Όλοι μαζί να καθαρίσουμε το περιαστικό μας δάσος!

Όταν το πάθημα, δεν γίνεται μάθημα, τότε θρηνούμε ξανά και ξανά ζημιές και δυστυχώς θύματα της πανίδας αλλά και ανθρώπινα.
Περιαστικό δάσος της πόλης των Ιωαννίνων. Καταλαμβάνει ουκ ολίγα στρέμματα και αποτελεί τον πνεύμονα της πόλης, πέραν της ομορφιάς που της προσθέτει ιδωμένη από ψηλά. Και περιμένει εκείνον/η τον/την ανεγκέφαλο/η ή τον/την καλοθελητή /τρια που θα ανάψει ή θα πετάξει το αναμμένο τσιγάρο πάνω σε μια τυχαία χούφτα από ξεραμένες πευκοβελόνες… και ΔΕΝ μας σώζει τίποτε!
Πάμπολλες φορές επισημαίνουν κάποιοι (και εγώ παλιότερα) την ανάγκη για καθαρισμό του περιαστικού δάσους από τις πευκοβελόνες πέραν της περιόδου της Αντιπυρικής (Μάϊος – Οκτώβριος) και φυσικά δεν βλέπω ούτε προκοπή ούτε πρόληψη. Τι και αν ο δασικός δρόμος που διατρέχει το δάσος, έχει κάποιο εύρος. Αν ξεκινήσει το κακό δεν σωζόμαστε!
Μήπως πρέπει να οργανωθούμε κάποια στιγμή όλοι εμείς οι κάτοικοι (...και δεν διαχωρίζω σε κάτοικους και δημότες) της πόλης και με ομάδες να απομακρύνουμε όλο αυτό τον επικίνδυνο όγκο πεσμένων πευκοβελονών; Αν μια φορά το χρόνο, όλοι μαζί συγκεντρωθούμε ανάλογα με τον λίγο χρόνο που διαθέτει ο καθένας μας εθελοντικά, θα πετύχουμε κάτι που θα είναι προς όφελος όλων και κυρίως των παιδιών μας.
Εκτός και αν όλοι επικροτούν την παροιμία «να μαζευτούμε... να πάτε». Ίσως εδώ χωρά το moto του ήρωα των περιοδικών «Mickey Mouse», του τσιγκούνη Σκρούτζ Μακ Ντακ «Κάλιο ποτέ παρά αργά», εννοώντας φυσικά μια μελλοντική πυρκαγιά!
Αν και όταν αποφασίσει η Δημοτική Αρχή ή κάποια οργάνωση, δηλώνω εθελοντής προστασίας και όχι εθελοντής καταμετρητής των απευκταίων ζημιών...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΧΡΗΣΤΟΓΟΥΛΑΣ