Μια συγγνώμη...

Πρώτη φορά με κατακλύζει ένα τόσο βαρύ πένθος για ανθρώπους που δεν είναι οικείοι μου, που δεν είχαν μια θέση στην καρδιά μου και που με τον θάνατό τους βυθίστηκαν μέσα στην ίδια μου την ύπαρξη...
Και επειδή δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για τους επιζήσαντες της ολέθριας πυρκαγιάς, γιατί δεν είναι δυνατόν να παρηγορηθεί κάποιος που υπέστη μια τόσο ξαφνική και μεγάλη απώλεια, θέλω ν' αγκαλιάσουμε μαζί τη φρίκη του θανάτου και ν' αντέξουμε το ανθρώπινο λάθος.
Πρέπει να μάθουμε πώς να πεθαίνουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε σ' αυτήν την όμορφη πατρίδα. Να ζούμε σε μια κατάσταση προσωρινότητας και μεγάλης επίγνωσης των κινδύνων "ασύμμετρης απειλής". Πρέπει να μάθουμε να σώζουμε τους εαυτούς μας και ν' αξιολογήσουμε πιο σοβαρά την αναγκαιότητα της ύπαρξής μας.
Οι πυρκαγιές της προηγούμενης εβδομάδας έκαψαν το ελληνικό καλοκαίρι. Ακυρώθηκε ένα καταπληκτικό δασώδες τοπίο και μαζί του θυσιάστηκαν δεκαδες αθώα θύματα. Να υποκλιθώ στις γιαγιάδες και τους παπούδες που αγκαλιασμένοι με τα εγγόνια τους έγιναν βορά στις φλόγες δίνοντας με τον θάνατό τους παράδειγμα συνοχής της ελληνικής οικογένειας.
Να μιλήσω στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στην καλοκαιρινή σχόλη και που το παιχνίδι και οι βουτιές έγιναν θάνατος... Ν' αγκαλιάσω αυτούς που μετρούν απώλειες... Να κλάψω δίπλα στο απανθρακωμένο πεύκο, στα ερείπια των σπιτιών, δίπλα στις στάχτες...
Είναι βέβαιο πως κάτι έφταιξε. Οι υπεύθυνοι μιλούν για την κλιματική αλλαγή και την ορμητικότητα του αέρα. Οι ίδιοι δε βρίσκουν δικές τους ανεπάρκειες. Κατηγορούμενος, λοιπόν, ο αέρας και αέρας είναι αυτός δεν πιάνεται και η φύση που αποφάσισε μόνη της να γίνει τιμωρός των ανθρώπων. Ανθρώπινα σενάρια, εμφάνταστα σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Φταίει και η αυθαίρετη δόμηση των πολιτών που δεν άφησε διόδους διαφυγής. Ποιός, αλήθεια, νομιμοποιεί τα αυθαίρετα για εισπρακτικούς λόγους;
Τίποτα δεν καταλογίζεται στους υπεύθυνους προστασίας του πολίτη. Εκείνοι, απλώς, υποτίμησαν τη φωτιά και δεν εκκένωσαν τις πληγείσες περιοχές. Ο αέρας ήταν απρόβλεπτος και μανιώδης.
Οι πρόγονοί μας είχαν θεό του ανέμου, τον Αίολο, και είναι γνωστό το πόσο σημασία έδιναν στις διαθέσεις του για τις στρατιωτικές ή πολιτικές αποφάσεις τους. Εμείς γιατί τον υποτιμήσαμε;
Και τώρα η κυβέρνηση που είχε επενδύσει τόσο στις αίολες εξαγγελίες, τί θα κάνει χωρίς σύμμαχο τον αέρα; Και ο αέρας φίλος, εχθρός, αντίπαλος και συνομώτης;
Οφείλω μια συγγνώμη στους απολεσθέντες στο ολοκαύτωμα στο Μάτι, τη Ραφήνα, τον Μαραθώνα. Μια συγγνώμη γιατί ο θάνατος έχει πάντα φύση αιφνιδιαστική και άδικη αλλά οι περιστάσεις ήθελαν παραπάνω σχεδιασμό και πρόβλεψη και ολιγωρήσαμε. Μια συγγνώμη που "ερήμην" μας δεν σας αφήσαμε να ζήσετε...

ΤΕΤΑ ΔΟΥΜΑ-ΣΑΡΡΑ