Στην επικράτεια του κακού...

Ό,τι φοβόμαστε είναι κακό, ό,τι είναι κακό, το φοβόμαστε...
Μπορούμε να πούμε τι είναι έγκλημα, γιατί έχουμε έναν κώδικα νόμων τον οποίον παραβιάζουν οι εγκληματικές πράξεις. Ξέρουμε τι είναι αμαρτία, γιατί έχουμε έναν κατάλογο εντολών των οποίων η παραβίαση κάνει τους δράστες αμαρτωλούς.
Για το κακό δεν γνωρίζουμε ποιος κανόνας παραβιάστηκε... Τοποθετημένο σε ασφαλή απόσταση από το πεδίο του νοητού, το κακό ανακαλείται συνήθως όταν επιμένουμε να εξηγήσουμε το ανεξήγητο! Για τους προγόνους μας, το κακό γεννιόταν ή αφυπνιζόταν με την αμαρτωλή πράξη κι επέστρεφε στους αμαρτωλούς υπό μορφή τιμωρίας. Η μετάνοια και ο εξιλασμός ήταν οι φυσικές και αξιόπιστες μέθοδοι, που χρησιμοποιούνταν στην αναζήτηση ανοσίας από το κακό και στον αγώνα για την εκδίωξή του από τον κόσμο των ανθρώπων.
Οι μοντέρνοι φιλόσοφοι διαχώρισαν τις φυσικές καταστροφές από τα ηθικά δεινά (τυχαίος ο χαρακτήρας των πρώτων, σκοπιμότητα των δεύτερων). Η φύση δεν διαθέτει ικανότητες κρίσης της ηθικής ποιότητας των ανθρώπων, απλώς λειτουργεί. Κάθε εμπόδιο στη λειτουργία της έχει ως συνέπεια απρόβλεπτες καταστροφές.
Εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι τα δεινά ανθρώπινης προέλευσης εμφανίζονται τόσο συχνά, όσο και τα φυσικά. Και από ότι μπορεί κανείς να προβλέψει, τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει αυτή την εξάπλωση αν οι ηθικοί ενδοιασμοί, τα κεντρίσματα της συνείδησης και η αποστροφή του πόνου διαβρωθούν.
Ένας αφόρητος φόβος είναι ο φόβος ότι το κακό είναι ανίκητο και ακόμη ότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο καθένας μας μπορεί, εν δυνάμει, να γίνει τέρας... Η συνέπεια όλων αυτών είναι η κρίση εμπιστοσύνης, αφού το κακό μπορεί να κρύβεται παντού.
Πρέπει να επισημανθεί ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι και πρόθυμοι να γίνουν υπηρέτες του κακού, αλλά δεν ξέρουμε ποιοι είναι αυτοί και πώς να τους διακρίνουμε από εκείνους που είναι ευάλωτοι στις ραδιουργίες.
Ζούμε σε μια εποχή όπου οι συνεργασίες δεν δυναμώνουν, οι φόβοι δεν διαλύονται, ούτε η υποψία ενός κακού που περιμένει υπομονετικά την ευκαιρία του.
Πώς ανταποκρίνονται οι άνθρωποι στην αποτροπή του κακού; Η ανωνυμία και η απόσταση θολώνουν την ηθική φαντασία. Η ευθύνη των παραλείψεων δεν έχει βρει τη θέση της στο κοινό περί ευθύνης αίσθημα. Το σημαντικό για την πολιτική είναι ότι αυτός που «δεν έκανε τίποτε» είναι ένοχος...
Ο Α. Σολζενίτσιν (1918-2008) ρωτάει: «Ποιος θα κατευθύνει την οργή μας ενάντια σε αυτό που είναι όντως φοβερό και όχι αυτό που είναι απλώς πιο κοντά μας; Ποιος μπορεί να επεκτείνει την ευαισθησία του πέρα από τα όρια της προσωπικής του εμπειρίας»;
Ο κόσμος μας χρειάζεται αναδόμηση... και όλοι έχουμε (πρέπει να έχουμε) ρόλο...
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.