Ας καταλάβουν επιτέλους ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί!

Ἐν ἀρχῆι τα βαθύτατα και ειλικρινή συλλυπητήριά μας στις οικογένειες των θυμάτων. Εύχομαι ο θεός να αναπαύσει τις ψυχές των αθώων θυμάτων της εγκληματικής αδιαφορίας των όποιων υπευθύνων. Ποιος και πώς θα παρηγορήσει τον πατέρα ή τη μητέρα που έχασε τα αγγελούδια του, ποιος και πώς θα γαληνέψει την ψυχή των επιζώντων που μέσα σε λίγα λεπτά έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα; Ποιος θα μπορέσει να αρθρώσει λόγο παραμυθίας στους συγγενείς που στο νεκροτομείο αντικρίζουν τα απανθρακωμένα σώματα των δικών τους ανθρώπων; Μόνο ο Θεός και οι προσευχές μας μπορούν ίσως να δώσουν κάποιαν παρηγοριά και ο πανδαμάτωρ χρόνος να επουλώσει τις βαθειές πληγές. Μαζί με τους νεκρούς απανθρακώθηκε η αξιοπιστία, η υπευθυνότητα, η ευθιξία και αξιοπρέπεια.

Μέσα, ωστόσο, από αυτήν την τραγωδία, αναδεικνύονται -αυτή τη φορά ως σύνολο και όχι μεμονωμένα- κάποια χαρακτηριστικά των κυβερνώντων: ανευθυνότητα, κυνισμός, αλαζονεία, αυτό-ικανοποίηση, παχυδερμική αναισθησία και συναισθηματική ψυχρότητα, έλλειψη στοιχειώδους ευθιξίας και προσπάθεια επίρριψης ευθυνών σε άλλους, καθώς και επικοινωνιακή διαχείριση που συνοδεύεται από ψεύδος και παραπλάνηση των πολιτών, αντί της ρεαλιστικής αντιμετωπίσεως των πραγματικών γεγονότων..
Παρακολουθώντας τα διαγγέλματα τόσο του Πρωθυπουργού όσο και του Προέδρου της Δημοκρατίας βλέπεις στα πρόσωπά τους και στις κινήσεις τους μια συναισθηματική απόσταση από τα τραγικά γεγονότα. Νοιώθεις ότι για τον Τσίπρα όλο το τραγικό συμβάν συνοψίζεται στην οικονομική βοήθεια των πυρόπληκτων. Και για τον Παυλόπουλο ότι έγνοια του είναι η ματαίωση της «γιορτής» για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μιας «γιορτής» που ουσιαστικά θα έπρεπε να είναι θρήνος, αφού η αποκατάσταση έγινε πάνω στα ερείπια και τα αποκαΐδια της Κύπρου, την «ολόμαυρη ράχη» της μεγαλονήσου που θρήνησε 5.000 νεκρούς από την προδοσία σε βάρος της τόσο από τους στρατιωτικούς όσο και από τους πολιτικούς.
Δυστυχώς, η Ελλάδα κατάντησε ξέφραγο αμπέλι με την πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σχετικά με το μεταναστευτικό. Ιδεοληψίες και αυταπάτες οδήγησαν στην είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων και λαθρομεταναστών, οι οποίοι ανεξέλεγκτα δρουν σε όλη την επικράτεια. Είναι πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιο, ότι μεταξύ αυτών βρίσκονται μάχιμοι στρατιώτες και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών ξένων δυνάμεων, οι οποίοι για δικούς τους λόγους κάθε φορά είναι δυνατόν να προκαλούν μεγάλα προβλήματα στις Ελληνικές κυβερνήσεις, όπως συνέβη με τις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή, όταν και πάλι θρηνήσαμε νεκρούς.
