Αυτοί δικαιούνται να δηλώνουν Αριστεροί;

Ύστερα από τη Μεταπολίτευση (1974) θεωρούνταν πολύ σημαντικό για ένα φοιτητή ή για κάθε νέο να χαρακτηρίζεται «αριστερός» με την ευρεία έννοια. Και ήταν τότε οι πολιτικές συνθήκες και οι εμπειρίες από την εξουσία της Χούντας που δικαιωματικά ο κάθε αγωνιζόμενος πολίτης για την εδραίωση της δημοκρατίας να εντάσσεται σε κόμματα με πρόσημο την αριστερή ιδεολογία.
Άλλωστε μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1946-49) η Αριστερά είχε επιβληθεί ιδεολογικά, κι ας ηττήθηκε στα όπλα. Έτσι πορευτήκαμε για πολλά χρόνια ώσπου ήρθε η οικονομική κρίση και έβαλε τη δικιά της σφραγίδα στην ιδεολογική ταυτότητα κομμάτων και πολιτών. Και σήμερα βρισκόμαστε σε αμηχανία, όταν επιχειρούμε να προσδιορίσουμε ποιος είναι αριστερός, ποιος προοδευτικός και ποιος συντηρητικός.
Πράγματι, το πολιτικό στίγμα των λεγομένων αριστερών κομμάτων έχει θολώσει τόσο πολύ που δύσκολα αναγνωρίζεις στο πρακτικό μέρος ποιο κόμμα είναι αριστερό ή ποιος πολιτικός σκέφτεται και ενεργεί αριστερά. Σ’ αυτόν τον μαρασμό ιδεών και αξιών διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ξεπέρασε κάθε κώδικα ιδεών και αξιών και έφτασε να συνεργαστεί με τον ακροδεξιό Καμμένο και με τυχοδιώκτες του ΠΑΣΟΚ.
Αφορμές για τις παραπάνω σκέψεις πήρα από τη δημοσιοποίηση του «πόθεν έσχες» των πολιτικών μας αντιπροσώπων. Όλοι μάθαμε ότι στο χώρο της λεγόμενης «Αριστεράς» υπάρχουν πρωτοκλασάτα στελέχη, πρώην Υπουργοί και βουλευτές, με πλούτο αμέτρητο. Μείναμε άφωνοι όταν διαβάζουμε τα χρήματα που έχουν σε τράπεζες του εξωτερικού, σε πολλά νομίσματα, σε μετοχές και σε ακίνητα. Τα διαβάζεις και νομίζεις ότι πρόκειται για ανθρώπους της αγοράς, των τραπεζών, του εμπορίου και γενικά του χρήματος.
Αλήθεια, τι άλλο είναι ένας σύγχρονος καπιταλιστής και κεφαλαιοκράτης; Η Αριστερά δεν αγωνίζεται εναντίον των πλουτοκρατών, των τραπεζών και των ιδιοκτητών μεγάλων περιουσιών; Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι εκφράζει τα λαϊκά στρώματα και ότι αγωνίζεται εναντίον στους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες, γιατί αυτοί απομυζούν τον κόπο των εργαζομένων και παραβιάζουν τα δικαιώματά τους. Όλα τα στελέχη, ακόμα και ως κυβερνητικοί, αναφέρονται σταθερά στη μαρξιστική σκέψη για να στηρίξουν επιλογές και πρωτοβουλίες τους. Αυτοί οι «Αριστεροί» ομιλούν για πάλη των τάξεων.
Βλέποντας τον δηλωμένο από τους ίδιους πλούτο τους αναρωτιώμαστε σε ποια τάξη τοποθετούν τον εαυτό τους!
Για παράδειγμα ο Παπαδημούλης, ο Τσακαλώτος, ο Βαρουφάκης και ο Σταθάκης με τα αμύθητα ποσά που δηλώνουν έχουν το δικαίωμα να παρουσιάζονται ως πολιτικοί εκπρόσωποι των λαϊκών τάξεων; Ή οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι και γενικά οι εργαζόμενοι τι κοινό έχουν μ’ αυτούς τους πολιτικούς ώστε από κοινού να αγωνίζονται για μια καλύτερη κοινωνία;
Δυστυχώς, όλα ξεθώριασαν με ευθύνη αυτής της «Αριστεράς» και γι’ αυτό τα πρόσωπά της δεν έχουν καμιά αληθινή σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες και με λαϊκά προβλήματα. Έχουν μεταγράψει στις τάξεις τους ακόμα και την Κουντουρά για να δανείζεται 1 εκατομμύριο και να μην πληρώνει σε δόση σχεδόν τίποτε! Εκτός κι αν θεωρούν ακόμα την Παναγοπούλου συνοδοιπόρο της, κι ας κοιμάται πάνω στο χρυσάφι.
Ποιος δε θα μπορούσε να συμμετέχει σε πορείες, να κάνει απεργίες και να κρατά κόκκινη σημαία, όπως ο Τσακαλώτος, αν είχε την ίδια περιουσία μ’ αυτόν τον «ιδεολόγο» της Αριστεράς;
Όμως οφείλω να τονίσω ότι οι σκέψεις και οι διαπιστώσεις μου δεν αφορούν το ΚΚΕ και τα μέλη του. Και τούτο, γιατί σε όλη την αριστερή τους διαδρομή, με λάθη και με επιτυχίες, έδειξαν ότι παλεύουν ενάντια στον πλούτο και σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης.
Τέλος, οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ (Παπαδημούλης, Κούνεβα, κ.α.) μια χαρά χαίρονται και εκμεταλλεύονται το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο με τόση υποκρισία και αναξιοπιστία αντιμάχονται και προσδοκάνε την ανατροπή του!
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