Γλώσσα και Έθνος…

Δεν έχει γίνει κατανοητό από πολλούς και δυστυχώς και από πολιτικούς που χειρίζονται, για λογαριασμό του Λαού, δημόσιες υποθέσεις ότι η γλώσσα ενός Λαού δεν είναι μονάχα άθροισμα από λέξεις και κανόνες γραμματικής, αλλά ταυτόχρονα εγκλείει μέσα της τη σκέψη, την ιδιοφυία, την ιστορία ενός Λαού, την κοινότητα στα αισθήματα και στη ζωή, ολόκληρο τον πολιτισμό αυτού του Λαού. Γλωσσικός και πνευματικός πλούτος είναι έννοιες ταυτόσημες και η μία δεν εννοείται χωρίς την άλλη. Πίσω από κάθε λέξη βρίσκέται και μια έννοια, το σύνολο των οποίων συνιστά και εμπεριέχεται στις ιδέες και στις σκέψεις των ανθρώπινων ομάδων, με αποτέλεσμα η γλώσσα που κάθε Λαός έχει διαμορφώσει να είναι ο άξονας που γύρω του στρέφεται ο εθνικός του βίος.
Αυτό το συνειδητοποίησαν πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι πριν χρησιμοποιήσουν τη λέξη «βάρβαρος» για τους άλλους λαούς με τους οποίους ήρθαν σε επικοινωνία, χρησιμοποίησαν τη λέξη «αλλόγλωσσος», που σήμαινε γι’ αυτούς απολίτιστος. Η κοινή γλώσσα, όπως αυτή αποτυπώνεται στα αρχαία γραπτά μνημεία που ακόμα και σήμερα κοσμούν τις βιβλιοθήκες όλου του πολιτισμένου κόσμου, υπήρξε ο συνδετικός κρίκος των αρχαίων Ελλήνων, που κατά τα άλλα ήταν χωρισμένοι σε πόλεις - κράτη. Αυτή η κοινή γλώσσα ένωσε τους αρχαίους Μακεδόνες με τους υπόλοιπους Έλληνες και οδήγησε τους βασιλείς της Μακεδονίας, το Φίλιππο και τον Αλέξανδρο, να κηρύξουν επίσημη γλώσσα του κράτους τους την αττική διάλεκτο και να οδηγήσουν τους Πανέλληνες στην πανελλήνια εκείνη εκστρατεία «τη νικηφόρα, την περίλαμπρη», από την οποία δημιουργήθηκε, κατά τον Καβάφη, «ελληνικός καινούριος κόσμος μέγας, με εκτεταμένες επικράτειες, με την κοινή ελληνική λαλιά».
Η σπουδαιότητα της γλώσσας ως βασικού συνεκτικού εθνικού δεσμού αποδεικνύεται κατά τα νεότερα χρόνια και από το γεγονός ότι η σπουδή των γλωσσών υψώθηκε σε αυτοτελή επιστήμη -την επιστήμη της γλωσσολογίας- η οποία διαφωτίζει τους λαούς πώς λειτουργεί διαχρονικά και εξελίσσεται η θαυμάσια αυτή εκδήλωση του ανθρώπινου πνεύματος, η γλώσσα, που ήταν πάντα και εξακολουθεί να είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο στρέφεται ο εθνικός βίος των λαών. Έτσι, όταν ο Γερμανός ιστορικός Φαλμεράυερ διατύπωσε την παράδοξη και ανιστόρητη θεωρία του για τον εκσλαβισμό των Ελλήνων, με την επονείδιστη φράση ότι «ούτε μία σταγόνα από γνήσιο ελληνικό αίμα δεν τρέχει στις φλέβες των κατοίκων της σύγχρονης Ελλάδας», οι Έλληνες επιστήμονες επιδόθηκαν σε συστηματικές μελέτες, ιστορικές, λαογραφικές και κυρίως γλωσσολογικές, προκειμένου να αποδειχθεί η ιστορική συνέχεια, η γλωσσική και πολιτιστική ενότητα του Ελληνισμού, καθώς με επικεφαλής τον ιδρυτή της γλωσσικής επιστήμης στην Ελλάδα, το Γεώργιο Χατζιδάκι, οριστικοποίησαν την ακλόνητη πεποίθηση για την προέλευση της Νεοελληνικής γλώσσας από την αρχαία Ελληνική, ανατρέποντας έτσι, σε διεθνές επίπεδο, τη θεωρία του Φαλμεράυερ.
Αυτά δυστυχώς δεν είχαν υπόψη τους οι Έλληνες πολιτικοί που από δειλία ή σκοπιμότητα που επιβλήθηκε από τους ξένους που διαφεντεύουν ετούτο τον τόπο, ανέχτηκαν και τελικά αναγνώρισαν ένα σλαβικής προέλευσης κρατίδιο, που δεν έχει καμιά σχέση με την αρχαία Μακεδονία, με τη Μακεδονική γλώσσα και με τη Μακεδονική εθνότητα, να ποζάρει σε διεθνείς οργανισμούς με το όνομα Μακεδονία, με μακεδονική γλώσσα και με μακεδονική ταυτότητα. Ηχούν ακόμα στα αυτιά μας τα λόγια του πρώτου προέδρου των Σκοπίων, Κίρο Γκλιγκόροφ, ο οποίος δημόσια διακήρυξε: «Εμείς δεν είμαστε Μακεδόνες, είμαστε Σλάβοι, ήρθαμε στην περιοχή τον 6ο μ.χ. αιώνα και δεν έχουμε καμία σχέση με την αρχαία Μακεδονία και τον Μέγα Αλέξανδρο».
Πού να τον ακούσουμε όμως κάτω από την κλαγγή των Αμερικανικών, των Νατοϊκών και των Γερμανικών πιέσεων που τελούν οι πολιτικές μας ηγεσίες; Αυτές, αν συμφωνήσουμε με τον Ελύτη, «βρίσκονται σε βαθιά μεσάνυχτα, στερούνται ουσιαστικής παιδείας και της απαραίτητης πνευματικής καλλιέργειας». Και εμείς ως κοινωνία τι κάνουμε; Μας το εξήγησε και αυτό, πριν 22 χρόνια, ο Κορνήλιος Καστοριάδης που έκλεινε μια ομιλία του στην Ελλάδα με τη φράση: «Η σημερινή ελληνική κοινωνία είναι μέσα στην ύβριν και είναι θεμελιωδώς άφρων».

ΣΠΥΡΟΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