Ζούμε ή επιβιώνουμε;

- Της ΕΛΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ-ΔΟΥΒΛΗ

 Σαν το νερό κύλησε ο χρόνος!.. Φθάσαμε μία ανάσα από το τέλος του. Νιώθουμε το γεροντικό χνώτο στο πρόσωπό μας. Κι αναρωτιέσαι, πότε κιόλας πέρασε και πώς πέρασε... Έτσι απλά, άχρωμα, χωρίς να το καταλάβουμε και κυρίως χωρίς να τον ζήσουμε! Κατάιδιες κύλησαν χειροπιαστές οι μέρες σαν σε χορό – κι όχι σίγουρα τον χαρούμενο της ζωής. Άχρωμες, άοσμες, αδιάφορες, άχαρες, αγέλαστες, καθημερινές, συνηθισμένες... Αυτή η συνήθεια! Σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Όλα βιαστικά, όλα χρονομετρημένα, όλα στην ώρα τους! Μπορεί κανείς νατα προβλέψει...

Ποια ώρα, πού θα είσαι, τι πρέπει να κάνεις.
Αχ αυτά τα πρέπει και τα καθώς πρέπει στη ζωή, πώς να τα αγνοήσεις, πώς να τα υπερπηδήσεις, πώς να τα δαμάσεις!
Πουθενά τα «θέλω» αμελητέα, δευτερεύοντα.
Ούτε λίγο, τόσο μικρός χρόνος για τις μικρές, τις πολύ μικρές, τις ανέξοδες απολαύσεις.
Χωρίς μία μικρούλα στάση, έστω για μία ανάσα. Έστω για ένα χαμόγελο, για μία θύμηση, για μία φιλική κουβεντούλα, έστω και στο πόδι. Για μια βόλτα σε γειτονιές και τόπους που ζήσαμε ξένοιαστα, για μια αναπόληση πικρή ή γλυκιά, δεν έχει σημασία.
Για να ανακαλύψουμε τα παλιά, έρημα σπίτια, να φανταστούμε την ζωή τους, την παλιά μας γειτονιά..
Η νοσταλγία της απλότητας, η ξεχασμένη φιλία, όλα αυτά τα λίγα, τα μικρά, τα φτωχά που μας ανάθρεψαν, τα αγαπημένα...
Πόσο χαθήκαμε μέσα μας...
Πόσο απομακρυνθήκαμε απ’ αυτούς που μας αγαπούν και μας θυμούνται...
Πόσο βαθιά φυλάξαμε τις θύμησες, τις λύπες, τις χαρές, τα όνειρα, το χαμόγελο.
Φορτωμένοι την αδυσώπητη πραγματικότητα.
Σφιχτά χείλη, χαμένο βλέμμα, χτυποκάρδι να τα προλάβουμε όλα στην ώρα τους και πως και με ποιο κόστος, μόνιμα προβληματισμένοι. Όμως όλα πάντα και σε όλα «εν’ τάξει». Σαν να είμαστε σε καθημερινή αποστολή, σε διατεταγμένη υπηρεσία...
Και νιώθεις κι ενοχές, εδώ σε θέλω! Λες κι είναι αμάρτημα κι η παραμικρή απόλαυση. Τις προσπερνάμε βιαστικά. Ούτε καν κοντοστεκόμαστε... Τα «θέλω» μας τα ρίχνουμε πίσω, μπροστά μόνο τα «πρέπει» και τα «καθώς πρέπει»! Χωρίς εκείνα τα μικρά, τα λίγα, που θα τον κάνουν ξεχωριστό κι αξέχαστο.
Κι ο χρόνος κύλησε. Έφθασε στο τέλος!
Και το παράπονο είναι πως τον φορτωθήκαμε «χωρίς να τον ζήσουμε», έτσι κι αλλιώς. Απλώς «επιβιώσαμε» γι’ άλλη μια χρονιά. Ας το καλοσκεφτούμε. Ο χρόνος που φεύγει δεν γυρίζει πια, όπως δεν γυρίζει το νερό που τρέχει από τη βρύση.
Ό,τι ζήσαμε, όπως το ζήσαμε το 2018, δεν θα το ξαναζήσουμε γερνώντας!..
Όμως η Πρωτοχρονιά έρχεται και μ’ άλλες σκέψεις, μ’ άλλη λογική, με πιο πολλά θέλω και λιγότερα πρέπει ας την καλοδεχτούμε!
Κι ας ξεκλειδώσουμε τις καρδιές μας να πλημμυρίσουν αισιοδοξία, δύναμη ψυχής κι ελπίδα κι αγάπη.
Καλή χρονιά!