«Δούρειος ίππος» για την Ευρώπη ο ΣΥΡΙΖΑ!

Οι Έλληνες στην Τροία μπήκαν με τον Δούρειο ίππο στην πόλη και μ’ αυτό το τέχνασμα του Οδυσσέα έδωσαν το τελικό χτύπημα και διέλυσαν τους Τρώες ύστερα από δεκάχρονο πόλεμο. Βλέποντας τη στάση για χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ευρώπη σκέφτομαι αν υπάρχει κίνδυνος η Ε.Ε. να υποστεί κάποια χτυπήματα από κόμματα με τη λογική και την πρακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και διατυπώνω αυτή την επιφύλαξη καθότι και οι δύο συνέταιροι έχουν δείξει πολλές φορές μια αντιευρωπαϊκή συμπεριφορά. Το στίγμα ή μάλλον ο πυρήνας της «αριστερής ιδεολογίας» του κ. Τσίπρα είχε από την αρχή μια εχθρική μέχρι απορριπτική στάση προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Σ’ αυτή τη λογική ήταν προσαρμοσμένος ο αντιμνημονιακός αγώνας, η διαγραφή των χρεών και ο χορός των δανειστών με τα νταούλια του ΣΥΡΙΖΑ. Και να μην ξεχνάμε το «ιστορικό» δημοψήφισμα, στο οποίο η πλειοψηφία του λαού με παρότρυνση της «αριστερής» κυβέρνησης ψήφισε το ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή μνημονιακή πρόταση.
Αλλά και ο κυβερνητικός συνέταιρος του Πρωθυπουργού όλα αυτά τα χρόνια με κορόνες και με υβριστικές απειλές δείχνει το μίσος και την απαξίωσή του προς τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Περιορίζομαι μόνο να θυμίσω τις απειλές του Καμμένου για τους τζιχαντιστές τρομοκράτες που θα έστελνε στην Ευρώπη ή τη διαγραφή των χρεών. Και το αλήστου μνήμης υβρεολόγιό του προς τους πολιτικούς αντιπάλους ότι τάχα προσκυνούσαν τους Ευρωπαίους πηγαίνοντας με τα τέσσερα!
Άρα η κυβερνητική πολιτική χαρακτηρίζεται από δύο θεμελιώδη στοιχεία τα οποία επί της ουσίας αναιρούν ή αμφισβητούν το Ευρωπαϊκό όραμα και αυτά είναι ο λαϊκισμός (ΣΥΡΙΖΑ) και ο ακροδεξιός εθνικισμός (Καμμένος).
Πώς, λοιπόν, μπορεί σήμερα ο κ. Πρωθυπουργός να υπηρετήσει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όταν η συνεργασία και η ταύτισή του με έναν εχθρό της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προκαλεί την απέχθεια στους Ευρωπαίους; Γι’ αυτό και η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να εντάξει το κόμμα του στο Ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κόμμα προκαλεί σοβαρά ερωτήματα για την ειλικρίνεια των προθέσεών του και των πραγματικών κινήτρων.
Ίσως να αντιλαμβάνεται τώρα ο πρωθυπουργός ότι το μέλλον του είναι αβέβαιον και άδηλον, αν βρεθεί έξω από τους μεγάλους Ευρωπαϊκούς σχηματισμούς. Ίσως να θέλει να απορροφήσει τον κόσμο που στηρίζει το ΚΙΝΑΛ, ενώ έχει ήδη εντάξει στο κόμμα του πάμπολλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και ολόκληρη τη «Σχολή» του Τσοχατζόπουλου.
Ο προβληματισμός βέβαια πολλών αναφέρεται στη στάση των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, οι οποίοι δέχονται τον Τσίπρα άλλοτε ως «παρατηρητή» και άλλοτε ως υποψήφιο προς ένταξη στην ομάδα τους. Εκτιμώ πως και οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συχνά προτάσσουν το κομματικό τους όφελος και αδιαφορούν για το γενικότερο συμφέρον της Ευρώπης. Προτιμούν λίγες βουλευτικές έδρες παραπάνω στο Ευρωκοινοβούλιο και κλείνουν τα μάτια μπροστά στους κινδύνους που δημιουργεί ο ιδεολογικός τους αχταρμάς.
Γιατί ποια σχέση μπορεί να έχει σήμερα το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου με το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όταν ο μεν Πρωθυπουργός προσκυνάει τον Τραμπ και τον έχει ανακηρύξει σε «θείο από την Αμερική», ενώ ο Καμμένος έχει δώσει στους Αμερικανούς το εν λευκώ δικαίωμα να στήσουν βάσεις σ’ ολόκληρο το Ελληνικό έδαφος; Άρα ποια σχέση μπορεί να έχει με την Ευρώπη η τυφλή και άνευ όρων παράδοση της Ελληνικής κυβέρνησης στην Αμερική;
Αυτός είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι οι δυο μας συνέταιροι εξυπηρετούν με την στροφή τους προς την Ευρώπη άλλους στόχους, κρυφούς και αλλοπρόσαλλους. Δηλαδή η αναξιοπιστία και η διπλοστομία προκαλούν σοβαρά ερωτήματα. Γι’ αυτό και απορώ με την ανεπαρκή αντίληψη των Ευρωπαίων αξιωματούχων της Ελληνικής κυβερνητικής πολιτικής. Ίσως και πολλοί από τους Ευρωπαίους πολιτικούς να μην έχουν στις προτεραιότητές τους το Ευρωπαϊκό όραμα. Λένε δημόσια ότι κινδυνεύει η Ευρώπη από τον εθνικισμό, τους πρόσφυγες και την οικονομική κρίση. Αλλά δεν προβάλλουν και το δόγμα τους, το οποίο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά μόνο τούτο: Μπροστά στα εσωτερικά της προβλήματα η Ευρώπη οφείλει να γίνει ενιαία και δυνατή μέχρι τα Ουράλια (μαζί με τη Ρωσία) ώστε να μπορέσει στο άμεσο μέλλον να αντισταθεί και να συναγωνιστεί με την Αμερική και την Κίνα.
Αντίθετα, πολιτικές αντιλαϊκές και αναξιόπιστες προοιωνίζουν μεγάλα προβλήματα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
ΧΑΡΗΣ ΛΕΟΝΤΑΡΗΣ