Η Κυβέρνηση, αποποιούμενη τις τεράστιες ευθύνες της, αποδίδει την τραγωδία στην αυθαίρετη δόμηση. Είναι αδιανόητο αυτό που δήλωσε ο Πάνος Καμένος στο BBC ότι τώρα οι κάτοικοι των πυρόπληκτων περιοχών, οι οποίοι λόγω της άναρχης και της αυθαίρετης δόμησης έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους και τις περιουσίες τους, θα καταλάβουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Δηλαδή σαν να λέει, «καλά να πάθετε, αφού κτίσατε αυθαίρετα»! Και η δήλωσή του μπροστά στους επιζώντες που θρηνούν για τους δικούς τους ανθρώπους ή αγωνιούν για όσους ακόμα είναι αγνοούμενοι, ότι «μόνον πέντε πνίγηκαν», τί νόημα έχει; Αν ένας από αυτούς ήταν το παιδί του, η γυναίκα του, ο αδελφός του, κάποιος συγγενής του τέλος πάντων, έτσι θα μιλούσε; Και ο λεγόμενος Υπουργός προστασίας του πολίτη, ο Τόσκας, δηλώνει ότι όσο και να ψάξει, δεν βρίσκει να έχει κάνει κάποιο μεγάλο λάθος ! Και ο εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ θεωρεί περιττό να ζητήσουν οι πολιτικοί μια έστω συγγνώμη για όσα τραγικά συνέβησαν. Ο Τσίπρας αναλαμβάνει, λέει, την πολιτική ευθύνη, μόνο βέβαια στα λόγια, αλλιώς θα είχε παραιτηθεί. Και τις ποινικές ευθύνες ποιος θα τις αναλάβει; Όλη η προσπάθεια της Κυβέρνησης συνολικά είναι να αποποιηθεί των ευθυνών της και να τις ρίξει στις πλάτες άλλων, ακόμα και στους νεκρούς!
Βλέπετε, η καρέκλα της εξουσίας και τα προνόμια που συνεπάγεται είναι μαγνήτης που κρατά προσκολλημένους τους υπεύθυνους κάθε φορά στις θέσεις τους! Ούτε διανοούνται, ακόμα και αν δεν είναι άμεσα υπεύθυνοι, να παραιτηθούν από ευθιξία εκδηλώνοντας έστω και έτσι την ευαισθησία τους για τα εκατοντάδες αθώα θύματα.
Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί! Ας το καταλάβουν τόσο ο Τσίπρας και ο Καμμένος, όσο και όλοι οι άλλοι πολιτικοί. Φαίνεται ότι, μόνον όταν το κακό κτυπάει την πόρτα του σπιτιού τους, καταλαβαίνουν ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένας ολόκληρος κόσμος, και όταν γκρεμίζεται, γκρεμίζονται και συντρίβονται ψυχολογικά και ηθικά και οι δικοί του άνθρωποι. Όλα τα θύματα αξίζουν περισσότερο σεβασμό από όλους. Η σιωπή ταιριάζει περισσότερο από τα ψεύτικα τα λόγια και τα κροκοδείλια δάκρυα.
Είχαμε γράψει αρκετά χρόνια πριν ότι θα πρέπει το κράτος να οργανώσει την πυροπροστασία, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, χρησιμοποιώντας τις αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, καθώς και εθελοντές, σε περιοχές και περιόδους που υπάρχει ύψιστος κίνδυνος εμπρησμών. Η απώλεια της ζωής αθώων, η οικονομική και η περιβαλλοντική καταστροφή που προκύπτει από τις μεγάλες πυρκαγιές είναι ανυπολόγιστες. Το κόστος είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερο από το κόστος της πρόληψης.
