Το δάκρυ του παιδιού…

Παρακολουθούσα πρόσφατα ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα που αφορούσε σε διαγωνισμό τραγουδιού. Όταν μία διαγωνιζόμενη προκρίθηκε για την επόμενη φάση του διαγωνισμού, δάκρυσε η ίδια από τη συγκίνησή της και ταυτόχρονα δάκρυσαν οι γονείς της, οι οποίοι την χειροκρότησαν και την φίλησαν. Διόλου παράδοξο. Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να επιβραβεύσουν την κόρη τους και να την εμψυχώσουν για την επόμενη φάση του διαγωνισμού;
Με αφορμή αυτήν τη σκηνή πέρασαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου, τις οποίες θεώρησα σκόπιμο να εκθέσω. Κατ’ αρχάς το δάκρυ είναι ένα μέσο έκφρασης που ανήκει στη μη λεκτική επικοινωνία. Είναι η γλώσσα, η ομιλία του ματιού. Δεν μιλάμε μόνο με το στόμα, δεν επικοινωνούμε μόνο με τη γλώσσα του στόματος, αλλά και με τη γλώσσα του σώματος. Πολλές φορές μπορούμε να πούμε περισσότερα με ένα δάκρυ του ματιού μας και να γίνουμε πιο πειστικοί, παρά με τη γλώσσα του στόματός μας. Ίσως εδώ χωράει το κοινώς λεγόμενο «μια εικόνα, χίλιες λέξεις».
Έπειτα σκέφτηκα πως και σε αυτού του είδους τη μη λεκτική επικοινωνία χρειάζονται δύο, ο πομπός και ο δέκτης. Πώς αλλιώς θα αποτελούσε επικοινωνία; Εδώ στάθηκα περισσότερο γιατί θυμήθηκα πως δεν βρίσκουν ανταπόκριση τα δάκρυα όλων και για να γίνω πιο σαφής εννοώ τα δάκρυα των παιδιών. Δεν αναφέρομαι στα δάκρυα μόνο εκείνων των παιδιών που δεν βρίσκουν ανταπόκριση από τους γονείς τους, αλλά και εκείνων των παιδιών που δεν υπάρχουν γονείς, των ορφανών, των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων...
Πόσα από αυτά τα παιδιά «μιλάνε με τα δάκρυά τους», αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»! Δεν τα ακούει κανείς! Παιδιά που, αν τα πλησιάσει κάποιος, θα τον ευχαριστήσουν με ένα δάκρυ! Και το δάκρυ τους είναι κρυστάλλινο, καθαρό, αγνό σαν την ψυχή τους. Έχουν ανάγκη το δάκρυ μας. Γιατί μόνο έτσι θα νιώσουν ότι τα κατανοήσαμε. Γιατί και τα καλά λόγια τα θέλουν, αλλά αυτά πολλές φορές ξεχνιούνται, ενώ η εικόνα μένει. Καλό είναι και ένα φιλί ή ένα χειροκρότημα, μα πιο ανθρώπινο το δάκρυ.
Ακόμη αναρωτήθηκα ποιος θα δακρύσει για τα παιδιά αυτά που μένουν στα αζήτητα, όταν κάποια στιγμή μετά βασάνων κατορθώσουν να βγουν στην επιφάνεια, όταν αρχίσουν να προκόβουν στην κοινωνία; Το ανύπαρκτο και αναίσθητο κοινωνικό κράτος;
Πιστεύω πως το δάκρυ των γονιών είναι «φυλαχτό» για τα παιδιά τους. Για τα απροστάτευτα παιδιά τα δάκρυα όλων μας ας αποτελέσουν φυλαχτό τους, αφού η πολιτεία αδυνατεί να τα προστατέψει.
Τούτες τις μέρες των εορτών θα ήταν αρκετό για τα παιδιά αυτά να αρχίσουμε να επικοινωνούμε με ένα δάκρυ, να το σμίξουμε με το δικό τους και, αν γίνει αυτό, τότε θα μπορέσουμε να τους προσφέρουμε και τα υπόλοιπα.
Τούτες τις μέρες το δάκρυ του παιδιού ας αποτελέσει το «άστρο» που θα οδηγήσει τη σκέψη μας στη «φάτνη» της ανθρωπιάς! Ωστόσο θα πει κάποιος: στην εποχή μας τέτοιες σκέψεις;
Καλή χρονιά!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΕΣ