Η φαντασία στην εξουσία!

Μάης του ΄68. Δεν είναι ημερομηνία, δεν είναι έκφραση, είναι μια εικόνα γεμάτη όραμα και προσδοκίες. Τέτοιες ημέρες πέντε δεκαετίες πριν, η νεολαία στο Παρίσι και τη Γαλλία, επαναστατεί. Ήδη από τις 20 Μάη η Σορβόννη τελεί υπό κατάληψη, από εξεγερμένους φοιτητές, οι οποίοι στις 22 Μάη έδωσαν το σύνθημα «γενική απεργία τώρα!»,  εμπνέοντας  9 εκατομμύρια Γάλλους (νέους, μισθωτούς, δημόσιους  υπάλληλους, εργάτες) να ξεχυθούν στους δρόμους. Η χώρα παραλύει και η οικονομική και πολιτική ελίτ, φοβάται τη γενικευμένη λαϊκή  εξέγερση. Ο ηγέτης της επαναστατημένης νεολαίας Ντανιέλ Κον Μπεντίτ σε συνέντευξή του στο Ζαν Πολ Σαρτρ μιλάει για τη δύναμη του αυθόρμητου κινήματος και την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση χωρίς όρια, μέσα σε ένα καθεστώς που είχε οδηγηθεί σε πλήρη ακινησία ύστερα από 10 χρόνια απόλυτης εξουσίας από τον στρατηγό Ντε Γκώλ. Ο Σαρτ σημειώνει μεταξύ άλλων στο διάλογο τους: «Αυτό που έχει ενδιαφέρον στη δράση σας είναι ότι βάζει τη φαντασία στην εξουσία. Έχετε μια περιορισμένη φαντασία όπως όλος ο κόσμος, αλλά έχετε πολύ περισσότερες ιδέες από τους μεγαλύτερους σας. Εμείς είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να έχουμε μια ακριβή ιδέα για το τι είναι δυνατόν και τι δεν είναι…».
Ο Μάης του ’68. Η εξέγερση της γενιάς των «μπείμπι μπούμερς», όσων δηλαδή είχαν γεννηθεί μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν κατακλύσει τα πανεπιστήμια και ήθελαν να σπάσουν τα δεσμά μιας μεταπολεμικής κοινωνίας, που είχε οδηγηθεί σε τέλμα. Νέων που ήθελαν την αλλαγή, χωρίς να προσδιορίζουν ποιο ακριβώς θα ήταν το περιεχόμενο της αλλαγής αυτής. Γιατί η Αλλαγή πολλές φορές εκφράζεται πρώτα σαν  ένστικτο, βίωμα που σε πνίγει και στη συνέχεια αποκωδικοποιείται και χαρτογραφείται. Οι φοιτητές έθεσαν ερωτήματα που δεν αφορούσαν το επίκαιρο αλλά το μεγάλο. Αναρωτήθηκαν τι είναι πανεπιστήμιο, πλήγωσαν τη γραφειοκρατία με την εξέγερση τους, και υπενθύμισαν στο κράτος, την δύναμη της κοινωνίας. Μια εξέγερση συνώνυμη  της διεκδίκησης, της νιότης, της φαντασίας, του έρωτα που έσβησε τόσο σύντομα αλλά έγινε σύμβολο αμφισβήτησης της σχέσης πολιτών-εξουσίας, έφερε μια φιλελεύθερη τροπή στον τρόπο σκέψης και πολιτισμικές αλλαγές.
Στην Ελλάδα του σήμερα που προσπαθεί να «σπάσει τα δεσμά» των μνημονίων και να χαράξει τη δική της όσο το δυνατόν αυτόνομη πολιτική, η νεολαία είναι απούσα, βουβός θεατής των εξελίξεων. Η μεγάλη αποχή στις πρόσφατες φοιτητικές εκλογές, η αποχή των νέων από τις εθνικές εκλογές  και οι ελάχιστες κινηματικές δράσεις μαρτυρούν πως οι νέοι δεν έχουν διάθεση να διεκδικήσουν στη χώρα τους, μια ανατροπή και ένα δικό τους, καλύτερο μέλλον. Η έκδοση διαβατηρίου είναι η πρώτη προτεραιότητα για μια γενιά, που εγκαταλείπει μια ρημαγμένη από λάθος πολιτικές, Ελλάδα.
Κι όμως αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη από καθετί άλλο η χώρα μας, είναι αυτά τα νέα μυαλά, τις καινοτόμες ιδέες, τη φρεσκάδα και την ορμή της νιότης. Τη φαντασία στην εξουσία, η οποία βέβαια δεν πρέπει να συγχέεται με τη φαντασιοπληξία τύπων όπως ο Γιάνης με ένα «ν», που πίστευαν ότι θα τους παρακαλάει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τη φαντασία εκείνη που οφείλει να ξεπεράσει την ονειροπόληση και τις ψευδαισθήσεις και να καταλήγει σε αποτελέσματα που διαρκούν. Γιατί μην ξεχνάμε ότι: «η φαντασία είναι πληκτική όταν δεν βρίσκει διέξοδο στην πραγματικότητα» (Luca Ronconi, Ιταλός σκηνοθέτης)
* Ο Πέτρος Ι. Μπούγιας είναι Msc, Αγρ.Τοπογράφος Μηχανικός και υπεύθυνος Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Κίνημα Αλλαγής Ιωαννίνων.