Είναι καλύτερο να γίνονται οι περιπολίες της αστυνομίας και του στρατού μετά την καταστροφή, στους καμένους οικισμούς, όπως γίνεται τώρα; Η πρόληψη, με τη συνεργασία των υπευθύνων κυβερνητικών αρχών, του στρατού και της αστυνομίας με τους δήμους και τους κατοίκους κάθε περιοχής, θα συντελούσαν στην αποφυγή του τραγικού φαινομένου που παρατηρείται κάθε καλοκαίρι με γεωμετρική πρόοδο, δηλαδή των πυρκαγιών σε κάθε μέρος σχεδόν της Ελλάδος καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Όσο για την αυθαίρετη δόμηση, ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος; Δεν είναι οι κρατικές υπηρεσίες; Δεν είναι οι κυβερνήσεις που κάθε λίγα χρόνια για ψηφοθηρικούς κυρίως λόγους νομιμοποιούν τα αυθαίρετα; Οι ίδιοι οι κυβερνώντες δεν ήταν αυτοί που πρωτοστατούσαν στην μη κατεδάφιση των αυθαιρέτων; Και γιατί οι κυβερνήσεις δεν επεμβαίνουν σε αυτούς τους οικισμούς, για να χαράξουν μια ρυμοτομία κατάλληλη, ώστε να προστατεύονται οι κάτοικοι από τον κίνδυνο πυρκαγιάς ή πλημμύρας; Πώς ανέχονται να κτίζονται σπίτια σε ρέματα ή σε παραλίες ή σε δασικές εκτάσεις, χωρίς να λαμβάνουν οποιαδήποτε μέριμνα είτε για την κατεδάφιση είτε για την προστασία αυτών των κατοίκων; Είναι προφανές ότι αυτό γίνεται για ψηφοθηρικούς λόγους. Και αυτή η Κυβέρνηση δεν είναι χθεσινή. Διανύει ήδη την τελευταία περίοδο της τετράχρονης θητείας της. Τί έκανε, λοιπόν, σχετικά με αυτό το θέμα;
Η μετάθεση των ευθυνών είναι ένδειξη αδυναμίας της Κυβερνήσεως και έμμεση παραδοχή των τραγικών λαθών της. Πρέπει κάποια στιγμή η Κυβέρνηση να σταματήσει να φέρεται ως αντιπολίτευση και να δρα ως έχουσα την εξουσία και ως υπεύθυνη για τη διαχείριση των προβλημάτων της χώρας, οικονομικών, κοινωνικών, εθνικών κ.ά. Και πάντοτε σε συνεργασία, ει δυνατόν, με τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως. Τα σοβαρότερα θέματα δεν λύνονται με αλαζονική νοοτροπία όσων ασκούν εξουσία, αλλά με τις μεγαλύτερες δυνατές συναινέσεις, μετά από μεγάλο προβληματισμό και μελέτη, και αποφασιστικότητα στην εκτέλεση των όποιων σχεδίων έχουν από κοινού αποφασιστεί. Το γενικώτερο συμφέρον θα πρέπει να υπερτερεί οποιουδήποτε ατομικού ή μερικού κέρδους ή οφέλους.
Αφ’ ετέρου, οι πολίτες θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ως άτομα ανήκουν σε ένα σύνολο, του οποίου το συμφέρον πρωτίστως οφείλουν να υπηρετούν. Και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι ο σεβασμός στους νόμους του κράτους. Αν ο καθένας κάνει ότι θέλει, τότε δεν έχουμε ευνομούμενη πολιτεία, αλλά ζούγκλα. Μέσα στο συμφέρον του συνόλου βρίσκεται και το ατομικό συμφέρον, όχι το αντίθετο.
Το πρόβλημα των πυρκαγιών δεν είναι τωρινό. Φαίνεται, ωστόσο, ότι είμαστε ανίκανοι ως λαός να λαμβάνουμε πρακτικά μέτρα και να μην περιοριζόμαστε αυτάρεσκα μόνο στα λόγια. Προτιμώτερο είναι να μιλάνε τα ίδια τα έργα μας.
Αν θέλουμε, όπως είμαστε υποχρεωμένοι να πράξουμε, να παραδώσουμε την πατρίδα μας ακέραιη στις επόμενες γενιές, δεν αρκεί μόνον να προστατεύσουμε τα σύνορά μας, τον πολιτισμό και τη γλώσσα μας, αλλά και το φυσικό περιβάλλον, τον πλούτο αυτόν που μας χάρισε ο Θεός και προστάτευσαν οι προηγούμενες γενιές για χιλιετηρίδες, πλούτο που θαυμάζει και απολαμβάνει όλη η οικουμένη. Ο πολιτισμός και η γη μας είναι η ψυχή μας. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο. Και χωρίς αυτά είμαστε ζωντανοί νεκροί.