Ο ανθελληνισμός με οδυνηρές συνέπειες για το έθνος μας...

Α πό αρχαιοτάτων χρόνων τόσο τα ιδανικά όσο και η πνευματική υπεροχή των Ελλήνων, προκάλεσαν το φθόνο των κατοίκων ανατολικών χωρών. Οι ανατολικοί λαοί καλλιεργούσαν την απόλυτη άρνηση των ανώτερων ηθικών αξιών και αρχών που πρώτοι δίδαξαν οι Έλληνες σοφοί, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Πολλοί μάλιστα φιλόσοφοι αγνόησαν και περιφρόνησαν τις ως άνω ηθικές αξίες των Ελλήνων, με σκοπό να διαστρεβλώσουν και συσκοτίσουν τα γεγονότα της Ελληνικής ιστορίας και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού.
Ισχυρίζονται πολλοί ιστορικοί ότι οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες, οι Βαβυλώνιοι και Ασσύριοι, ήλθαν στο Άργος των Αχαιών και εκπολίτισαν τους αρχαίους κατοίκους. Αλλά και ο μέγας ιστορικός Ηρόδοτος, που τόσο πολύ ετίμησαν οι Έλληνες, όπως και πολλοί άλλοι ιστορικοί, έπεσαν στην παγίδα της ανθελληνικής προπαγάνδας κατά του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Έγιναν δηλαδή «όργανα» των απόψεων αρχαίων λαών της Ανατολής και κυρίως των Φοινίκων, Βαβυλωνίων, των Εβραίων, μετέπειτα των Μωαμεθανών.
Αγνοούσαν επιμελώς ότι, οι αυτόχθονες Πελασγοί, τους οποίους αναφέρει ο Όμηρος, κατοικούσαν στη Δωδώνη το 8 - 10.000 π.Χ. και προϋπήρξαν των λαών της Αιγύπτου και άλλων ανατολικών χωρών. Αγνόησαν ακόμη το Σόλωνα, ο οποίος αναφέρει ότι κατ' ομολογία των σοφών ιερέων της Αιγύπτου, οι Έλληνες ήσαν αρχαιότερος λαός των Αιγυπτίων, απόδειξη ότι η αιγυπτιακή πόλη Σαίς είναι πανάρχαια αποικία των Αθηναίων.
Οι Ανατολικοί όμως λαοί, κατέχονταν από μια μισαλλόδοξη αντίληψη να θεωρούν τις πανανθρώπινες αξίες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, τους θεούς και τη θρησκεία άλλων λαών, και κυρίως των Ελλήνων, ως κατώτερες και εχθρικά διακείμενες προς την ιδικήν των.
Πίστευαν δηλαδή ότι τόσο οι λαοί, οι ηθικές αξίες και οι θρησκείες των, ιδίως των Ελλήνων, ήταν άξιες εξοντώσεως. Απόδειξη ότι οι λαοί αυτοί όταν κατακτούσαν μια αλλόθρησκη χώρα, έσφαζαν τους κατοίκους της και παρέδιδαν στο πυρ τους Ναούς, τα ιερά, τις εικόνες των θεών. Τέτοια παραδείγματα, τον προηγούμενο αιώνα, αποτελεί ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, της Αιγύπτου από τον Νάσσερ, της Κωνσταντινουπόλεως και της Κύπρου.
Οι Εβραίοι επίσης επειδή θεωρούσαν, σύμφωνα με τας γραφάς, ότι ήταν «ο περιούσιος λαός του Θεού», προορισμένος να καταστεί κυρίαρχος του κόσμου, πρωτοστατούσαν στην υπονόμευση του Χριστιανισμού, στις αντιλήψεις και αξίες που προέρχονταν από τα διδάγματα των Ελλήνων σοφών, πάνω στα οποία βασίζονται οι σύγχρονες κοινωνίες. Πίστευαν ότι διά της ανατροπής των παραδεδεγμένων ηθικών αξιών των Ελλήνων, θα κυριαρχούσαν στον κόσμο.
