Προς τι ο... αλληλοσπαραγμός για Πρόεδρο της Δημοκρατίας;

Ο απλός Έλληνας πολίτης, σχετικά με την επιλογή του προσώπου για το ύπατο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας διερωτάται προς τι τόσο έντονος αλληλοσπαραγμός, όταν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων, δημοσιογράφοι και ΜΜΕ ως και ειδήμονες συνταγματολόγοι δηλώνουν ότι ο Πρόεδρος είναι γυμνός εκτελεστικών αρμοδιοτήτων αφού το πολιτικό μας σύστημα είναι πρωθυπουργικοκεντρικό;
Πολλοί μάλιστα, κατ’ ανοίκειο τρόπο, τον χαρακτηρίζουν ως πρόσωπο διακοσμητικό με αρμοδιότητες κοψίματος κορδελών, εγκαινίων και, περιπαικτικά, παράστασης στις γιορτές και τα πανηγύρια.
Και ενώ, κακώς, αυτά διαλαλούν, εν τούτοις αλληλοσπαράσσονται για το προφίλ, την προσωπικότητα, την πολιτική – κομματική του ταυτότητα και προέλευση, τα προσόντα του, το κύρος του, ερχόμενοι σε πλήρη αντίφαση με τις δημόσιες δηλώσεις τους.
Καιρός όμως να σοβαρευθούν και να μαζέψουν τη γλώσσα τους γιατί το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι θεσμός και οφείλουν να τον σέβονται. Πράγματι, ο Ανδρέας Παπανδρέου απεγύμνωσε αρμοδιοτήτων τον Ανώτατο Άρχοντα (πρώτος πολίτης της χώρας) αφαιρώντας κι εκείνη του δικαιώματος της διάλυσης της Βουλής, που λειτουργούσε ως δικλείδα ασφαλείας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, όταν διεπίστωνε επικίνδυνη διάσταση μεταξύ Κυβέρνησης και Κοινής Γνώμης.
Παρά ταύτα, ο ρόλος του δεν είναι διακοσμητικός, όπως ισχυρίζονται μερικοί. Πόσες φορές δεν αισθανθήκαμε περήφανοι από μία μεστή περιεχομένου ομιλία του Προέδρου μας, κατά την υποδοχή Αρχηγών ξένων κρατών; Ποιος καλοπροαίρετος δεν πιστεύει στον ενωτικό ρόλο του Προέδρου;
Να λοιπόν γιατί ο Πρόεδρος πρέπει να είναι υπερκομματικός, να εμπνέει εμπιστοσύνη και σεβασμό, να τυγχάνει ευρείας παιδείας και, ει δυνατόν, γλωσσομαθής.
Πολλά ονόματα ακούονται τον τελευταίο καιρό αρσενικού και θηλυκού γένους, άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο ακατάλληλα, χωρίς ακόμα να φανεί μία γενικής αποδοχής προσωπικότητα με κύρος και αναγνωρισιμότητα εντός και εκτός συνόρων.
Μια τέτοια προσωπικότητα, που εκτιμάται ότι όλα τα κόμματα, αλλά και η κοινή γνώμη θα συμφωνούσαν, είναι π.χ. ο Ακαδημαϊκός κ. Βασ. Μαρκεζίνης, αν βέβαια αποδεχόταν σχετική πρόσκληση – πρόταση. Τακτικό Μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας, Αντεπιστέλλον Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Ακαδημίας των Αθηνών, Ξένος Εταίρος της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου, της Ρώμης και της Ολλανδίας ως και Μέλος της Ακαδημίας του Αμερικανικού Δικαίου. Το 2005 του απενεμήθη ο τίτλος του «Sir» από τη Βασίλισσα της Αγγλίας για «εξαίρετες υπηρεσίες στις διεθνείς σχέσεις», ενώ το έργο του στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο και η συμβολή του στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχουν αναγνωρισθεί δια της απονομής σ’ αυτόν από τους Προέδρους της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας ανωτάτων διακρίσεων όπως τα Διάσημα του Ανωτέρου Ταξιάρχη του Τάγματος Αξίας της Γερμανίας και των Μεγαλόσταυρων των Ταγμάτων Αξίας της Γαλλίας και της Ιταλίας. Το πλούσιο έργο του αναφερόμενο στο Δίκαιο, στη γεωπολιτική επιστήμη, στη σύγχρονη διπλωματία, στην τέχνη κ.α. έχει μεταφρασθεί σε έξι γλώσσες.
Ασφαλώς κι άλλοι διαπρεπείς Έλληνες υπάρχουν και εντός και εκτός Ελλάδος. Γιατί τους αφήνουμε στα αζήτητα και φαινόμαστε μεταξύ μας αλληλοσπαρασσόμενοι;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΑΤΣΟΥΛΗΣ, Ομότ. Καθηγητής Γεωπονικού Παν/μίου Αθηνών