσο προσπαθούσαν να έχουν στο περιθώριο τα άλλα κόμματα.

Αυτή η πολιτική πρακτική, δηλαδή για όλα έχει η κυβέρνηση την ευθύνη, εκτιμώ ότι δημιουργεί στερεότυπα και καταστάσεις που και το γενικό καλό βλάπτουν, αλλά και γενικότερα παρακωλύουν και την απαιτούμενη ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο και την εμβάθυνση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Σ’ αυτές τις σκέψεις οδηγήθηκα, καθώς βλέπω ότι και σήμερα κινείται μόνο η κυβέρνηση, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκονται είτε σε κατάσταση αμηχανίας είτε πελαγοδρομούν με ρητορείες χωρίς ουσία. Δηλαδή παραφράζοντας την ευαγγελική ρήση θα έλεγα ότι η κυβέρνηση είναι πρόθυμη για δράση, ενώ η αντιπολίτευση είναι ασθενής και παραμένει ένας βουβός θεατής των πραγμάτων.
Βεβαίως η πλειοψηφία των πολιτών έδωσαν εντολή εξουσίας στη Ν.Δ., γιατί είχε απηυδήσει από την ανεπάρκεια και τον τυχοδιωκτισμό της συγκυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου. Είχε ανάγκη η χώρα από μια διαφορετική πολιτική αντίληψη, μια και η λεγόμενη Αριστερά αποδείχτηκε και κατώτερη των περιστάσεων και επικίνδυνη για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Και πράγματι ύστερα από λίγους μήνες η κυβέρνηση της Ν.Δ. φανερώνει διαφορά και θετική υπεροχή σε όλα τα επίπεδα. Ο Μητσοτάκης ήρθε έτοιμος να κυβερνήσει και να επαναφέρει τη χώρα σε τροχιά κανονικότητας. Έχει κιόλας εδραιωθεί στην κοινωνία ένα αίσθημα αισιοδοξίας και η βεβαιότητα ότι η πατρίδα επανέρχεται αργά μεν, αλλά και σταθερά σε συνθήκες προόδου και σταθερότητας. Το κράτος δικαίου αρχίζει να εφαρμόζεται και σε όλες τις αποφάσεις είναι φανερός ένας πατριωτισμός που στηρίζεται στη γνώση, στη φρόνηση και στην εθνική αξιοπρέπεια. Επίσης χωρίς αμφιβολία ο Πρωθυπουργός ως τώρα εφαρμόζει ό,τι υπόσχεται και σε τίποτε δε θυμίζει παλιότερες κυβερνήσεις της λεγόμενης Δεξιάς. Γενικά πολιτεύεται ως ένας ηγέτης που γνωρίζει τα προβλήματα, έχει απόλυτη επάρκεια αντίληψης των πραγμάτων, με ευρωπαϊκό στυλ και προπαντός με ήθος δημοκρατικό.
Ας δούμε και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πώς αντιπολιτεύονται και τι προτείνουν για τα κρίσιμα ζητήματα. Συνοπτικά υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση ή ότι αδυνατεί να προτείνει κάτι το διαφορετικό και χρήσιμο. Για παράδειγμα, ας παρακολουθήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ πώς έδρασε στην εκλογή της Προέδρου της Δημοκρατίας, στον εκλογικό νόμο και στην αντιμετώπιση του προβλήματος της ασφάλειας. Έδειξε ακατανόητο πάθος για την επανεκλογή του Παυλόπουλου, λες και οι Έλληνες έχουν προσβληθεί από τον ιό της αμνησίας. Ή λένε ότι η απλή αναλογική είναι το πλέον δημοκρατικό σύστημα, αλλά ξεχνάνε ότι κυβέρνησαν με 35% και σχημάτισαν προοδευτική κυβέρνηση με τον Καμμένο!
Αλλά και τα άλλα κόμματα βρίσκονται εκτός εποχής. Το ΚΙΝΑΛ λειτουργεί ως «κλειστή λέσχη», με σύνδρομα παλαιοκομμουνιστικά. Ο κόσμος ζητάει αλλαγή σε πρόσωπα και σε ιδέες, ενώ η Γεννηματά δίνει ραντεβού το ’23 για ανάδειξη νέας ηγεσίας. Όσο για τον Βαρουφάκη, τον Υπουργό του δημοψηφίσματος του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον πρόκειται για γραφικότητες, αφού πρότεινε για Πρόεδρο την κ. Φύσσα. Ευτυχώς τον ανταγωνίστηκε ο Βελόπουλος, προτείνοντας για το ανώτατο αξίωμα τον Πετρούνια, αθλητή των κρίκων! Ο Θεός φυλάξοι ημάς.
Τα μεγάλα προβλήματα της χώρας χρειάζονται κόμματα με διάθεση προσφοράς και οι πολίτες απαιτούν σοβαρότητα και ανταπόκριση όλων των πολιτικών δυνάμεων στις προκλήσεις του μέλλοντος.