Προς την κατεύθυνση αυτή της κακοποίησης της Ελληνικής ιστορίας και την υπονόμευση του Ελληνικού πνεύματος, αλλά και για να πληγεί ο χριστιανισμός, δημιουργήθηκε και κορυφώθηκε κατά το 190 αιώνα το κίνημα των «Νεο - Μεσσιανιστών», με πρωτοπόρους τους Εβραίους Κάρολο Μαρξ, Τρότσκυ, πολλούς Ραβίνους και άλλους φιλοσόφους, με την αποτυχημένη, στην πράξη, θεωρεία τους, του Ιστορικού Υλισμού, του Κομμουνισμού. Απάντηση σε όσους ηθέλησαν να διαστρεβλώσουν την ιστορική αλήθεια, έδωσε η σκαπάνη πολλών αρχαιολόγων. Με πρώτο τον Γερμανό Ερρίκος Σλήμαν.
Ο Σλήμαν, ο οποίος ουδεμία σχέση είχε με την αρχαιολογία, αλλά ίσως από ενόραση και πίστη στα όσα με τόση σαφήνεια και γλαφυρότητα ιστορούσε ο Όμηρος, έφερε με τη σκαπάνη του στην επιφάνεια, το 1870, τον πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό και μετατόπισε τα όρια της Ελληνικής ιστορίας μερικές χιλιετηρίδες πίσω.
Στη συνέχεια, δέκα χρόνια μετά την ανακάλυψη της Τροίας και των Μυκηνών από το Σλήμαν, o Μίνως Καλοκαιρινός και ο αρχαιολόγος Έβανς διενεργούν ανασκαφές στην Κνωσσό, στη Φαιστό, πολλοί δε Έλληνες και ξένοι αρχαιολόγοι ανασκάπτουν ολόκληρη την ηπειρωτική Ελλάδα, με αποτελέσματα που συγκλόνισαν ολόκληρο τον κόσμο της περιόδου εκείνης.
Οι ανασκαφές αυτές, με τα καταπληκτικά ευρήματά τους, απέδειξαν ότι εις την κυρίως Ελλάδα και την Κρήτη προϋπήρχε αναπτυγμένος πανάρχαιος πολιτισμός που χανόταν στα βάθη των αιώνων και καμία σχέση δεν είχε με τον πολιτισμό των ανατολικών λαών. Ο Έβανς μάλιστα, ανάγει την αρχή της ιστορίας της Κρήτης στην έκτη χιλιετηρίδα π.Χ.
Παρά ταύτα, ένιοι «ιστορικοί», «αρχαιολόγοι» και «επιστήμονες» της εποχής εκείνης, κατά τη διάρκεια των ανασκαφών περιγελούσαν και λοιδορούσαν τον Σλήμαν και τον θεωρούσαν γραφικό, διότι είχε, δήθεν, παρασυρθεί από τα παραμύθια, τα τραγούδια και τις φανταστικές αφηγήσεις του Ομήρου.
Οι ταπεινωτικές αυτές λοιδωρίες για τον Σλήμαν δημοσιεύονταν έντεχνα, επίμονα και μεθοδικά στον παγκόσμιο τύπο, προς τέρψη των ανθελλήνων. Ο έμπορος όμως τσαγιού Σλήμαν αδιαφορούσε, από πίστη προς την ιστορία της Ελλάδος, αδιαφορούσε για τις συκοφαντίες των «ειδικών» και χάρη στην επιμονή του, η Τροία έρχεται στο φως της ημέρας.
Ο Σλήμαν συνεπαρμένος από τη μεγάλη του επιτυχία, που προκάλεσε την παγκόσμια συγκίνηση, σπεύδει να συνεχίσει τις ανασκαφές στις Μυκήνες, εκεί όπου τοποθετούσε ο Όμηρος την πόλη του Άργους.
Στο Άργος λοιπόν, για να γυρίσουμε στην αρχή, δεν κατοικούσε μια φυλή σκόρπια σε σπηλιές, και μάλιστα σε άγρια κατάσταση, την οποία εξημέρωσαν οι ανατολικοί λαοί, Αιγύπτιοι, Φοίνικες και Βαβυλώνιοι, όπως οι ίδιοι αλλά και οι μετέπειτα ανθέλληνες «ιστορικοί» ισχυρίζονταν, αλλά κατοικούσε μια γνήσια φυλή, σε οργανωμένη ισχυρή πόλη, με ιστορία και ανεπτυγμένο πολιτισμό, από τα προϊστορικά χρόνια. Στο Άργος ήκμασε το Βασίλειο των Μυκηνών όπου ο γιος του Ατρέα, Αγαμέμνονας, αναγνωρίστηκε αρχιστράτηγος των στρατευμένων Ελλήνων, όλων των Ελληνικών πόλεων της περιόδου εκείνης κατά της Τροίας.
Ο Όμηρος δεν έλεγε παραμύθια, αλλά με σαφήνεια περιέγραφε, πέραν της Τροίας και των Μυκηνών, και την αυτόχθονη Πελασγική καταγωγή των Ελλήνων, την προέλευση του ονόματος αυτών, Ελλάς - Έλλην αναφέροντας ότι προέρχεται από το όνομα των κατοίκων της Δωδώνης, Ελλών - Σελλών.
Προς επιβεβαίωση αυτών παραθέτουμε απόσπασμα της Ομήρου Ιλιάδας, την οποία με υπευθυνότητα και σοβαρότητα μας δίδασκε κατά τους χρόνους της θυέλλης και των παθών, 1948 – 1949, ο αείμνηστος Γυμνασιάρχης της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, Γεώργιος Παπανικολάου, ο οποίος διακρινόταν για τα ανεξάντλητα πνευματικά του χαρίσματα και τη δημιουργική του φαντασία:
Ζεύ άνα Δωδωναίε Πελασγικέ, τηλόθι ναίων
Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου· αμφι δε Σελλοί
Σοι ναίουσ' υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεύναι.
(Δία Βασιλιά Δωδωναίε, Πελασγικέ που κάθεσαι μακριά και προστατεύεις τη Δωδώνη με το βαρύ χειμώνα, γύρω δε οι Σελλοί κατοικούν, οι ερμηνευτές των χρησμών σου, που κοιμούνται κατά γης και έχουν άνιπτα πόδια).
Παρά τα αδιάσειστα ευρήματα της προηγμένης Κρητομυκηναϊκής, Προμινωικής, Κυκλαδικής και Ηπειρωτικής Τέχνης, που αποτελούν μοναδικό φαινόμενο της τότε ανθρωπότητας, με σαφή υπεροχή όλων των πολιτισμών της περιόδου εκείνης, οι ανθέλληνες «σοφοί» δεν ανέχονται την Ελληνική υπεροχή και συνεχίζουν την αμφισβήτηση.
Αρνούνται να δεχθούν τη μεγάλη και λαμπρή ιστορία της Ελλάδος, την Πελασγική καταγωγή της, τον υπέροχο πολιτισμό της και επιχειρούν να μειώσουν τη σημασία, την αξία και τη ζωντανή πραγματικότητα.
Προς την κατεύθυνση αυτή, της νοθεύσεως του Ελληνικού πολιτισμού και της Ελληνικής φυλής, επιχειρείται τελευταία, επίμονα και συστηματικά, η προώθηση εξ Ανατολών πολλών δεκάδων χιλιάδων μεταναστών, ετησίως, στη χώρα μας. Η ύπουλη όμως αυτή, και ύποπτη, μορφή ανθελληνισμού εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους με απρόβλεπτες και οδυνηρές συνέπειες για το Έθνος μας.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